Monday, March 10, 2008

ကၽြန္မနွင့္အေဖ့သူငယ္ခ်င္းၾကီး

တစ္ရက္ေတာ့.............။

ပါးပါးကကၽြန္မကိုေျပာပါတယ္။ပါးပါးငယ္သူငယ္ခ်င္းလာလိမ့္မယ္သမီးတဲ့။ကၽြန္မတို.သားအဖကရိပ္သာမွာဆို
ေတာ့ကၽြန္မအထင၊္ရန္ကုန္ကတစ္ေယာက္ေယာက္လာမယ္လို.ယူဆျပီးေနလိုက္ပါတယ္။ဆြမ္းစားျပီးခ်ိန္ေလာက္
မွာေတာ့၊ရြာထဲကလူၾကီးတစ္ေယာက္ငွက္ေပ်ာခိုင္ၾကီးထမ္းျပီး၊ေခၽြးသံတရႊဲရႊဲနဲ.ေရာက္လာေလရဲ့။ဘယ္သူနဲ.ေတြ.
ခ်င္လဲေမးေတာ့လဲမေျဖပါဘူး။ငွက္ေပ်ာခိုင္ၾကီးကိုေျမၾကီးေပၚခ်ျပီးေခၽြးေတြသုတ္ေနတာပါပဲ။ရြာထဲကတစ္ေယာက္
ကဟာကိုေခြးပုၾကီးဆိုျပီးေျပာျပမွ၊သူကစကားမေျပာတတ္မွန္းသိတာကိုး။ဘဘကိုလာေတြ.တာေနမယ္ဆိုမွပဲဟငါ့
အေဖေဘာ္ဒါၾကီးဆိုတာဒါၾကီးကိုးလို.သိလိုက္ရပါေတာ့တယ္။


သူ.နာမည္ကကိုေခြးပုတဲ့.။ပါးပါးကေျပာျပပါတယ္။သူကနားလဲမၾကားရွာပါဘူး၊စကားလဲမေျပာတတ္ပါဘူးတဲ့။ဒီလို
ၾကားလိုက္ရေတာ့ကၽြန္မစိတ္မေကာင္းပါဘူး။သနားစရာေကာင္းလိုက္တာဆိုျပီးေသခ်ာၾကည့္ေနမိေတာ့၊သူက
လက္ဟန္ေျခဟန္နဲ.ကၽြန္မကိုစကားေတြေျပာေနပါေတာ့တယ္။ကၽြန္မကေျပာေနကလဲမက်တဲ့အျပင္၊အကင္းပါး
တဲ့လူလဲမဟုတ္ေလေတာ့၊သူေျပာတာဘာမွကိုနားမလည္ပါဘူး။သူကေတာ့တဖူးဖူးေအာ္ျပီးေျခဟန္၊လက္ဟန္နဲ.
ေျဟေနတာပါ။သစ္ပင္ေတြသူစိုက္တဲ့အေၾကာင္း၊ဒီငွက္ေပ်ာသီးကသူ.ျခံကျဖစ္ေၾကာင္း၊သူေျပာသမွ်ပါးပါးကဘာ
သာျပန္ေပးေနေလေတာ့ကၽြန္မမွာလဲဟုတ္ကဲ့ေျပာရမလို၊ေခါင္းပဲလိုက္ညိတ္ရမလိုနဲ.တမ်ိဳးၾကီးကိုျဖစ္လို.ေပါ့။ပါး
ပါးကကဲသမီးနဲ.စကားေျပာဦးဆိုျပီး၊ထြက္သြားေတာ့ကၽြန္မတို.နွစ္ေယာက္ျပႆနာတက္တာေပါ့။သူကလဲကၽြန္မ
ဘယ္လိုေအာ္ေအာ္မၾကား၊ကၽြန္မကလဲသူဘာေျပာေျပာနားမလည္နဲ.နွစ္ေယာက္သားဆူညံေနတာပါပဲ။သူက
ထမင္းစားျပီးျပီလားေမးေတာ့ကၽြန္မကစားျပီးျပီလို.လက္ဟန္ေျခဟန္နဲ.ေျဖေတာ့၊သူကဘာဟင္းလဲေမးျပန္ပါေရာ။
ကၽြန္မကၾကက္သားဟင္းလို.ေျပာတာလဲသူကနားမလည္ပါဘူး။ကၽြန္မမွာၾကက္လိုပဲတြန္ျပရမလို၊လက္နွစ္ဘက္ကိုပဲ
ၾကက္ေတာင္ပံခတ္သလို၊ခတ္ျပရမလိုနဲ.ေခၽြးေတြေတာင္ထြက္လာရတဲ့အထိပါပဲ။ဒီၾကားထဲသူကနားရြက္နွစ္ဘက္
ေအာက္မွာလက္နွစ္ဘက္ယက္သလိုလုပ္ျပျပီး၊အဲဒီ့အသားရွိလားေမးေတာ့ကၽြန္မမွာေခါင္းေတြပူေအာင္စဥ္းစား
လိုက္ရတာ။ဘာသားပါလိမ္.ေပါ့။ပါးပါးကမုန္.ေတြ၊အေအးဘူးေတြယူလာျပီးသူ.ကိုေပးဖို.ျပန္လာေတာ့မွေမးၾကည့္မိ
တယ္။ဘာသားတံုးလို.။၀က္သားတဲ့။၀က္ကေျမၾကီးထဲယက္ယက္သြားတယ္လို.ေျပာတာတဲ့။အဲဒီ့ေတာ့မွကၽြန္မမွာ
နဖူးကိုလက္၀ါးနဲ.ရိုက္ျပီး၊ျဖစ္ရေလလို.မခ်င့္မရဲေအာ္ရပါတယ္။ကၽြန္မမွာေတာ့ေတြးလိုက္ရတာအသားကိုမ်ိဳးစံု
သြားတာပါပဲ။

ေနာက္တစ္ေခါက္သူေရာက္လာေတာ့ခ၀ဲသီးစည္းၾကီးထမ္းလို.ပါ။သူတို.ရြာကလူထူးဆန္းေတြပါ။တစ္ေယာက္က
ခ၀ဲစိုက္လို.ေအာင္ျမင္ရင္၊ေတာင္သူတိုင္းကခ၀ဲလိုက္စိုက္ၾကေလေတာ့၊ခ၀ဲခ်ိန္ေရာက္ရင္ကၽြန္မတို.ရိပ္သာမွာခ၀ဲ
သီးေတြျပည့္ေနေအာင္လာလွဳၾကပါတယ္။သူ.အမနွစ္ေယာက္ကိုတရားလာထိုင္ခိုင္းဖို.ေျပာေပးပါလို.ပါးပါးကိုသူ
ကေျပာပါတယ္။သူမို.ရိပ္သာေရာက္လာရင္၊ပန္းကန္ေတြ၀င္ေဆး၊ရွိသမွ်အလုပ္ကို၀င္လုပ္တာပါပဲ။အားနာလို.
ဘယ္ေလာက္ေျပာေျပာမရပါဘူး။ပဲခူးရန္ကုန္လမ္းမၾကီးနဲ.နွစ္နာရီေလာက္လမ္းေလွ်ာက္လိုက္ရင္ေရာက္တဲ့ဒီရြာ
သားသူဟာေခ်ာကလက္မျမင္ဖူးရွာပါဘူး။ရန္ကုန္ကကၽြန္မစားဖို.ယူလာတဲ့မုန္.မ်ိဳးစံုကိုသူ.ကိုေကၽြးရင္သူကမစား
ပါဘူး။သူ.အေမအတြက္၊အမအတြက္ယူသြားရွာပါတယ္။ကၽြန္မကေတာ့သူလာတိုင္းမွာမုန္.မ်ိဳးစံုကိုေကၽြးလဲေကၽြး၊
ေပးလဲေပးလိုက္ပါတယ္။ကၽြန္မတို.နွစ္ေယာက္ကစကားေျပာရင္၊ေဘးမွာစကားျပန္နဲ.ေပါ့။ရြာထဲမွာသူ.ေၾကာင္းသိ
တဲ့လူတစ္ေယာက္ေယာက္ကစကားျပန္လုပ္ေပးပါတယ္။ျဖစ္ရပံုမ်ားေနာ္။သူကဆင္းရဲရွာေတာ့ရိပ္သာကိုပိုက္ဆံ
မလွဳနိုင္ပါဘူး၊ခိုင္းခ်င္တာခိုင္းပါလို.ေျပာရွာပါတယ္။ရာသီခ်ိန္ဆိုလယ္ထဲဆင္း၊တျခားအခ်ိန္ဆိုၾကံဳရာက်ပန္းေန.
တိုင္းလုပ္ေနရတဲ့သူ.ခမ်ာအ၀တ္အစားေတာင္ေကာင္းေကာင္းမ၀ယ္နိုင္ရွာလို.ကၽြန္မမွာစိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါ
တယ္။တျခားရြာသားေတြကိုဆိုအေမလူထုေဒၚအမာရဲ့"မႏၱေလးသူ၊မႏၱေလးသားမ်ား"စာအုပ္ထဲကဆိုက္ကားဆ
ရာၾကီးဦးေငြအေၾကာင္းကိုကၽြန္မေျပာျပတတ္ေပမဲ့၊သူ.က်ေတာ့နားလည္ေအာင္ဘယ္လိုေျပာရမလဲလို.ကၽြန္မ
ေတာ္ေတာ္ေခါင္းစားခဲ့ပါတယ္။လူတိုင္းဟာသိမ္ငယ္စိတ္ဆိုတာတခ်ိန္မဟုတ္တခ်ိန္မွာရွိတတ္ၾက၊ခံစားဖူးၾကတာ
ပါပဲ။ဒီခံစားခ်က္ကိုကၽြန္မမၾကိဳက္သလို၊သူမ်ားေတြကိုလဲမခံစားေစ့ခ်င္ပါဘူး။ပိုက္ဆံမတတ္နိုင္ေပမဲ့အားငယ္
စရာမရွိပါဘူး။နိုင္တာေလးလုပ္ေနတာကိုကအလွဳၾကီးေပးေနတာပါ။ေျပာျပခ်င္ေပမဲ့သူ.ခမ်ာနားမလည္နိုင္ေတာ့
ကၽြန္မကသူနဲ.ရိပ္သာကေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကိုေခၚျပီး၊လမ္းမၾကီးေတြမွာသစ္ပင္လိုက္စိုက္ၾကပါတယ္။ရိပ္
သာၾကီးမွာမလိုတဲ့ထင္းပင္ေတြကိုခုတ္ပစ္ျပီး၊နွစ္ရွည္စားပင္ေတြစိုက္ေနၾကတာမို.၊သူကၽြမ္းက်င္တဲ့စိုက္ပ်ိဳးေရးကို
ပဲသူ.ကိုလုပ္ေစခဲ့ပါတယ္။သူ.ခမ်ာမေအအိုၾကီးနဲ.နွမမ်ားကလဲရွိေလေတာ့ရပ္သာမွာလဲလာမေနနိုင္ပါဘူး။အားတဲ့
ေန.ေလး၊လာ၀ိုင္းလုပ္ရွာပါတယ္။သူရိပ္သာကိုမလာနိုင္ေပမဲ့ရြာထဲမွာလဲတစ္ေယာက္ထဲသစ္ပင္ေတြလိုက္လိုက
္စိုက္စိုက္တယ္ၾကားရေတာ့၊ကၽြန္မမွာမုဒိတာပြား၀မ္းသာရပါတယ္။


ကၽြန္မနိုင္ငံျခားထြက္လာေတာ့မဲ့အခ်ိန္ေလးတစ္ခုဟာ၊ကၽြန္မဘ၀မွာစိတ္မေကာင္းအျဖစ္ရဆံုးကာလေတြပါ။ရြာထဲ
ကလူေတြကလာငိုလိုက္၊ရိပ္သာကသီလရွင္ေလးေတြကငိုလိုက္နဲ.ကၽြန္မမွာလဲအပူမီးေတြနဲ.ေပါ့။ဦးၾကီးပုခမ်ာလဲ
ကၽြန္မနိုင္ငံျခားထြက္မယ္ၾကားရေတာ့၊ကၽြန္မသိပ္ၾကိဳက္တဲ့ဥသွ်စ္ရြက္အနုေလးေတြယူလာျပီးေရာက္လာပါတယ္။
ပထမဆံုးေတြ.စကလိုပါပဲ။ေခၽြးေတြရႊဲျပီးေရာက္လာတာပါ။လက္ထဲမွာလဲဥသွ်စ္ရြက္စည္းေလးနဲ.အထုပ္ေလးတစ္
ထုပ္ကိုင္ထားပါတယ္။သူကမ်က္ရည္ေတြ၀ဲျပီးေျပာေနရွာလိုက္တာ။ေဘးကေျပာျပေပးမွကၽြန္မသိရတာကသူက
ကၽြန္မကိုဆံုးမေနရွာတာပါ။ရိပ္သာၾကီးကိုမေမ.ဖို.၊ရိပ္သာကိုျပန္လာဖို.၊အစားအေသာက္ဆင္ျခင္ဖို.စသျဖင့္စံုေန
တာပါပဲ။အဲဒီ့ေန.ကသူကၽြန္မကိုလက္ေဆာင္ေလးတစ္ခုေပးလိုက္ပါတယ္။သူ.လက္ေဆာင္ေလးကသူကိုယ္တိုင္
လုပ္ထားတဲ့ေလာက္ေလးခြကေလးပါ။တစ္ေယာက္ေယာက္ကမ်ားကၽြန္မကိုအႏၱရာယ္ျပဳရင္ျပန္ပစ္ဖို.လို.ဆုိေလ
ရဲ့။သူ.အေတြးေလးနဲ.၊သူသိသေလာက္ေလးနဲ.၊သူနိုင္တဲ့လက္ေဆာင္ေလးကိုကၽြန္မကိုေပးလိုက္ပါတယ္။သာမန္
ေလာက္ေလးခြကေလးတစ္ခုေပမဲ့၊ေမတၱာေတြနဲ.ျပည့္ေနတဲ့ဒီလက္ေဆာင္ေလးကိုကၽြန္မတရိုတေသပဲသိမ္းထား
ခဲ့ပါတယ္။ကၽြန္မဘ၀ထဲမွာသူတို.ေတြရဲ့ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြေၾကာင့္တကယ္ပဲေအးျမလံုျခံဳခဲ့ေစတာမဟုတ္ပါလား။

6 comments:

  1. ဆင္းရဲလြန္းတဲ့ဘ၀ေတြတစ္ကယ္ပဲခ်ဴခ်ာေနရွာတယ္..ဆိုတဲ့ကုိငွက္သီခ်င္းေလးႀကား ေယာင္လာမိတယ္..ေက်းလက္ကလူေတြရဲ ့ခ်စ္စရာ ဓေလ့က..ကမၻာ့မွာရွားပါးသြားပီဆိုေတာ့ပိုလြမ္းစရာ..

    ReplyDelete
  2. ဒီပို႔စ္ေလးဖတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္လည္းလြမ္းသြားၿပီဗ်ာ....ျမန္မာျပည္ရဲ့ခ်စ္စရာဓေလ့ေတြ...ရုိးရာေတြ...ကူညီတတ္တဲ့စရုိက္ေတြ..ဒါနဲ႔ အဲဒီ့ေလးခြေလးေရာပါလာလားဗ်...? း)

    ReplyDelete
  3. ဟုတ္တယ္အကို၊တကယ္ကိုဆင္းရဲၾကတာ။
    ညီမေလးတို.မသိတာေတြလဲရွိေနဦးမွာ။

    မပါလာပါဘူးအကိုရယ္၊ပါးပါးဆီမွာအပ္ခဲ့ပါတယ္
    ဒီကိုထြက္လာေတာ့တစ္ဘ၀သာသနာစာအုပ္ၾကီး
    ကိုပဲအပါယူလာရတာ၊သိပ္ကိုျမတ္နိုးလြန္းလို.။

    ReplyDelete
  4. ေရးထားတာက လြမ္းစရာႀကီးဗ်ာ။ ဒီပုိ႔စ္ကို ဖတ္လိုက္ေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ပိုလိုက္သြားတယ္။

    ReplyDelete
  5. အကိုေစးထူးေရ...လြမ္းတာကေတာ့ညီမေလး
    လဲေတာ္ေတာ္လြမ္းေနျပီ။

    ReplyDelete
  6. အေရးအသားေကာင္းလိုက္တာ သူငယ္ခ်င္းရယ္။ ဖတ္ၿပီး ရင္ထဲမွာ တမ်ိဳးႀကီးခံစားရပါတယ္။ ေလာက္ေလးခြကေလး ေပးတဲ့ေနရာအေရာက္မွာ မ်က္ရည္၀ဲမိပါတယ္။ အဲဒီ “ဦးႀကီးပု”ဆိုတဲ့ ဦေလးႀကီး က်န္းက်န္းမာမာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ရွိပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္။

    ReplyDelete

စကားလံုးေလးေတြအတြက္အထူးေက်းဇူးတင္ပါတယ္ေနာ္