ကၽြန္မနွင့္ထူးျခားတဲ့မိတ္ေဆြမ်ား

ကၽြန္မကခပ္ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက၊သူရဲဆိုတဲ့အသံၾကားရံုနဲ႔ေၾကာက္ေနတဲ့သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါတယ္။သူရဲ
ကားေတြကိုအင္မတန္ၾကိဳက္တတ္ေပမဲ့၊ခုထိမ်က္လံုးေလးတစ္ဖက္ကိုလက္ဖ၀ါးနဲ႔အုပ္ထားျပီး၊မ်က္လံုးတစ္ဖက္
တည္းနဲ႔ခိုးခိုးၾကည့္တတ္တဲ့၊သတၱိခဲလည္းျဖစ္ပါရဲ့။သီလရွင္၀တ္ျခင္းကိုအင္မတန္ျမတ္နိုးျပီး၊ျမန္မာျပည္မွာတံုးက
ေက်ာင္းပိတ္တိုင္းသီလရွင္၀တ္နွင့္ျဖစ္ေနတတ္တဲ့ကၽြန္မက၊တရားထိုင္ျခင္းကို၀ါသနာပါစြာနဲ႔ေန႔တိုင္းထိုင္ျဖစ္ေပ
မဲ့၊သူရဲကိုလည္းေၾကာက္ေနဆဲပဲျဖစ္ပါတယ္။သူရဲကိုေၾကာက္ရေအာင္လည္းကၽြန္မဘ၀ထဲမွာ၊သူတို႔နွင့္ပတ္သတ္
မွဳေတြကိုေသေသခ်ာခ်ာၾကီးကိုၾကံဳခဲ့ဖူးေလေတာ့........။

ပထမဆံုးကၽြန္မၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရခ်ိန္ကကၽြန္မအသက္(၁၀)နွစ္သမီးေလာက္မွာပါ။ကၽြန္မတို႔သားအမိ၊သားအဖေတြည
ဘက္ဆိုရင္တီဗီေရွ႔မွာစကားတေျပာေျပာနဲ႔၊လက္ဖက္သုတ္ေလးစားျပီး၊တီဗီၾကည့္တတ္ပါတယ္။တစ္ညေနမွာ
ေတာ့တီဗီၾကည့္ေနရင္းနဲ႔၊အိမ္ေရွ႔ကကၽြန္မနာမည္ကိုေၾကာ္ေၾကာ္နဲ႔ေအာ္သံၾကားရတာပါပဲ။"ေမေရ..ဂ်ီေမေလး
ေရ"နဲ႔သံုးခါေလာက္ၾကားလိုက္ရေတာ့၊ကၽြန္မထိုင္ေနရာကထျပီး"ေမ့ကိုေခၚၾကလား"လို႔ေမးမိပါတယ္။"အိမ္ေရွ႔က
ေမ့ကိုေခၚေနသံၾကားရတယ္"လို႔ေျပာေတာ့လည္း၊အိမ္ကလူေတြကၾကားရပါဘူး၊ဒီကေလးတီဗီထဲကအသံေတြ
ၾကားေနတာပါဆိုျပီး၊ဘယ္သူကမွဂရုမစိုက္ၾကပါဘူး။ကၽြန္မကိုေခၚေနတဲ့အသံရွင္ကၽြန္မတို႔ကိုငယ္ငယ္ကထိန္းေပး
ခဲ့ဖူးတဲ့ရပ္ေဆြ၊ရပ္မ်ိဳးအေမၾကီးတစ္ေယာက္အသံပါ။ကၽြန္မကလဲ"အေမေဒၚျမင့္စိုးအသံပါဗ်၊ေမ့ကိုေခၚတယ္"လို႔
ေျပာလိုက္ပါရဲ့။ခပ္ေပါ့ေပါ့ပဲေျပာျပီး၊တီဗီဆက္ၾကည့္ေနလိုက္ပါတယ္။ည(၉)နာရီေလာက္မွာေတာ့၊အေမၾကီးရဲ့
သားကေရာက္လာျပီး၊သူ႔အေမည(၇)နာရီေလာက္ကဆံုးသြားေၾကာင္းလာေျပာပါေတာ့တယ္။တအိမ္လံုးကဟဲ့
ဂ်ီေမေလးေျပာတာဟုတ္တယ္လို႔ေျပာေနၾကခ်ိန္မွာ၊ကၽြန္မကေတာ့ေၾကာက္လြန္းလို႔ေနာက္တစ္ေန႔မွာဖ်ားကို
ဖ်ားသြားခဲ့ဖူးပါတယ္။

ကၽြန္မပထမဆံုးတရားစထိုင္ရခ်ိန္မွာ၊ကၽြန္မေဖေဖက၀င္ေလ၊ထြက္ေလကိုမွတ္ေစခဲ့တာပါ။ကၽြန္မပထမဆံုးတ
ရားစထိုင္ခဲ့တဲ့ေနရာဟာေစတီေတာ္ၾကီးတစ္ခုရဲ့ဓမၼာရံုမွာျဖစ္ပါတယ္။ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္းမဟုတ္ပဲ၊တျခား
ေယာဂီတစ္ခ်ိဳ႔လဲပါပါတယ္။၀င္ေလကို၀င္ေလမွတ္၊ထြက္ေလကိုထြက္ေလမွတ္ဆိုတဲ့စကားေၾကာင့္၊ကၽြန္မမွာ၀င္
ေလ၊ထြက္ေလကိုမနည္းၾကီးကိုမမွားေအာင္မွတ္ေနခ်ိန္မွာ၊ေစတီေတာ္တန္ေဆာင္းေဘးကေလွကားကေနအဘြား
ၾကီးတစ္ေယာက္ဆင္းလာတာကိုတရားမွတ္ေနရင္း၊ေသေသခ်ာခ်ာေတြ႔လိုက္ရတာပါပဲ။ကၽြန္မေတြ႔ရတာကေတာ့
အမယ္ၾကီးကအက်ၤီအျဖဴေရာင္နဲ႔ထဘီကအညိဳလား၊အနက္လားမသိတဲ့အေပၚမွာအပြင့္ကေလးေတြနဲ႔ျဖစ္ျပီး၊ဦး
ေခါင္းကဆံပင္ကိုလဲ၊ထိပ္မွာစုျပီးထံုးထားပါတယ္။ဆံပင္ကနည္းေလေတာ့ကြမ္းသီးလံုးေလးေခါင္းေပၚတင္ထား
သလိုပါပဲ။ကၽြန္မလဲေတြ႔ေတြ႔ခ်င္းတရားထိုင္တာကိုရပ္လိုက္ျပီး၊ကၽြန္မေဖေဖကိုေျပာျပပါတယ္။ဒီအခ်ိန္ထိအမယ္
ၾကီးဟာဘယ္သူလဲဆိုတာကၽြန္မ၊မသိေသးသလိုေၾကာက္လဲမေၾကာက္ေနခဲ့ပါဘူး။ဒါေပမဲ့ကၽြန္မေျပာျပေတာ့ကၽြန္
မေဖေဖနဲ႔ဘုရားကလူၾကီးေတြကအံ့ၾသစြာနဲ႔ဒီအမယ္ၾကီးဟာေနစရာမရွိဘူးအိမ္မက္ေပးလို႔၊ေစတီေတာ္ရဲ့တစ္ေန
ရာမွာေနေစခဲ့တဲ့ဒီေစတီေတာ္ၾကီးရဲ့အတြင္းေရးမွဴးဆိုသူရဲ့အေမျဖစ္ေၾကာင္း၊အမယ္ၾကီးဆံုးသြားခ်ိန္မွာ၀တ္ဆင္
ေပးလိုက္တဲ့အ၀တ္အစားေတြကဒီပံုစံပဲျဖစ္ေၾကာင္းကၽြန္မကိုေျပာျပၾကပါတယ္။ကၽြန္မတရားစထိုင္ခ်ိန္မွာၾကံဳ
ေတြ႔ခဲ့ရတဲ့အျဖစ္အပ်က္ကေလးတစ္ခုပါ။

ကၽြန္မတို႔သားအဖ၊"ဖေလး"ဘုရားၾကီးကိုတစ္ရက္ေတာ့သြားခဲ့ၾကပါတယ္။မွတ္မွတ္ရရတန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ည၊
သူခိုးၾကီးပြဲေတာ္ညအခါကေပါ့။ကၽြန္မတို႔သားအဖနဲ႔တူတူပါးပါးတပည့္မတစ္ေယာက္ရယ္၊ကားဒရိုင္ဘာရယ္၊စုစု
ေပါင္းေလးေယာက္သြားခဲ့ၾကတာပါ။ပါးပါးရဲ့အဲ့ဒီ၊တပည့္မဟာရန္ကုန္ျမိဳ႔မွာအင္မတန္နာမည္ၾကီးတဲ့၀ိဇၨာဘုန္းၾကီး
တစ္ပါးရဲ့တပည့္ရင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ျပီး၊သူတို႔ဆရာေတာ္ကေတာ့ပဲခူးဘက္ကိုသြားရင္နင္ေသမယ္လို႔ေျပာထား
တယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ဒါေပမဲ့သူကကၽြန္မတို႔သားအဖနဲ႔လိုက္လာတာပါ။ကၽြန္မပါးပါးကခရီးသြားရင္ဘယ္ေတာ့မွမ
အိပ္တတ္ပါဘူး။တစ္ညလံုးကားေမာင္းသူကိုအေဖာ္လုပ္ေပးတတ္ပါတယ္။ကၽြန္မကေတာ့ထိုင္ရက္ေတာင္အိပ္
ေပ်ာ္နိုင္တဲ့သူမို႔အိပ္ျပီးလိုက္လာတာပါပဲ။ကၽြန္မတို႔ရန္ကုန္ကထြက္လာခ်ိန္ဟာမနက္(၃)နာရီေလာက္မွာပါ။ကား
လမ္းမေပၚမွာေနာက္ေျပာင္ျပီးေနရာေရႊ႔ထားတဲ့၊ကင္းတဲေတြ၊ခံုေတြ၊တံတားေတြနဲ႔ကၽြန္မတို႔ခရီးမတြင္စြာပဲေကြ႔
ပတ္ေမာင္းရပါတယ္။ပဲခူးအင္းတေကာ္အနားေရာက္ေတာ့၊အရွိန္နဲ႔ေမာင္းလာတဲ့ကၽြန္မတို႔ကားက၊လမ္းေပၚမွာ
ေစ်းေရာင္းဖို႔ထြက္လာတဲ့အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ကိုတိုက္မိပါေလေရာ။အရွိန္ေၾကာင့္ကၽြန္မတို႔ကားလဲလမ္းေဘး
ကိုေရာက္မတတ္ျဖစ္သြားပါတယ္။ကၽြန္မကေတာ့ဒီလိုျဖစ္ခါနီးခ်ိန္မွနိုးလာတာပါ။ကားတိုက္မွဳျဖစ္ျပီးျပီးခ်င္း၊လူနာ
ကိုပဲခူးေဆးရံုၾကီးကိုကၽြန္မတို႔ကားေပၚတင္ျပီးခ်က္ခ်င္းပို႔ပါတယ္။သူနဲ႔ေစ်းတူတူေရာင္းတဲ့သူတစ္ခ်ိဳ႔လဲကားေပၚမွာ
လိုက္လာၾကပါတယ္။ပဲခူးေဆးရံုၾကီးကေတာ့ထံုးစံအတိုင္း၊လက္က်ိဳးသြားတာကိုေတာင္၊ခြဲစိတ္မွဳမလုပ္နိုင္၊ဆရာ
၀န္ၾကီးမရွိပါတဲ့။ဒါနဲ႔ညတြင္းခ်င္းရန္ကုန္ေဆးရံုၾကီးကိုရန္ကုန္ကလူနာတင္ကားမွာျပီး၊ခ်က္ခ်င္းပို႔ဖို႔စီစဥ္ပါတယ္။
ကၽြန္မတို႔ကားနဲ႔ဒရိုင္ဘာကိုေတာ့ပဲခူးရဲစခန္းမွာထားခဲ့ရပါတယ္။

ရက္ပိုင္းအတြင္းမွာပဲ၊ပဲခူးရဲစခန္းကကားကိုျပန္ယူဖို႔ကၽြန္မတို႔လာခဲ့ၾကပါတယ္။ဒရိုင္ဘာတစ္ေယာက္ကလြဲရင္
အားလံုးကဖေလးသြားတံုးကလူေတြပါပဲ။အျပန္မွာညေနေစာင္းေနျပီးေမွာင္စျပဳေနပါျပီ။ပဲခူးသြားတိုင္းမွာကၽြန္မ
တို႔သားအဖေတြကေရႊအုန္းပင္စားေသာက္ဆိုင္မွာထမင္းစားတတ္ၾကပါတယ္။ပဲခူးျမိဳ႔ေပၚမွာဆိုေတာ့ဆရာမၾကီး
ထမင္းဆိုင္မွာစားတတ္ၾကပါတယ္။အမွဳျဖစ္ခဲ့တဲ့ကားကိုလူတစ္ေယာက္ကေမာင္းလာျပီး၊ကၽြန္မတို႔ကေတာ့ေနာက္
ကားတစ္စီးေပၚမွာပါ။ေရႊအုန္းပင္ေရာက္ေတာ့ထမင္းစားဖို႔ျပင္ၾကပါတယ္။ဇြန္း၊ခရင္းအဆင္သင့္ခ်ေပးေပမဲ့၊ကၽြန္မ
ကေတာ့လက္နဲ႔မွထမင္းစားခ်င္တဲ့သူမ်ိဳးပါ။အမွဳျဖစ္ခဲ့တဲ့ကားက၊ထမင္းဆိုင္ရဲ့လက္ေဆးကန္ေတြနားမွာရပ္ထားပါ
တယ္။ကၽြန္မကလက္သြားေဆးေလေတာ့၊မွန္ကိုမၾကည့္ရဲပါဘူး(ေဘစင္မွာမွန္ပါတြဲထားတာပါ)။ဒါေပမဲ့ထူးဆန္းစြာ
ပဲကၽြန္မခံစားလိုက္ရတာကေတာ့ၾကက္သီးေတြထလာတာပါပဲ။ျပီးေတာ့ကၽြန္မေဖာ္မျပတတ္တဲ့ခံစားမွဳမ်ိဳးပါ။ဒီခံ
စားမွဳမ်ိဳးကိုကၽြန္မပရိတ္ရြတ္ေနခ်ိန္ေတြ၊ေမတၱာပို႔ေနခ်ိန္ေတြမွာခံစားရတတ္ပါတယ္။ဒါေၾကာင့္အမွဳျဖစ္တဲ့ကားကို
ၾကည့္လိုက္ေတာ့၊ကားေပၚမွာမဲမဲအရိပ္ၾကီးကိုေတြ႔လိုက္ရပါေတာ့တယ္။သတၱိခဲကၽြန္မကထမင္းဆိုင္ထဲမွာထိုင္ေန
တဲ့ကၽြန္မပါးပါးဆီေျပးလာျပီး၊တျခားသူေတြမသိေအာင္ပါးပါးကိုအက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပပါတယ္။ကၽြန္မပါးပါးက
ေတာ့ေရသန္႔ဘူးတစ္ဘူးေကာက္ယူလိုက္ျပီး၊ကဲသမီးေလးပါလိုက္ခဲ့လို႔ကၽြန္မကိုေခၚပါေလရဲ့။အာ..လိုက္ခ်င္ဘူး
ေၾကာက္တယ္ဆိုလည္းမရပါဘူး။ဒါနဲ႔လိုက္ျပီးပါးပါးကကားေခါင္းပိုင္းက၊ကၽြန္မကကားေနာက္ျမီးပိုင္းကေနပရိတ္
ေတြရြတ္ၾကရပါတယ္။ပါးပါးကေတာ့ပရိတ္ေတာ္ေတြရြတ္ျပီးကားကိုတစ္ပတ္ပတ္ေနေပမဲ့၊ကၽြန္မကေတာ့ေၾကာက္
လြန္းလို႔မ်က္လံုးၾကီးမွိတ္ျပီး၊ပရိတ္ေတြရြတ္ေတာ့တာပါပဲ။ေနာက္ေတာ့ဒီအမွဳျဖစ္တဲ့ကားေပၚမွာကၽြန္မတို႔လိုက္ျပီး
ျပန္လာခဲ့ရပါတယ္။ကၽြန္မလဲအဲ့ဒီေန႔ကေတာ္ေတာ္ကုသိုလ္ရလိုက္ပါရဲ့။ပရိတ္ၾကီး(၁၁)သုတ္အျပင္၊ပ႒ာန္းေတြ
ေရာ၊ဓမၼစၾကာေတြပါစံုေအာင္ရြတ္ျပီး၊ရန္ကုန္ကိုျပန္ခဲ့ရပါတယ္။

ကၽြန္မတို႔ရိပ္သာေနရာဟာအဲ့ဒီအရပ္မွာေတာ့၊ေတာၾကမ္းတယ္လို႔နာမည္ၾကီးပါတယ္။သစ္ပင္ၾကီးေတြနဲ႔အုပ္မွိဳင္း
ေနျပီးေကာင္းကင္ကိုေပ်ာက္တိေပ်ာက္က်ားေလးပဲျမင္ရေလာက္ေအာင္၊တကယ့္ရိုးမအေသးစားေလးပါ။ငွက္ေတြ
ကလဲစံုေနျပီး၊ေျမြၾကီးမ်ားေတာင္ရွိပါရဲ့။သူရဲအင္မတန္ေၾကာက္တဲ့ကၽြန္မမွာတာ၀န္ေၾကာင့္သာရိပ္သာကိုေရာက္
လာရေပမဲ့၊ညဘက္ေတြဆိုတစ္ေယာက္တည္းရိပ္သာထဲသိပ္မသြားရဲပါဘူး။ေက်ာင္းပိတ္ရက္တိုင္းမွာကၽြန္မက
သီလရွင္၀တ္တတ္ျပီးမ်ားေသာအားျဖင့္၊ကၽြန္မရဲ့လူငယ္ဘ၀ဟာသီလရွင္၀တ္နဲ႔ရိပ္သာမွာပဲေပ်ာ္ရႊင္ေနတတ္ပါ
တယ္။ေၾကာက္တတ္တဲ့ေယာဂီေတြကိုမေၾကာက္ၾကပါနဲ႔လို႔၊ခပ္တည္တည္အားေပးေနခ်ိန္မွာကၽြန္မကလဲေၾကာက္
ေနတတ္ပါတယ္။ညဘက္ေတြမွာေတာ့တစ္ပါးေဆာင္ေတြကေယာဂီေတြကို၊လိုက္ၾကည့္ေပးရေလ့ရွိျပီး၊မိုးေတာ္
ေတာ္ခ်ဳပ္မွကၽြန္မအိပ္ရာ၀င္ရပါတယ္။မနက္ဆိုရင္ေတာ့(၃)နာရီေ၀လီေ၀လင္းၾကီးမွာ၊တစ္ရိပ္သာလံုးရဲ့အာရုဏ္
ဆြမ္းအတြက္ခ်က္ျပဳတ္ၾကသူေတြကို၊စီစဥ္ေပးရပါတယ္။ဒါေၾကာင့္လဲေၾကာက္ေပမဲ့မလုပ္မျဖစ္၊မသြားမျဖစ္ေမွာင္
ေမွာင္မည္းမည္းၾကီးထဲကိုသြားရလာရပါတယ္။ရိပ္သာမွာေတာ့ကၽြန္မၾကံဳေတြ႔ရတာေတြကထူးထူးျခားျခားေလး
ေတြၾကီးပဲမို႔တျဖည္းျဖည္းေတာ့ေရးသြားမွာပါ။ဒီထဲကမွၾကံဳဖူးတာတစ္ခုကေတာ့.......။

တစ္ခုေသာညတစ္ညမွာကၽြန္မတရားထိုင္ေဆာင္ေတြဘက္ကေန၊ကၽြန္မအေဆာင္ကိုျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ကၽြန္မရဲ့
အေဆာင္ေဘးမွာေျခ၊လက္ေဆးနိုင္ေအာင္လုပ္ထားတဲ့ကန္ေလးတစ္ခုရွိျပီး၊တစ္ေနရာရာကျပန္လာျပီးတိုင္း
ကၽြန္မေျခေထာက္ေဆးျပီးမွ၊အေဆာင္ေပၚကိုတက္တဲ့အက်င့္ရွိပါတယ္။အဲ့ဒီညမွာေတာ့ကၽြန္မထူးျခားမွဳတစ္ခုကို
ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။လူတစ္ေယာက္ကိုပါ။၀ါးခေမာက္ၾကီးေဆာင္းထားျပီး၊အက်ီၤမပါပဲ၊ပုဆိုးကိုေပါင္လည္ေလာက္
ထိ၀တ္ထားတဲ့ေတာသားၾကီးတစ္ေယာက္ကိုေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။သူကေရကန္ေဘးကေနကၽြန္မကိုၾကည့္ေနတာ
ျဖစ္ျပီး၊ကၽြန္မကလဲသူ႔ကိုေသေသခ်ာခ်ာျမင္ရလို႔ေၾကာင္ျပီးၾကည့္ေနခဲ့ပါတယ္။သူမ်ားေတြေျပာၾကသလို၊မိုးေလာက္
ၾကီးျမင့္တဲ့အရပ္လဲမရွိပါဘူး။သပိတ္ေလာက္ၾကီးတဲ့မ်က္လံုးၾကီးလဲမရွိပါဘူး။ေျခေတြလက္ေတြျပည့္ျပည့္စံုစံုနဲ႔လူ
တစ္ေယာက္လိုပါပဲ။ဒါေပမဲ့ကၽြန္မျမင္ေနရတာဟာ၊လူတစ္ေယာက္မဟုတ္ဘူးဆိုတာကၽြန္မေကာင္းေကာင္းၾကီး
သိေနပါတယ္။ျဗဳန္းကနဲကၽြန္မေအာ္လိုက္ခ်င္ေပမဲ့၊တကယ္တမ္းမွာေတာ့အသံေလးေတာင္မထြက္နိုင္ခဲ့ပါဘူး။
၀ုန္းကနဲဆိုျပီးထြက္ေျပးလိုက္ခ်င္ေပမဲ့၊ေျခတလွမ္းေရႊ႔ဖို႔ေနေနသာသာ၊ကၽြန္မဟာေၾကာက္လြန္းလို႔ဒူးေတြမ်ား
တဆတ္ဆတ္တုန္ေနေတာ့တာပါပဲ။ေျပာၾကပါတယ္။ေတြ႔လိုက္ရင္အမွ်အတန္းေပးေ၀လိုက္၊အမွ်လိုခ်င္လို႔လာ
ၾကတာရယ္လို႔ပါ။တကယ္တမ္းၾကံဳေတြ႔ခ်ိန္မွာေတာ့၊သိပ္ကိုထိတ္လန္႔ေနခဲ့ပါတယ္။အေဆာင္ထဲကဆရာေလး
တစ္ပါးကထြက္လာျပီးမပညာစာရီလို႔လာေခၚမွပဲကၽြန္မဘာျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာသတိ၀င္လာခဲ့တဲ့အထိေၾကာက္
လြန္းလို႔၊ငိုင္ေတြသြားခဲ့ရပါတယ္။ေနာက္ပိုင္းျပန္စဥ္းစားမိေတာ့လည္းငါဘာကိုေၾကာက္ေနခဲ့တာလည္းဆိုတာ
ေတြးမရျပန္ပါဘူး။ပရိတ္ေတာ္ေတြ၊က်င့္ၾကံအားထုတ္ျပီးလိုက္နာက်င့္သံုးတဲ့သီလေတြေၾကာင့္၊ကၽြန္မကိုဘာ
အႏၱရာယ္မွမေပးနိုင္မွန္းေသခ်ာသိေနေပမဲ့လည္း၊ကၽြန္မေတာ္ေတာ္ၾကီးကိုေၾကာက္ေနခဲ့တာပါပဲ။

ေမတၱသုတ္ကိုကၽြန္မအင္မတန္နွစ္နွစ္သက္သက္ရြတ္ဖတ္ပါတယ္။အလုပ္လုပ္ေနရင္းေတာင္မွ၊သတိရတိုင္း
ေမတၱသုတ္ေလးကိုရြတ္ေနတတ္ပါတယ္။တကယ္တမ္းေမတၱာတရားကိုေသေသခ်ာခ်ာထားနိုင္သူေတြဟာ
နာနာဘာ၀ေတြကိုေတြ႔ေပမဲ့၊မေၾကာက္တတ္ၾကပါဘူးလို႔ကၽြန္မၾကားဖူးပါတယ္။ဒါေၾကာင့္လဲကၽြန္မဟာငါဟာ
တကယ္ပဲလူသားတုိင္း၊သတၱ၀ါတိုင္းကိုတေျပးညီေမတၱာမထားနိုင္ေသးလို႔၊ငါ့ေမတၱာေတြဟာျပည့္၀မွဳမရွိေသး
လို႔သာေၾကာက္ေနေသးတာပါလို႔ကိုယ့္ကိုကိုယ္သတိေပးျဖစ္ပါတယ္။ဒါေပမဲ့လည္း....ၾကံဳလိုက္တိုင္းမွာေတာ့
ကၽြန္မေၾကာက္ေနမိဆဲပါပဲ။တစ္ေန႔ေန႔မွာေတာ့၊အေၾကာက္တရားကင္းတဲ့ေမတၱာရွင္တစ္ေယာက္ေတာ့ျဖစ္
ခ်င္ေနမိပါရဲ့။