ကၽြန္မနွင့္အေဖ့သူငယ္ခ်င္းၾကီး

တစ္ရက္ေတာ့.............။

ပါးပါးကကၽြန္မကိုေျပာပါတယ္။ပါးပါးငယ္သူငယ္ခ်င္းလာလိမ့္မယ္သမီးတဲ့။ကၽြန္မတို.သားအဖကရိပ္သာမွာဆို
ေတာ့ကၽြန္မအထင၊္ရန္ကုန္ကတစ္ေယာက္ေယာက္လာမယ္လို.ယူဆျပီးေနလိုက္ပါတယ္။ဆြမ္းစားျပီးခ်ိန္ေလာက္
မွာေတာ့၊ရြာထဲကလူၾကီးတစ္ေယာက္ငွက္ေပ်ာခိုင္ၾကီးထမ္းျပီး၊ေခၽြးသံတရႊဲရႊဲနဲ.ေရာက္လာေလရဲ့။ဘယ္သူနဲ.ေတြ.
ခ်င္လဲေမးေတာ့လဲမေျဖပါဘူး။ငွက္ေပ်ာခိုင္ၾကီးကိုေျမၾကီးေပၚခ်ျပီးေခၽြးေတြသုတ္ေနတာပါပဲ။ရြာထဲကတစ္ေယာက္
ကဟာကိုေခြးပုၾကီးဆိုျပီးေျပာျပမွ၊သူကစကားမေျပာတတ္မွန္းသိတာကိုး။ဘဘကိုလာေတြ.တာေနမယ္ဆိုမွပဲဟငါ့
အေဖေဘာ္ဒါၾကီးဆိုတာဒါၾကီးကိုးလို.သိလိုက္ရပါေတာ့တယ္။


သူ.နာမည္ကကိုေခြးပုတဲ့.။ပါးပါးကေျပာျပပါတယ္။သူကနားလဲမၾကားရွာပါဘူး၊စကားလဲမေျပာတတ္ပါဘူးတဲ့။ဒီလို
ၾကားလိုက္ရေတာ့ကၽြန္မစိတ္မေကာင္းပါဘူး။သနားစရာေကာင္းလိုက္တာဆိုျပီးေသခ်ာၾကည့္ေနမိေတာ့၊သူက
လက္ဟန္ေျခဟန္နဲ.ကၽြန္မကိုစကားေတြေျပာေနပါေတာ့တယ္။ကၽြန္မကေျပာေနကလဲမက်တဲ့အျပင္၊အကင္းပါး
တဲ့လူလဲမဟုတ္ေလေတာ့၊သူေျပာတာဘာမွကိုနားမလည္ပါဘူး။သူကေတာ့တဖူးဖူးေအာ္ျပီးေျခဟန္၊လက္ဟန္နဲ.
ေျဟေနတာပါ။သစ္ပင္ေတြသူစိုက္တဲ့အေၾကာင္း၊ဒီငွက္ေပ်ာသီးကသူ.ျခံကျဖစ္ေၾကာင္း၊သူေျပာသမွ်ပါးပါးကဘာ
သာျပန္ေပးေနေလေတာ့ကၽြန္မမွာလဲဟုတ္ကဲ့ေျပာရမလို၊ေခါင္းပဲလိုက္ညိတ္ရမလိုနဲ.တမ်ိဳးၾကီးကိုျဖစ္လို.ေပါ့။ပါး
ပါးကကဲသမီးနဲ.စကားေျပာဦးဆိုျပီး၊ထြက္သြားေတာ့ကၽြန္မတို.နွစ္ေယာက္ျပႆနာတက္တာေပါ့။သူကလဲကၽြန္မ
ဘယ္လိုေအာ္ေအာ္မၾကား၊ကၽြန္မကလဲသူဘာေျပာေျပာနားမလည္နဲ.နွစ္ေယာက္သားဆူညံေနတာပါပဲ။သူက
ထမင္းစားျပီးျပီလားေမးေတာ့ကၽြန္မကစားျပီးျပီလို.လက္ဟန္ေျခဟန္နဲ.ေျဖေတာ့၊သူကဘာဟင္းလဲေမးျပန္ပါေရာ။
ကၽြန္မကၾကက္သားဟင္းလို.ေျပာတာလဲသူကနားမလည္ပါဘူး။ကၽြန္မမွာၾကက္လိုပဲတြန္ျပရမလို၊လက္နွစ္ဘက္ကိုပဲ
ၾကက္ေတာင္ပံခတ္သလို၊ခတ္ျပရမလိုနဲ.ေခၽြးေတြေတာင္ထြက္လာရတဲ့အထိပါပဲ။ဒီၾကားထဲသူကနားရြက္နွစ္ဘက္
ေအာက္မွာလက္နွစ္ဘက္ယက္သလိုလုပ္ျပျပီး၊အဲဒီ့အသားရွိလားေမးေတာ့ကၽြန္မမွာေခါင္းေတြပူေအာင္စဥ္းစား
လိုက္ရတာ။ဘာသားပါလိမ္.ေပါ့။ပါးပါးကမုန္.ေတြ၊အေအးဘူးေတြယူလာျပီးသူ.ကိုေပးဖို.ျပန္လာေတာ့မွေမးၾကည့္မိ
တယ္။ဘာသားတံုးလို.။၀က္သားတဲ့။၀က္ကေျမၾကီးထဲယက္ယက္သြားတယ္လို.ေျပာတာတဲ့။အဲဒီ့ေတာ့မွကၽြန္မမွာ
နဖူးကိုလက္၀ါးနဲ.ရိုက္ျပီး၊ျဖစ္ရေလလို.မခ်င့္မရဲေအာ္ရပါတယ္။ကၽြန္မမွာေတာ့ေတြးလိုက္ရတာအသားကိုမ်ိဳးစံု
သြားတာပါပဲ။

ေနာက္တစ္ေခါက္သူေရာက္လာေတာ့ခ၀ဲသီးစည္းၾကီးထမ္းလို.ပါ။သူတို.ရြာကလူထူးဆန္းေတြပါ။တစ္ေယာက္က
ခ၀ဲစိုက္လို.ေအာင္ျမင္ရင္၊ေတာင္သူတိုင္းကခ၀ဲလိုက္စိုက္ၾကေလေတာ့၊ခ၀ဲခ်ိန္ေရာက္ရင္ကၽြန္မတို.ရိပ္သာမွာခ၀ဲ
သီးေတြျပည့္ေနေအာင္လာလွဳၾကပါတယ္။သူ.အမနွစ္ေယာက္ကိုတရားလာထိုင္ခိုင္းဖို.ေျပာေပးပါလို.ပါးပါးကိုသူ
ကေျပာပါတယ္။သူမို.ရိပ္သာေရာက္လာရင္၊ပန္းကန္ေတြ၀င္ေဆး၊ရွိသမွ်အလုပ္ကို၀င္လုပ္တာပါပဲ။အားနာလို.
ဘယ္ေလာက္ေျပာေျပာမရပါဘူး။ပဲခူးရန္ကုန္လမ္းမၾကီးနဲ.နွစ္နာရီေလာက္လမ္းေလွ်ာက္လိုက္ရင္ေရာက္တဲ့ဒီရြာ
သားသူဟာေခ်ာကလက္မျမင္ဖူးရွာပါဘူး။ရန္ကုန္ကကၽြန္မစားဖို.ယူလာတဲ့မုန္.မ်ိဳးစံုကိုသူ.ကိုေကၽြးရင္သူကမစား
ပါဘူး။သူ.အေမအတြက္၊အမအတြက္ယူသြားရွာပါတယ္။ကၽြန္မကေတာ့သူလာတိုင္းမွာမုန္.မ်ိဳးစံုကိုေကၽြးလဲေကၽြး၊
ေပးလဲေပးလိုက္ပါတယ္။ကၽြန္မတို.နွစ္ေယာက္ကစကားေျပာရင္၊ေဘးမွာစကားျပန္နဲ.ေပါ့။ရြာထဲမွာသူ.ေၾကာင္းသိ
တဲ့လူတစ္ေယာက္ေယာက္ကစကားျပန္လုပ္ေပးပါတယ္။ျဖစ္ရပံုမ်ားေနာ္။သူကဆင္းရဲရွာေတာ့ရိပ္သာကိုပိုက္ဆံ
မလွဳနိုင္ပါဘူး၊ခိုင္းခ်င္တာခိုင္းပါလို.ေျပာရွာပါတယ္။ရာသီခ်ိန္ဆိုလယ္ထဲဆင္း၊တျခားအခ်ိန္ဆိုၾကံဳရာက်ပန္းေန.
တိုင္းလုပ္ေနရတဲ့သူ.ခမ်ာအ၀တ္အစားေတာင္ေကာင္းေကာင္းမ၀ယ္နိုင္ရွာလို.ကၽြန္မမွာစိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါ
တယ္။တျခားရြာသားေတြကိုဆိုအေမလူထုေဒၚအမာရဲ့"မႏၱေလးသူ၊မႏၱေလးသားမ်ား"စာအုပ္ထဲကဆိုက္ကားဆ
ရာၾကီးဦးေငြအေၾကာင္းကိုကၽြန္မေျပာျပတတ္ေပမဲ့၊သူ.က်ေတာ့နားလည္ေအာင္ဘယ္လိုေျပာရမလဲလို.ကၽြန္မ
ေတာ္ေတာ္ေခါင္းစားခဲ့ပါတယ္။လူတိုင္းဟာသိမ္ငယ္စိတ္ဆိုတာတခ်ိန္မဟုတ္တခ်ိန္မွာရွိတတ္ၾက၊ခံစားဖူးၾကတာ
ပါပဲ။ဒီခံစားခ်က္ကိုကၽြန္မမၾကိဳက္သလို၊သူမ်ားေတြကိုလဲမခံစားေစ့ခ်င္ပါဘူး။ပိုက္ဆံမတတ္နိုင္ေပမဲ့အားငယ္
စရာမရွိပါဘူး။နိုင္တာေလးလုပ္ေနတာကိုကအလွဳၾကီးေပးေနတာပါ။ေျပာျပခ်င္ေပမဲ့သူ.ခမ်ာနားမလည္နိုင္ေတာ့
ကၽြန္မကသူနဲ.ရိပ္သာကေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကိုေခၚျပီး၊လမ္းမၾကီးေတြမွာသစ္ပင္လိုက္စိုက္ၾကပါတယ္။ရိပ္
သာၾကီးမွာမလိုတဲ့ထင္းပင္ေတြကိုခုတ္ပစ္ျပီး၊နွစ္ရွည္စားပင္ေတြစိုက္ေနၾကတာမို.၊သူကၽြမ္းက်င္တဲ့စိုက္ပ်ိဳးေရးကို
ပဲသူ.ကိုလုပ္ေစခဲ့ပါတယ္။သူ.ခမ်ာမေအအိုၾကီးနဲ.နွမမ်ားကလဲရွိေလေတာ့ရပ္သာမွာလဲလာမေနနိုင္ပါဘူး။အားတဲ့
ေန.ေလး၊လာ၀ိုင္းလုပ္ရွာပါတယ္။သူရိပ္သာကိုမလာနိုင္ေပမဲ့ရြာထဲမွာလဲတစ္ေယာက္ထဲသစ္ပင္ေတြလိုက္လိုက
္စိုက္စိုက္တယ္ၾကားရေတာ့၊ကၽြန္မမွာမုဒိတာပြား၀မ္းသာရပါတယ္။


ကၽြန္မနိုင္ငံျခားထြက္လာေတာ့မဲ့အခ်ိန္ေလးတစ္ခုဟာ၊ကၽြန္မဘ၀မွာစိတ္မေကာင္းအျဖစ္ရဆံုးကာလေတြပါ။ရြာထဲ
ကလူေတြကလာငိုလိုက္၊ရိပ္သာကသီလရွင္ေလးေတြကငိုလိုက္နဲ.ကၽြန္မမွာလဲအပူမီးေတြနဲ.ေပါ့။ဦးၾကီးပုခမ်ာလဲ
ကၽြန္မနိုင္ငံျခားထြက္မယ္ၾကားရေတာ့၊ကၽြန္မသိပ္ၾကိဳက္တဲ့ဥသွ်စ္ရြက္အနုေလးေတြယူလာျပီးေရာက္လာပါတယ္။
ပထမဆံုးေတြ.စကလိုပါပဲ။ေခၽြးေတြရႊဲျပီးေရာက္လာတာပါ။လက္ထဲမွာလဲဥသွ်စ္ရြက္စည္းေလးနဲ.အထုပ္ေလးတစ္
ထုပ္ကိုင္ထားပါတယ္။သူကမ်က္ရည္ေတြ၀ဲျပီးေျပာေနရွာလိုက္တာ။ေဘးကေျပာျပေပးမွကၽြန္မသိရတာကသူက
ကၽြန္မကိုဆံုးမေနရွာတာပါ။ရိပ္သာၾကီးကိုမေမ.ဖို.၊ရိပ္သာကိုျပန္လာဖို.၊အစားအေသာက္ဆင္ျခင္ဖို.စသျဖင့္စံုေန
တာပါပဲ။အဲဒီ့ေန.ကသူကၽြန္မကိုလက္ေဆာင္ေလးတစ္ခုေပးလိုက္ပါတယ္။သူ.လက္ေဆာင္ေလးကသူကိုယ္တိုင္
လုပ္ထားတဲ့ေလာက္ေလးခြကေလးပါ။တစ္ေယာက္ေယာက္ကမ်ားကၽြန္မကိုအႏၱရာယ္ျပဳရင္ျပန္ပစ္ဖို.လို.ဆုိေလ
ရဲ့။သူ.အေတြးေလးနဲ.၊သူသိသေလာက္ေလးနဲ.၊သူနိုင္တဲ့လက္ေဆာင္ေလးကိုကၽြန္မကိုေပးလိုက္ပါတယ္။သာမန္
ေလာက္ေလးခြကေလးတစ္ခုေပမဲ့၊ေမတၱာေတြနဲ.ျပည့္ေနတဲ့ဒီလက္ေဆာင္ေလးကိုကၽြန္မတရိုတေသပဲသိမ္းထား
ခဲ့ပါတယ္။ကၽြန္မဘ၀ထဲမွာသူတို.ေတြရဲ့ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြေၾကာင့္တကယ္ပဲေအးျမလံုျခံဳခဲ့ေစတာမဟုတ္ပါလား။