ခ်စ္တဲ့တိုင္းျပည္နွင့္ခ်စ္ရေသာပန္းပြင့္ကေလးမ်ား

ရြာေလးနာမည္ကပဒဲေကာရြာတဲ့။

မုန္တိုင္းမလာခင္ကေတာ့ဒီရြာကေလးမွာေဒၚရွမ္းမဆိုတဲ့ေငြေၾကးေခ်ာင္လည္တဲ့အမ်ိဳးသမီးၾကီးက
ညဘက္ဆိုရင္လမ္းမီးေတြထိန္ေနေအာင္ထြန္းေပးထားျပီး၊ကာရာအိုေက၊ဖဲ၀ိုင္း၊အရက္၀ိုင္းစံုေနေအာင္
ရွိတဲ့စည္ကားတဲ့ရြာၾကီးတစ္ရြာရယ္လို႔ဆိုၾကပါတယ္။အခုေတာ့လည္းက်ိဳးတိုးက်ဲတဲအမိုးအကာမရွိတဲ့အိမ္
ကေလးေတြနဲ႔ႏြမ္းလ်ေနတဲ့ရြာသူရြာသားေတြကိုပဲေတြ႔ေနရျပီး၊တခ်ိန္ကစည္ကားတဲ့ရြာကေလးဆိုတာမယံု
နိုင္ေလာက္ေအာင္ပါပဲ။

ပဲ့ေတာင္ၾကီးေပၚကေနဆင္းလိုက္ျပီးျပီးျခင္းမွာကၽြန္မလွမ္းေတြ႔ရတာကေတာ့၊မုန္တိုင္းေၾကာင့္အသက္မ
ေသပဲက်န္ခဲ့တဲ့သူတို႔ေတြကိုပါပဲ။ဖိုးကံေကာင္းေတြပဲဓာတ္ပံုရိုက္ၾကလို႔ေျပာသံေတြၾကားရေပမဲ့ခရီးလမ္း
တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာဘာဓာတ္ပံုကိုမွကၽြန္မမရိုက္နိုင္ခဲ့ပါဘူး။ကၽြန္မေမာင္ေလးသူငယ္ခ်င္းေလးကသာ
ဓာတ္ပံုေတြကိုဂရုတစိုက္မရိုက္ေပးခဲ့ရင္ဘာမွတ္တမ္းမွလဲကၽြန္မလက္ထဲမွာရွိေနမွာမဟုတ္ပါဘူး။ဓာတ္ပံု
ေတြကိုရိုက္တဲ့သူကရိုက္ေပးေပမဲ့လည္းပံုေလးေတြကိုျပန္ၾကည့္လိုက္တိုင္းမွာရင္ထဲမွာဆို႔နင့္ေနတာေၾကာင့္
ပံုေတြကိုကၽြန္မဘေလာ့မွာမ်ားမ်ားစားစားမတင္ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ကၽြန္မျမင္ခဲ့ရတဲ့သူတို႔ေတြရဲ့အပူမ်က္နွာ၊ေသာက
မ်က္နွာေတြဟာကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မမွန္ထဲမွာျပန္ျပန္ျမင္ေနရသလိုပါပဲ။ေလာေလာလတ္လတ္အေမတစ္ေယာက္
ကိုဆံုးရွံဳးထားခဲ့ရတဲ့ကၽြန္မဟာသူတို႔ေတြရဲ့ေသာကေတြကိုကၽြန္မရင္ထဲကိုအလံုးအရင္းနဲ႔ေၾကကြဲ၀မ္းနည္းေစ
ပါတယ္။

မထင္မွတ္ပဲကေလးအုပ္စုေတြတန္းစီေနတဲ့ၾကားမွာအသက္(၆)နွစ္ေလာက္ရွိမဲ့ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို
ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ကေလးေလးေတြကိုအ၀တ္အစားေတြေပးရင္ကၽြန္မကဆိုဒ္မ်ိဳးစံုပါတဲ့အ၀တ္ေတြကိုေမႊ
ေနွာက္ျပီး၊ကေလးေတြနဲ႔ေတာ္နိုင္ေလာက္တဲ့အ၀တ္ေလးေတြကိုေရြးယူျဖစ္ပါတယ္။ေကာင္မေလးအတြက္
ဂါ၀န္ေလးေတြ၊အေႏြးထည္ေလးေတြ၊စကပ္ေလးေတြကိုေသခ်ာေရြးျပီးသူေလးလက္ထဲကိုထည့္ေပးလိုက္
ေတာ့ကေလးေလးကအမွတ္မထင္ေျမၾကီးေပၚထိုင္ျပီးကန္ေတာ့ပါေတာ့တယ္။ရြာေတြမွာသြားလွဴတိုင္းကိုယ့္
ထက္ငယ္သူေတြ၊ၾကီးသူေတြကဒီလိုပဲထိုင္ထိုင္ကန္ေတာ့ၾကတာကိုေတြ႔ရတတ္ပါတယ္။ေတြ႔ရတိုင္းမွာလဲ
ကၽြန္မရင္ေတြသိပ္နာက်င္မိပါတယ္။မရွိရွာလို႔ေတာင္းစားေနၾကရတဲ့ကၽြန္မသိပ္ခ်စ္တဲ့၊ကၽြန္မသိပ္ျမတ္နိုးတဲ့
ျမန္မာျပည္သူျပည္သားေတြကိုေတြ႔လိုက္ရတိုင္းမွာ၊ကၽြန္မဟာနာနာၾကည္းၾကည္းခံစားမိရတတ္ပါတယ္။
ကေလးမေလးကိုကၽြန္မကေျမၾကီးေပၚကဆြဲထူေပးရင္းကညီမေလးအားမငယ္နဲ႔ေနာ္လို႔သူ႔လက္ကေလးကို
ကိုင္ျပီးအားေပးေနမိပါတယ္။သူကေလးကေတာ့ကၽြန္မကိုစိုက္ၾကည့္ျပီးကၽြန္မလံုး၀မထင္မွတ္ထားတ့ဲေမးခြန္း
ကိုေမးခဲ့ပါတယ္။ဆရာမ..ဆရာမ..သမီးအေမတကယ္ေသသြားတာလားတဲ့။ဒီေမးခြန္းကိုကၽြန္မေမေမဆံုး
မွန္းသိရခ်ိန္မွာ၊ကၽြန္မဟာအရူးတစ္ေယာက္လို႔ပဲအထပ္ထပ္ေမးခဲ့တာပါ။အခုလိုျဖဳန္းကနဲမွာကေလးေလးတစ္
ေယာက္ကမ်က္ရည္ေတြနဲ႔ေမးလာေတာ့ကၽြန္မကေလးမေလးေဘးမွာထိုင္ေနရက္ကတအားငိုမိတာပါပဲ။ေဘးက
ရြာသူရြာသားေတြေရာ၊ကၽြန္မတို႔နဲ႔ပါလာသူေတြပါအလန္႔တၾကားျဖစ္သြားၾကတာပါပဲ။ကေလးမေလးကိုၾကည့္ျပီး
သိပ္သနားရလြန္းလို႔ဒီကေလးအေၾကာင္းကိုေသခ်ာေမးမိပါတယ္။သူ႔မိသားစုအားလံုးေသသြားျပီးကေလးမေလး
ကေတာ့ေကာက္ရိုးပံုေလးေပၚတင္က်န္ခဲ့တဲ့ကံေကာင္းသူေလးပါ။သူကေလးလိုပဲမိဘနွစ္ပါးလံုးမရွိေတာ့တဲ့က
ေလးေလးေတြ၊အမိမဲ့သြားတဲ့၊အဖမဲ့သြားတဲ့ကေလးေလးေတြမ်ားစြာကိုကၽြန္မေတြ႔ရတိုင္းမွာသူတို႔ေတြအတြက္
ကၽြန္မတို႔ဘာလုပ္ေပးရမလဲလို႔ေတြးမိတတ္ပါတယ္။ကေလးေလးေတြအတြက္ပါလာတဲ့အစားအေသာက္၊အ၀တ္
အထည္ေတြေလာက္ေထာက္ပံ႔ေပးရံုေလာက္နဲ႔ေတာ့သူတို႔အနာဂတ္ေတြကိုလွပလာေစမွာမဟုတ္ပါဘူး။

ကၽြန္မသြားတဲ့ရြာစဥ္ေတြမွာေတြ႔ရတဲ့ကေလးေလးေတြဟာမိုးညိဳလာရင္၊မိုးေလသံၾကားရရင္သိပ္ကိုေၾကာက္ရွာ
တာကိုေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ကေလးတစ္ခ်ိဳ႔ကေတာ့မိုးရြာသံၾကားရင္တုန္ေနေအာင္ေၾကာက္ျပီးတစ္ေနရာရာမွာျငိမ္
ကုပ္ေနတတ္ၾကပါတယ္။မ်က္ရည္ေလးေတြစိုေနတတ္တဲ့ဒီကေလးေလးေတြကိုကၽြန္မတို႔ဘာလုပ္ေပးၾကမလဲ။
ဘိုကေလးျမိဳ႕ေပၚမွာရွိေနတဲ့မိဘမဲ့ကေလးေလးေတြကိုေစာင့္ေရွာက္ေပးေနတဲ့ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းတစ္ခ်ိဳ႔ကို
ကၽြန္မေရာက္ခဲ့ပါတယ္။လိုအပ္သမွ်ေတြကိုတတ္နိုင္သေလာက္ျဖည့္ဆည္းေပးရင္းကၽြန္မစိတ္ဓာတ္က်စြာေတြ႔
ရွိရတာကေတာ့ကၽြန္မတို႔အင္အားနဲ႔ဘယ္လိုမွကေလးေလးေတြရဲ့အနာဂတ္ကိုမဆိုထားနဲ႔၊ေန႔စဥ္စား၀တ္ေနေရး
အတြက္ေျပလည္ေအာင္ေတာင္မွလုပ္မေပးနိုင္ပါဘူး။မိဘမဲ့ကေလး(၂၀၀)ေလာက္ကိုလက္ခံေစာင့္ေရွာက္ေပး
ေနတဲ့ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းကို၊ကေလးေတြရာေပါင္းမ်ားစြာေရာက္လာေတာ့ဘုန္းေတာ္ၾကီးေတြခမ်ာလဲမတတ္
နိုင္ၾကေတာ့ပါဘူး။ေယာက်ၤားကေလးေတြကို၊ကိုရင္စည္းေပးထားျပီးမိန္းခေလးေတြကိုေတာ့သီလရွင္ေလးေတြ
ျဖစ္၀တ္ေပးထားၾကတာမ်ားပါတယ္။ရြာစဥ္ေတြကိုမဆိုထားဘိ၊ဘိုကေလးျမိဳ႔ေပၚကမိဘမဲ့ေက်ာင္းက၊ကေလး
ေလးေတြဟာျခင္ေထာင္မရွိ၊ေစာင္မရွိနဲ႔အိပ္ၾကရပါတယ္။ညေမွာင္ေမွာင္ၾကီးမွာကၽြန္မတို႔ေရာက္သြားေတာ့
ၾကမ္းျပင္မွာအတံုးအရံုးအိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ကေလးေလးေတြကိုကၽြန္မစိတ္မေကာင္းျခင္းၾကီးစြာနဲ႔ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။
မနက္မိုးလင္းရင္ေတာ့ဒီကေလးေတြဟာေစ်းမွာ၊လမ္းေပၚမွာသပိတ္ေလးေတြ၊ဆန္ေတာင္းေလးေတြနဲ႔လမ္းေဘး
မွာေတာင္းယူေနတာကိုရင္နင့္စရာေတြ႔ၾကရပါတယ္။တကယ္ေတာ့ဒီကေလးေလးေတြကိုစနစ္တက်နဲ႔ေစာင့္
ေရွာက္ေပးဖို႔တကယ္လိုအပ္ေနတာပါ။အရြယ္အလိုက္ကိုရင္သကၤန္းေလးေတြ၊ေစာင္ေတြ၊ျခင္ေထာင္ေတြကို
ကၽြန္မတို႔နွစ္ေယာက္ကိုျခင္ေထာင္တစ္လံုးနွဳန္းနဲ႔လူစံုေအာင္လွဴေပးခဲ့ပါတယ္။လူစံုေအာင္ဆိုလို႔ကၽြန္မတို႔
ေက်ာင္းတိုင္းကလူတိုင္းစံုေအာင္မေပးနိုင္ခဲ့ၾကပါဘူး။

နိုင္ငံတကာသေဘာၤေတြပင္လယ္၀မွာေရာက္ေနတယ္တဲ့။ဒီအခ်ိန္ေတြမွာကၽြန္မေတြ႔ရတဲ့သူတို႔ေတြဟာေမွ်ာ္
လင့္ခ်က္ေရာင္ျခည္ေတြျပည့္ေနတဲ့မ်က္၀န္းေတြနဲ႔ပါ။ဒုကၡသည္ေတြကိုသြားေရာက္ကူညီေနတဲ့ကၽြန္မတို႔ကလဲ
တကယ္ပဲလာျပီးတို႔ျပည္သူေတြကိုကယ္ေတာ့မဟဲ့လို႔ေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ့တာပါပဲ။ခုထိလဲနိုင္ငံတကာကသာတို႔ျပည္
သူေတြကို၀င္ျပီးကူညီရင္သိပ္ေကာင္းမယ္လို႔ေမွ်ာ္လင့္မိတာပါပဲ။စစ္အစိုးရအေနနဲ႔ဘာမွထိထိေရာက္ေရာက္အ
ကူအညီမေပးနိုင္ေလေတာ့နိုင္ငံတကာမ်ား၀င္ေရာက္လာရင္ကၽြန္မတို႔ျပည္သူေတြကိုပိုမ်ားအကူအညီေပးနိုင္
မလားရယ္ေပါ့။တကယ္ေတာ့စစ္အစိုးရဟာနိုင္ငံတကာအကူအညီကိုဘယ္ေတာ့မွလက္ခံ၀ံ႔မယ္မဟုတ္ပါဘူး။
ကၽြန္မတို႔ရြာေတြကိုေရာက္သြားတိုင္းမွာမုန္တိုင္းကိုေသခ်ာမေၾကျငာခဲ့တာေတြ၊ထိထိေရာက္ေရာက္သတိမေပး
ခဲ့တာေတြ၊မုန္တိုင္းျပီး(၃)ရက္ေလာက္ၾကာမွသေဘာၤတစ္စင္းနဲ႔ေတြ႔ကရာလူေတြကိုေကာက္တင္ေခၚသြားတာ
ေတြ(ျမစ္ျပင္က်ယ္ကေနခုတ္ေမာင္းျပီးေတြ႔သေလာက္လူကိုသာတင္ေခၚသြားတာမ်ိဳးပါ၊ဒဏ္ရာရေနသူေတြ၊အစာ
ေရစာမစားေသာက္ရလို႔အားအင္ခ်ည့္နွဲ႔ေနသူေပါင္းမ်ားစြာဟာဒီအတိုင္းေသခဲ့ၾကရပါတယ္)၊မုန္တိုင္းထပ္လာတာ
သိရက္နဲ႔ဒုကၡသည္ေတြကိုသေဘာၤနဲ႔အတင္းျပန္ပို႔ခဲ့လို႔သေဘာၤေမွာက္ခဲ့ရတာေတြ၊ေသနတ္ျပျပီးအနိုင္က်င့္ခဲ့တာ
ေတြ...စသည္ေပါင္းမ်ားစြာအတြက္သူတို႔စိတ္မွာေၾကာက္လန္႔ေနၾကတာပါပဲ။နိုင္ငံတကာက၀င္ေရာက္လာခဲ့ရင္
ယုတ္မာပက္စက္တဲ့သူတို႔အေၾကာင္းေတြဟာပိုးစိုးပက္စက္ေပၚလာေတာ့မွာမို႔ေၾကာက္လန္႔တၾကားျဖစ္ေနခဲ့ၾက
တာပါ။စစ္အာဏာရွင္ေတြဟာဘယ္တံုးကမွတရားသျဖင့္မလုပ္ခဲ့ၾကပါဘူး။အခုလိုအျပစ္မဲ့တဲ့ကၽြန္မတို႔ညီကိုေမာင္
နွမေတြေသခဲ့ရ၊ဒုကၡေတြေ၀လို႔စားစရာမရွိ့ျဖစ္ျပီးသူေတာင္းစားသာသာဘ၀ကိုေရာက္ေနတာေတာင္မွသူတို႔ရဲ့
အတၱကိုဦးစားေပးေနၾကတံုးပါပဲ။သူတို႔ဒီေလာက္ရက္စက္ၾကလို႔ဒုကၡေရာက္ေနၾကတဲ့တို႔ျပည္သူေတြကမ်ားပုန္ကန္
ၾကေလမလားရယ္လို႔လဲမေတြးလိုက္ၾကပါနဲ႔။တကယ္ေတာ့ရြာေတြမွာအတိဒုကၡအၾကီးအက်ယ္ေရာက္ေနတဲ့ရြာသူ
ရြာသားေတြဟာစစ္အာဏာရွင္ကိုေတာ္လွန္ဖို႔ဆိုတဲ့အေတြးကိုေတြးဖို႔ေ၀းလို႔၊သူတို႔ရဲ့စား၀တ္ေနေရးအတြက္နဲ႔
ေသဆံုးသြားရတဲ့မိသားစု၀င္ေတြအတြက္ပဲရင္တနင့္နင့္ျဖစ္ေနၾကရွာတာပါ။အခုဆိုရင္ပုဂၢလိကအလွဴရွင္ေတြ
ဟာေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းေနၾကပါျပီ။ေငြေၾကးအရလည္းကၽြန္မတို႔ဘယ္လိုမွေတာင့္မထားနိုင္ၾကပါဘူး။လူမသိ၊သူ
မသိထပ္ထပ္ေသေနတဲ့ဒုကၡသည္ေတြအတြက္ကၽြန္မတို႔ဘာလုပ္ေပးၾကမလဲ။ပန္းပြင့္ကေလးေတြေျမေပၚျဖဳတ္က
နဲေၾကြက်သြားတိုင္းမွာကၽြန္မတို႔မေၾကြခင္လိုက္ဖမ္းေပးနိုင္ၾကပါ့မလား။ဘာမွကိုမသိတာပါဆိုျပီးငူငူၾကီးေတြထိုင္
ေနျပီးမ်က္လံုးၾကီးေတြေၾကာင္ျပီးၾကည့္ေနတတ္တဲ့အျပစ္ကင္းစင္ျပီးျဖဴစင္တဲ့ေတာသူေတာင္သားေတြကိုကၽြန္မ
တို႔ဘယ္လိုနည္းလမ္းေတြသံုးျပီးကယ္တင္ေပးၾကမလဲလို႔ကၽြန္မေတြးေနမိပါတယ္။