Friday, April 25, 2008

ကၽြန္မနွင့္ထူးျခားတဲ့မိတ္ေဆြမ်ား

ကၽြန္မကခပ္ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက၊သူရဲဆိုတဲ့အသံၾကားရံုနဲ႔ေၾကာက္ေနတဲ့သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါတယ္။သူရဲ
ကားေတြကိုအင္မတန္ၾကိဳက္တတ္ေပမဲ့၊ခုထိမ်က္လံုးေလးတစ္ဖက္ကိုလက္ဖ၀ါးနဲ႔အုပ္ထားျပီး၊မ်က္လံုးတစ္ဖက္
တည္းနဲ႔ခိုးခိုးၾကည့္တတ္တဲ့၊သတၱိခဲလည္းျဖစ္ပါရဲ့။သီလရွင္၀တ္ျခင္းကိုအင္မတန္ျမတ္နိုးျပီး၊ျမန္မာျပည္မွာတံုးက
ေက်ာင္းပိတ္တိုင္းသီလရွင္၀တ္နွင့္ျဖစ္ေနတတ္တဲ့ကၽြန္မက၊တရားထိုင္ျခင္းကို၀ါသနာပါစြာနဲ႔ေန႔တိုင္းထိုင္ျဖစ္ေပ
မဲ့၊သူရဲကိုလည္းေၾကာက္ေနဆဲပဲျဖစ္ပါတယ္။သူရဲကိုေၾကာက္ရေအာင္လည္းကၽြန္မဘ၀ထဲမွာ၊သူတို႔နွင့္ပတ္သတ္
မွဳေတြကိုေသေသခ်ာခ်ာၾကီးကိုၾကံဳခဲ့ဖူးေလေတာ့........။

ပထမဆံုးကၽြန္မၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရခ်ိန္ကကၽြန္မအသက္(၁၀)နွစ္သမီးေလာက္မွာပါ။ကၽြန္မတို႔သားအမိ၊သားအဖေတြည
ဘက္ဆိုရင္တီဗီေရွ႔မွာစကားတေျပာေျပာနဲ႔၊လက္ဖက္သုတ္ေလးစားျပီး၊တီဗီၾကည့္တတ္ပါတယ္။တစ္ညေနမွာ
ေတာ့တီဗီၾကည့္ေနရင္းနဲ႔၊အိမ္ေရွ႔ကကၽြန္မနာမည္ကိုေၾကာ္ေၾကာ္နဲ႔ေအာ္သံၾကားရတာပါပဲ။"ေမေရ..ဂ်ီေမေလး
ေရ"နဲ႔သံုးခါေလာက္ၾကားလိုက္ရေတာ့၊ကၽြန္မထိုင္ေနရာကထျပီး"ေမ့ကိုေခၚၾကလား"လို႔ေမးမိပါတယ္။"အိမ္ေရွ႔က
ေမ့ကိုေခၚေနသံၾကားရတယ္"လို႔ေျပာေတာ့လည္း၊အိမ္ကလူေတြကၾကားရပါဘူး၊ဒီကေလးတီဗီထဲကအသံေတြ
ၾကားေနတာပါဆိုျပီး၊ဘယ္သူကမွဂရုမစိုက္ၾကပါဘူး။ကၽြန္မကိုေခၚေနတဲ့အသံရွင္ကၽြန္မတို႔ကိုငယ္ငယ္ကထိန္းေပး
ခဲ့ဖူးတဲ့ရပ္ေဆြ၊ရပ္မ်ိဳးအေမၾကီးတစ္ေယာက္အသံပါ။ကၽြန္မကလဲ"အေမေဒၚျမင့္စိုးအသံပါဗ်၊ေမ့ကိုေခၚတယ္"လို႔
ေျပာလိုက္ပါရဲ့။ခပ္ေပါ့ေပါ့ပဲေျပာျပီး၊တီဗီဆက္ၾကည့္ေနလိုက္ပါတယ္။ည(၉)နာရီေလာက္မွာေတာ့၊အေမၾကီးရဲ့
သားကေရာက္လာျပီး၊သူ႔အေမည(၇)နာရီေလာက္ကဆံုးသြားေၾကာင္းလာေျပာပါေတာ့တယ္။တအိမ္လံုးကဟဲ့
ဂ်ီေမေလးေျပာတာဟုတ္တယ္လို႔ေျပာေနၾကခ်ိန္မွာ၊ကၽြန္မကေတာ့ေၾကာက္လြန္းလို႔ေနာက္တစ္ေန႔မွာဖ်ားကို
ဖ်ားသြားခဲ့ဖူးပါတယ္။

ကၽြန္မပထမဆံုးတရားစထိုင္ရခ်ိန္မွာ၊ကၽြန္မေဖေဖက၀င္ေလ၊ထြက္ေလကိုမွတ္ေစခဲ့တာပါ။ကၽြန္မပထမဆံုးတ
ရားစထိုင္ခဲ့တဲ့ေနရာဟာေစတီေတာ္ၾကီးတစ္ခုရဲ့ဓမၼာရံုမွာျဖစ္ပါတယ္။ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္းမဟုတ္ပဲ၊တျခား
ေယာဂီတစ္ခ်ိဳ႔လဲပါပါတယ္။၀င္ေလကို၀င္ေလမွတ္၊ထြက္ေလကိုထြက္ေလမွတ္ဆိုတဲ့စကားေၾကာင့္၊ကၽြန္မမွာ၀င္
ေလ၊ထြက္ေလကိုမနည္းၾကီးကိုမမွားေအာင္မွတ္ေနခ်ိန္မွာ၊ေစတီေတာ္တန္ေဆာင္းေဘးကေလွကားကေနအဘြား
ၾကီးတစ္ေယာက္ဆင္းလာတာကိုတရားမွတ္ေနရင္း၊ေသေသခ်ာခ်ာေတြ႔လိုက္ရတာပါပဲ။ကၽြန္မေတြ႔ရတာကေတာ့
အမယ္ၾကီးကအက်ၤီအျဖဴေရာင္နဲ႔ထဘီကအညိဳလား၊အနက္လားမသိတဲ့အေပၚမွာအပြင့္ကေလးေတြနဲ႔ျဖစ္ျပီး၊ဦး
ေခါင္းကဆံပင္ကိုလဲ၊ထိပ္မွာစုျပီးထံုးထားပါတယ္။ဆံပင္ကနည္းေလေတာ့ကြမ္းသီးလံုးေလးေခါင္းေပၚတင္ထား
သလိုပါပဲ။ကၽြန္မလဲေတြ႔ေတြ႔ခ်င္းတရားထိုင္တာကိုရပ္လိုက္ျပီး၊ကၽြန္မေဖေဖကိုေျပာျပပါတယ္။ဒီအခ်ိန္ထိအမယ္
ၾကီးဟာဘယ္သူလဲဆိုတာကၽြန္မ၊မသိေသးသလိုေၾကာက္လဲမေၾကာက္ေနခဲ့ပါဘူး။ဒါေပမဲ့ကၽြန္မေျပာျပေတာ့ကၽြန္
မေဖေဖနဲ႔ဘုရားကလူၾကီးေတြကအံ့ၾသစြာနဲ႔ဒီအမယ္ၾကီးဟာေနစရာမရွိဘူးအိမ္မက္ေပးလို႔၊ေစတီေတာ္ရဲ့တစ္ေန
ရာမွာေနေစခဲ့တဲ့ဒီေစတီေတာ္ၾကီးရဲ့အတြင္းေရးမွဴးဆိုသူရဲ့အေမျဖစ္ေၾကာင္း၊အမယ္ၾကီးဆံုးသြားခ်ိန္မွာ၀တ္ဆင္
ေပးလိုက္တဲ့အ၀တ္အစားေတြကဒီပံုစံပဲျဖစ္ေၾကာင္းကၽြန္မကိုေျပာျပၾကပါတယ္။ကၽြန္မတရားစထိုင္ခ်ိန္မွာၾကံဳ
ေတြ႔ခဲ့ရတဲ့အျဖစ္အပ်က္ကေလးတစ္ခုပါ။

ကၽြန္မတို႔သားအဖ၊"ဖေလး"ဘုရားၾကီးကိုတစ္ရက္ေတာ့သြားခဲ့ၾကပါတယ္။မွတ္မွတ္ရရတန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ည၊
သူခိုးၾကီးပြဲေတာ္ညအခါကေပါ့။ကၽြန္မတို႔သားအဖနဲ႔တူတူပါးပါးတပည့္မတစ္ေယာက္ရယ္၊ကားဒရိုင္ဘာရယ္၊စုစု
ေပါင္းေလးေယာက္သြားခဲ့ၾကတာပါ။ပါးပါးရဲ့အဲ့ဒီ၊တပည့္မဟာရန္ကုန္ျမိဳ႔မွာအင္မတန္နာမည္ၾကီးတဲ့၀ိဇၨာဘုန္းၾကီး
တစ္ပါးရဲ့တပည့္ရင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ျပီး၊သူတို႔ဆရာေတာ္ကေတာ့ပဲခူးဘက္ကိုသြားရင္နင္ေသမယ္လို႔ေျပာထား
တယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ဒါေပမဲ့သူကကၽြန္မတို႔သားအဖနဲ႔လိုက္လာတာပါ။ကၽြန္မပါးပါးကခရီးသြားရင္ဘယ္ေတာ့မွမ
အိပ္တတ္ပါဘူး။တစ္ညလံုးကားေမာင္းသူကိုအေဖာ္လုပ္ေပးတတ္ပါတယ္။ကၽြန္မကေတာ့ထိုင္ရက္ေတာင္အိပ္
ေပ်ာ္နိုင္တဲ့သူမို႔အိပ္ျပီးလိုက္လာတာပါပဲ။ကၽြန္မတို႔ရန္ကုန္ကထြက္လာခ်ိန္ဟာမနက္(၃)နာရီေလာက္မွာပါ။ကား
လမ္းမေပၚမွာေနာက္ေျပာင္ျပီးေနရာေရႊ႔ထားတဲ့၊ကင္းတဲေတြ၊ခံုေတြ၊တံတားေတြနဲ႔ကၽြန္မတို႔ခရီးမတြင္စြာပဲေကြ႔
ပတ္ေမာင္းရပါတယ္။ပဲခူးအင္းတေကာ္အနားေရာက္ေတာ့၊အရွိန္နဲ႔ေမာင္းလာတဲ့ကၽြန္မတို႔ကားက၊လမ္းေပၚမွာ
ေစ်းေရာင္းဖို႔ထြက္လာတဲ့အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ကိုတိုက္မိပါေလေရာ။အရွိန္ေၾကာင့္ကၽြန္မတို႔ကားလဲလမ္းေဘး
ကိုေရာက္မတတ္ျဖစ္သြားပါတယ္။ကၽြန္မကေတာ့ဒီလိုျဖစ္ခါနီးခ်ိန္မွနိုးလာတာပါ။ကားတိုက္မွဳျဖစ္ျပီးျပီးခ်င္း၊လူနာ
ကိုပဲခူးေဆးရံုၾကီးကိုကၽြန္မတို႔ကားေပၚတင္ျပီးခ်က္ခ်င္းပို႔ပါတယ္။သူနဲ႔ေစ်းတူတူေရာင္းတဲ့သူတစ္ခ်ိဳ႔လဲကားေပၚမွာ
လိုက္လာၾကပါတယ္။ပဲခူးေဆးရံုၾကီးကေတာ့ထံုးစံအတိုင္း၊လက္က်ိဳးသြားတာကိုေတာင္၊ခြဲစိတ္မွဳမလုပ္နိုင္၊ဆရာ
၀န္ၾကီးမရွိပါတဲ့။ဒါနဲ႔ညတြင္းခ်င္းရန္ကုန္ေဆးရံုၾကီးကိုရန္ကုန္ကလူနာတင္ကားမွာျပီး၊ခ်က္ခ်င္းပို႔ဖို႔စီစဥ္ပါတယ္။
ကၽြန္မတို႔ကားနဲ႔ဒရိုင္ဘာကိုေတာ့ပဲခူးရဲစခန္းမွာထားခဲ့ရပါတယ္။

ရက္ပိုင္းအတြင္းမွာပဲ၊ပဲခူးရဲစခန္းကကားကိုျပန္ယူဖို႔ကၽြန္မတို႔လာခဲ့ၾကပါတယ္။ဒရိုင္ဘာတစ္ေယာက္ကလြဲရင္
အားလံုးကဖေလးသြားတံုးကလူေတြပါပဲ။အျပန္မွာညေနေစာင္းေနျပီးေမွာင္စျပဳေနပါျပီ။ပဲခူးသြားတိုင္းမွာကၽြန္မ
တို႔သားအဖေတြကေရႊအုန္းပင္စားေသာက္ဆိုင္မွာထမင္းစားတတ္ၾကပါတယ္။ပဲခူးျမိဳ႔ေပၚမွာဆိုေတာ့ဆရာမၾကီး
ထမင္းဆိုင္မွာစားတတ္ၾကပါတယ္။အမွဳျဖစ္ခဲ့တဲ့ကားကိုလူတစ္ေယာက္ကေမာင္းလာျပီး၊ကၽြန္မတို႔ကေတာ့ေနာက္
ကားတစ္စီးေပၚမွာပါ။ေရႊအုန္းပင္ေရာက္ေတာ့ထမင္းစားဖို႔ျပင္ၾကပါတယ္။ဇြန္း၊ခရင္းအဆင္သင့္ခ်ေပးေပမဲ့၊ကၽြန္မ
ကေတာ့လက္နဲ႔မွထမင္းစားခ်င္တဲ့သူမ်ိဳးပါ။အမွဳျဖစ္ခဲ့တဲ့ကားက၊ထမင္းဆိုင္ရဲ့လက္ေဆးကန္ေတြနားမွာရပ္ထားပါ
တယ္။ကၽြန္မကလက္သြားေဆးေလေတာ့၊မွန္ကိုမၾကည့္ရဲပါဘူး(ေဘစင္မွာမွန္ပါတြဲထားတာပါ)။ဒါေပမဲ့ထူးဆန္းစြာ
ပဲကၽြန္မခံစားလိုက္ရတာကေတာ့ၾကက္သီးေတြထလာတာပါပဲ။ျပီးေတာ့ကၽြန္မေဖာ္မျပတတ္တဲ့ခံစားမွဳမ်ိဳးပါ။ဒီခံ
စားမွဳမ်ိဳးကိုကၽြန္မပရိတ္ရြတ္ေနခ်ိန္ေတြ၊ေမတၱာပို႔ေနခ်ိန္ေတြမွာခံစားရတတ္ပါတယ္။ဒါေၾကာင့္အမွဳျဖစ္တဲ့ကားကို
ၾကည့္လိုက္ေတာ့၊ကားေပၚမွာမဲမဲအရိပ္ၾကီးကိုေတြ႔လိုက္ရပါေတာ့တယ္။သတၱိခဲကၽြန္မကထမင္းဆိုင္ထဲမွာထိုင္ေန
တဲ့ကၽြန္မပါးပါးဆီေျပးလာျပီး၊တျခားသူေတြမသိေအာင္ပါးပါးကိုအက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပပါတယ္။ကၽြန္မပါးပါးက
ေတာ့ေရသန္႔ဘူးတစ္ဘူးေကာက္ယူလိုက္ျပီး၊ကဲသမီးေလးပါလိုက္ခဲ့လို႔ကၽြန္မကိုေခၚပါေလရဲ့။အာ..လိုက္ခ်င္ဘူး
ေၾကာက္တယ္ဆိုလည္းမရပါဘူး။ဒါနဲ႔လိုက္ျပီးပါးပါးကကားေခါင္းပိုင္းက၊ကၽြန္မကကားေနာက္ျမီးပိုင္းကေနပရိတ္
ေတြရြတ္ၾကရပါတယ္။ပါးပါးကေတာ့ပရိတ္ေတာ္ေတြရြတ္ျပီးကားကိုတစ္ပတ္ပတ္ေနေပမဲ့၊ကၽြန္မကေတာ့ေၾကာက္
လြန္းလို႔မ်က္လံုးၾကီးမွိတ္ျပီး၊ပရိတ္ေတြရြတ္ေတာ့တာပါပဲ။ေနာက္ေတာ့ဒီအမွဳျဖစ္တဲ့ကားေပၚမွာကၽြန္မတို႔လိုက္ျပီး
ျပန္လာခဲ့ရပါတယ္။ကၽြန္မလဲအဲ့ဒီေန႔ကေတာ္ေတာ္ကုသိုလ္ရလိုက္ပါရဲ့။ပရိတ္ၾကီး(၁၁)သုတ္အျပင္၊ပ႒ာန္းေတြ
ေရာ၊ဓမၼစၾကာေတြပါစံုေအာင္ရြတ္ျပီး၊ရန္ကုန္ကိုျပန္ခဲ့ရပါတယ္။

ကၽြန္မတို႔ရိပ္သာေနရာဟာအဲ့ဒီအရပ္မွာေတာ့၊ေတာၾကမ္းတယ္လို႔နာမည္ၾကီးပါတယ္။သစ္ပင္ၾကီးေတြနဲ႔အုပ္မွိဳင္း
ေနျပီးေကာင္းကင္ကိုေပ်ာက္တိေပ်ာက္က်ားေလးပဲျမင္ရေလာက္ေအာင္၊တကယ့္ရိုးမအေသးစားေလးပါ။ငွက္ေတြ
ကလဲစံုေနျပီး၊ေျမြၾကီးမ်ားေတာင္ရွိပါရဲ့။သူရဲအင္မတန္ေၾကာက္တဲ့ကၽြန္မမွာတာ၀န္ေၾကာင့္သာရိပ္သာကိုေရာက္
လာရေပမဲ့၊ညဘက္ေတြဆိုတစ္ေယာက္တည္းရိပ္သာထဲသိပ္မသြားရဲပါဘူး။ေက်ာင္းပိတ္ရက္တိုင္းမွာကၽြန္မက
သီလရွင္၀တ္တတ္ျပီးမ်ားေသာအားျဖင့္၊ကၽြန္မရဲ့လူငယ္ဘ၀ဟာသီလရွင္၀တ္နဲ႔ရိပ္သာမွာပဲေပ်ာ္ရႊင္ေနတတ္ပါ
တယ္။ေၾကာက္တတ္တဲ့ေယာဂီေတြကိုမေၾကာက္ၾကပါနဲ႔လို႔၊ခပ္တည္တည္အားေပးေနခ်ိန္မွာကၽြန္မကလဲေၾကာက္
ေနတတ္ပါတယ္။ညဘက္ေတြမွာေတာ့တစ္ပါးေဆာင္ေတြကေယာဂီေတြကို၊လိုက္ၾကည့္ေပးရေလ့ရွိျပီး၊မိုးေတာ္
ေတာ္ခ်ဳပ္မွကၽြန္မအိပ္ရာ၀င္ရပါတယ္။မနက္ဆိုရင္ေတာ့(၃)နာရီေ၀လီေ၀လင္းၾကီးမွာ၊တစ္ရိပ္သာလံုးရဲ့အာရုဏ္
ဆြမ္းအတြက္ခ်က္ျပဳတ္ၾကသူေတြကို၊စီစဥ္ေပးရပါတယ္။ဒါေၾကာင့္လဲေၾကာက္ေပမဲ့မလုပ္မျဖစ္၊မသြားမျဖစ္ေမွာင္
ေမွာင္မည္းမည္းၾကီးထဲကိုသြားရလာရပါတယ္။ရိပ္သာမွာေတာ့ကၽြန္မၾကံဳေတြ႔ရတာေတြကထူးထူးျခားျခားေလး
ေတြၾကီးပဲမို႔တျဖည္းျဖည္းေတာ့ေရးသြားမွာပါ။ဒီထဲကမွၾကံဳဖူးတာတစ္ခုကေတာ့.......။

တစ္ခုေသာညတစ္ညမွာကၽြန္မတရားထိုင္ေဆာင္ေတြဘက္ကေန၊ကၽြန္မအေဆာင္ကိုျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ကၽြန္မရဲ့
အေဆာင္ေဘးမွာေျခ၊လက္ေဆးနိုင္ေအာင္လုပ္ထားတဲ့ကန္ေလးတစ္ခုရွိျပီး၊တစ္ေနရာရာကျပန္လာျပီးတိုင္း
ကၽြန္မေျခေထာက္ေဆးျပီးမွ၊အေဆာင္ေပၚကိုတက္တဲ့အက်င့္ရွိပါတယ္။အဲ့ဒီညမွာေတာ့ကၽြန္မထူးျခားမွဳတစ္ခုကို
ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။လူတစ္ေယာက္ကိုပါ။၀ါးခေမာက္ၾကီးေဆာင္းထားျပီး၊အက်ီၤမပါပဲ၊ပုဆိုးကိုေပါင္လည္ေလာက္
ထိ၀တ္ထားတဲ့ေတာသားၾကီးတစ္ေယာက္ကိုေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။သူကေရကန္ေဘးကေနကၽြန္မကိုၾကည့္ေနတာ
ျဖစ္ျပီး၊ကၽြန္မကလဲသူ႔ကိုေသေသခ်ာခ်ာျမင္ရလို႔ေၾကာင္ျပီးၾကည့္ေနခဲ့ပါတယ္။သူမ်ားေတြေျပာၾကသလို၊မိုးေလာက္
ၾကီးျမင့္တဲ့အရပ္လဲမရွိပါဘူး။သပိတ္ေလာက္ၾကီးတဲ့မ်က္လံုးၾကီးလဲမရွိပါဘူး။ေျခေတြလက္ေတြျပည့္ျပည့္စံုစံုနဲ႔လူ
တစ္ေယာက္လိုပါပဲ။ဒါေပမဲ့ကၽြန္မျမင္ေနရတာဟာ၊လူတစ္ေယာက္မဟုတ္ဘူးဆိုတာကၽြန္မေကာင္းေကာင္းၾကီး
သိေနပါတယ္။ျဗဳန္းကနဲကၽြန္မေအာ္လိုက္ခ်င္ေပမဲ့၊တကယ္တမ္းမွာေတာ့အသံေလးေတာင္မထြက္နိုင္ခဲ့ပါဘူး။
၀ုန္းကနဲဆိုျပီးထြက္ေျပးလိုက္ခ်င္ေပမဲ့၊ေျခတလွမ္းေရႊ႔ဖို႔ေနေနသာသာ၊ကၽြန္မဟာေၾကာက္လြန္းလို႔ဒူးေတြမ်ား
တဆတ္ဆတ္တုန္ေနေတာ့တာပါပဲ။ေျပာၾကပါတယ္။ေတြ႔လိုက္ရင္အမွ်အတန္းေပးေ၀လိုက္၊အမွ်လိုခ်င္လို႔လာ
ၾကတာရယ္လို႔ပါ။တကယ္တမ္းၾကံဳေတြ႔ခ်ိန္မွာေတာ့၊သိပ္ကိုထိတ္လန္႔ေနခဲ့ပါတယ္။အေဆာင္ထဲကဆရာေလး
တစ္ပါးကထြက္လာျပီးမပညာစာရီလို႔လာေခၚမွပဲကၽြန္မဘာျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာသတိ၀င္လာခဲ့တဲ့အထိေၾကာက္
လြန္းလို႔၊ငိုင္ေတြသြားခဲ့ရပါတယ္။ေနာက္ပိုင္းျပန္စဥ္းစားမိေတာ့လည္းငါဘာကိုေၾကာက္ေနခဲ့တာလည္းဆိုတာ
ေတြးမရျပန္ပါဘူး။ပရိတ္ေတာ္ေတြ၊က်င့္ၾကံအားထုတ္ျပီးလိုက္နာက်င့္သံုးတဲ့သီလေတြေၾကာင့္၊ကၽြန္မကိုဘာ
အႏၱရာယ္မွမေပးနိုင္မွန္းေသခ်ာသိေနေပမဲ့လည္း၊ကၽြန္မေတာ္ေတာ္ၾကီးကိုေၾကာက္ေနခဲ့တာပါပဲ။

ေမတၱသုတ္ကိုကၽြန္မအင္မတန္နွစ္နွစ္သက္သက္ရြတ္ဖတ္ပါတယ္။အလုပ္လုပ္ေနရင္းေတာင္မွ၊သတိရတိုင္း
ေမတၱသုတ္ေလးကိုရြတ္ေနတတ္ပါတယ္။တကယ္တမ္းေမတၱာတရားကိုေသေသခ်ာခ်ာထားနိုင္သူေတြဟာ
နာနာဘာ၀ေတြကိုေတြ႔ေပမဲ့၊မေၾကာက္တတ္ၾကပါဘူးလို႔ကၽြန္မၾကားဖူးပါတယ္။ဒါေၾကာင့္လဲကၽြန္မဟာငါဟာ
တကယ္ပဲလူသားတုိင္း၊သတၱ၀ါတိုင္းကိုတေျပးညီေမတၱာမထားနိုင္ေသးလို႔၊ငါ့ေမတၱာေတြဟာျပည့္၀မွဳမရွိေသး
လို႔သာေၾကာက္ေနေသးတာပါလို႔ကိုယ့္ကိုကိုယ္သတိေပးျဖစ္ပါတယ္။ဒါေပမဲ့လည္း....ၾကံဳလိုက္တိုင္းမွာေတာ့
ကၽြန္မေၾကာက္ေနမိဆဲပါပဲ။တစ္ေန႔ေန႔မွာေတာ့၊အေၾကာက္တရားကင္းတဲ့ေမတၱာရွင္တစ္ေယာက္ေတာ့ျဖစ္
ခ်င္ေနမိပါရဲ့။

6 comments:

  1. မေမ ေရးတာေကာင္းတယ္ စာအေရးအသားက တကယ့္ကို စာေရးဆရာၾကီး တစ္ေယာက္လိုပဲ ေလးစားပါတယ္.....

    ReplyDelete
  2. ဒီလုိ မိတ္ေဆြေတြေတာ. မလုိခ်င္ပါဘူးဟယ္..
    ငါ.ဆီလာလည္ရင္ ေခၚမလာခဲ.နဲ.ေနာ္ ငါလဲေၾကာက္တယ္ဟ....

    ReplyDelete
  3. ေကာင္းတယ္ ေမတၱာ ပြားမ်ား ၿပီး အားလံုး ျငိမ္းခ်မ္း ေအာင္ျမင္ ေပ်ာ္ရႊင္ အဆင္ေျပပါေစ :P

    ReplyDelete
  4. ကၽြန္ေတာ္ ေပါက္ကရ ေရးထားတာေတြနဲ ့ တျခားစီဘဲ တကယ့္ကိုယ္ေတြ ့ေတြမို ့အရမ္း ေကာင္းတယ္ ဆက္ေရးေနာ္ ေမွ်ာ္ေနမယ္ ...။

    ReplyDelete
  5. အေရးအသားကလည္းေကာင္း အေၾကာင္းအရာကလည္း စိတ္၀င္စားစရာေကာင္း ဆိုေတာ့ ဖတ္ရင္းနဲ႔ ၾကက္သီးေတာင္ ထမိတယ္ေမေရ။ ဒီလို ထူးထူးဆန္းဆန္း အေတြ႕အၾကံဳေတြ မွ်ေ၀ေပးလို႔ အထူးေက်းဇူးပါ သူငယ္ခ်င္း။ ျငိမ္ခ်မ္းေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ း)

    ReplyDelete
  6. မေမက ေတာ္ေတာ္ကံေကာင္းတာပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ၿဖင့္ၿမင္ဖူးခ်င္လြန္းလို႔ သင္းခ်ၤဳိင္းထဲသြားလိုင္းတာကို မၿမင္ရဖူးဗ်ိဳ႕။
    ကိုယ္ေတြ႔ေလးေတြေ၀မွ်တာ ေက်းဇူးဗ်ိဳ႕။

    ReplyDelete

စကားလံုးေလးေတြအတြက္အထူးေက်းဇူးတင္ပါတယ္ေနာ္