ဇ၀နကိုသိန္းသို.သူရွိစမ္းေစခ်င္တယ္(၁)
ဒီနွစ္ထဲမွာမဂၢဇင္းအသစ္ေတြအမ်ားၾကီးစုျပံဳထြက္လာၾကေတာ့၊ေကာင္းၾကတဲ့ေရးေဖာ္စာေရးဆရာေတြကိုထူးထူး
လည္လည္ပဲလြမ္းမိတဲ့အေၾကာင္းေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ကလ်ာမွာေရးခဲ့တယ္။ခုေနဆရာဇ၀နတို.မ်ားရွိေနစမ္းပါေစ
လား။ေပါ့ေပါ့ပါးပါးနဲ.တင္ျပပံုေထာင့္စံုတဲ့သူ.ေဆာင္းပါးေတြအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ဟိုအထဲပါလိုက္၊ဒီအထဲပါလိုက္နဲ.ဖတ္လို.
ခ်ည္းေနရမွာကိုျမင္ေယာင္မိပါေသးရဲ့။
ဆရာဇ၀နကသတင္းဆရာၾကီးမဟုတ္လား။၁၉၃၀ခုနွစ္မွာ၀ိဇယဂ်ာနယ္ကိုထုတ္ေ၀ရင္း၊သတင္းစာေလာကကို
၀င္လာလိုက္တာ၁၉၇၂ခုနွစ္ေရာက္ေတာ့မွပဲေၾကးမံုသတင္းစာအယ္ဒီတာခ်ဳပ္ဘ၀နဲ့ပင္စင္ယူျပီး၊သတင္းစာဆ
ရာဘ၀ကနားလိုက္တာျဖစ္ပါတယ္။အဲဒီေတာ့အသက္(၇၀)ေက်ာ္ေနသြားတဲ့သူ.သက္တမ္းမွာသတင္းစာဆရာ
ဘ၀ကနွစ္ေပါင္း(၄၀)ေက်ာ္ရွိခဲ့တယ္။ကမၻာစစ္ၾကီးမျဖစ္ခင္ကသူအလုပ္လုပ္သြားခဲ့တဲ့သတင္းစာၾကီးေတြျဖစ္တဲ့
ျမန္မာအလင္းနဲ.သူရိယဆိုရင္၊တိုင္းျပည္မွာၾသဇာတိကၠမတကယ္ၾကီးျပီးေနမ၀င္ေအာင္က်ယ္ေျပာတဲ့ျဗိတိသွ်
အင္ပါရာၾကီးရွင္ကေပးတဲ့၊ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီထဲမွာ၊ေတာ္ေတာ္ကေလးလြတ္လြတ္လပ္လပ္ေရးသားနိုင္ခဲ့တယ္
ေလ။အဲဒီေတာ့ဆရာဇ၀နတို.ကေလာင္ကအေၾကာင္းရယ္လို.ျဖစ္ေပၚလာရင္၊ေကာက္ကာငင္ကာေရးလိုက္နိုင္
ခဲ့ၾကတာမုိ.လက္က်င့္ေတြရခ်င္တိုင္းရလာခဲ့တယ္။
သတင္းစာထဲမွာေတြ.တာျမင္တာကိုေရးတဲ့အခန္းတစ္ခန္း၊ျမိဳ.လံုးပတ္လည္ဆိုတာကို၊ကိုသိန္းေရးခဲ့တာဆိုရင္
လူၾကိဳက္မ်ားပါတယ္။သတင္းစာကိုဖတ္တဲ့လူတိုင္းကဒီအခန္းကိုလက္မွမလႊတ္နိုင္ဘဲ။လူထဲမွာေန၊လူေတြနဲ.အ
တူခံစား၊လူေတြေျပာတဲ့အသံကိုျပန္ေျပာျပတာဆိုေတာ့၊ကိုယ္မေရးတတ္လို.သူကေရးေပးသလိုစာဖတ္သူက
ခံစားရတယ္။ဇ၀နရဲ့အဲဒီအခန္းကရပ္ကြက္ထဲ၊ေစ်းထဲ၊ရုပ္ရွင္ရံုထဲ၊ဘူတာရံုထဲစတဲ့လူအမ်ားဆံုးစုေ၀းရာေနရာ
ေတြကအသံေတြကိုလြတ္လြတ္လပ္လပ္ေဖာ္ျပတာေတြကလား။ဟိုတုန္းကသတင္းစာဆရာဆိုတာကေရးဖို.၊
သားဖို.၊ေ၀ဖန္ဖို.၊ထင္ျမင္ခ်က္ေပးဖို.တာ၀န္ရွိတာ၊အေၾကာင္းေပၚလာရင္ေရးသားနိုင္ေအာင္အားရင္ဖတ္ေနရ
တယ္၊မွတ္ေနရတယ္။ကိုယ့္ေခါင္းထဲမွာခ်ည္းအားလံုးမထားနိုင္ရင္ဘယ္အေၾကာင္းအရာဟာဘယ္စာအုပ္ဘယ္
ေနရာမွာရွိတယ္ဆိုတာေလာက္ကိုေတာ့မွတ္မိေနရတယ္။ကိုယ္ေရးခ်င္တဲ့အခါျပန္ျပီးရွာေဖြဖတ္ျပီးေရးၾကတာက
လား။
ဆရာဇ၀နကငယ္ကတည္းကဥာဏ္ပညာထက္ျမက္သူ၊အနုပညာဗီဇရွိခဲ့သူမို.အသက္ဆယ့္ေလးငါးေျခာက္နွစ္
ကတည္းက၊စာေရးတာ၊ကဗ်ာစပ္တာ၊အရုပ္ဆြဲတာေတြကိုလုပ္ေနျပီ။တကၠသိုလ္မွာဘြဲ.ရတဲ့အထိဆံုးခန္းတိုင္
ေအာင္ပညာမသင္ခဲ့ေပမဲ့၊တကၠသိုလ္ကမေပးလိုက္တဲ့စာေရးတဲ့အတတ္၊ကာတြန္းဆြဲတဲ့အတတ္၊ကဗ်ာေရးဖြဲ.
တဲ့အတတ္ေတြကိုသူကတတ္လာတယ္။ဒါေၾကာင့္ပညာရွင္ေလာကကိုေက်ာခိုင္းျပီးစာနယ္ဇင္းေလာကထဲကို
ေျခစံုပစ္၀င္လာခဲ့တာပဲ။အသက္ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ့တိုင္းျပည္ကဟိုးေလးတစ္ေက်ာ္ေပြ.ဖက္ခံရတဲ့စာအုပ္ကို
ေရးနိုင္သူတစ္ေယာက္ေသာစာေရးဆရာဟာဇ၀နပါပဲ။သူ.ေကာလိပ္ေက်ာင္းသား၀တၳဳသူရိယသတင္းစာမွာ
ေန.စဥ္ပါလာေတာ့၊သူရိယသတင္းစာဟာသူ.ေၾကာင့္ေစာင္ေရတက္ရတယ္။၀တၳဳျပန္ရိုက္ေတာ့လည္းအၾကိမ္
ၾကိမ္အထပ္ထပ္ျပန္ရိုက္ရတယ္။ကိုသိန္းရဲ့ေကာလိပ္ေက်ာင္းသား၀တၳဳဟာသူ.ေခတ္နဲ.သူ.အခါမွာတိုင္းျပည္ထဲ
ေအာထြက္တဲ့စာအုပ္ပါ။ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားျပီးေတာ့ၾကီးပြားေရးမဂၢဇင္းမွာကိုသိန္းကအပါပံုေျပာမယ္ဆိုျပီး
ကေလးကလူၾကီးကိုပံုေျပာခန္းတစ္ခုဖြင့္ပါတယ္။ဒီအခန္းလည္းသိပ္လူၾကိဳက္မ်ားခဲ့ပါတယ္။။စာအုပ္အျဖစ္နဲ.အ
ၾကိမ္ၾကိမ္ျပန္ရိုက္ရတာပါ။ဒီစာအုပ္မွာကိုသိန္းကနိဒါန္းဘယ္လိုသြယ္သလဲဆိုေတာ့ေရွးေရွးတုန္းကေရႊယုန္နဲ.
ေရႊက်ားသက္ကယ္ရိတ္သြားေရာတဲ့အစခ်ီေသာဒ႑ရီကေလးမ်ားကိုယခုေခတ္တြင္မၾကားရေတာ့ျပီ။မၾကားရရံု
မွ်မကေသး၊ထိုပံုကေလးကိုအစအဆံုးေျပာတတ္သူပင္လွ်င္လူတစ္ရာလွ်င္တစ္ေယာက္မရွိသေလာက္ျဖစ္၍ေန
ေပေတာ့၏။ထိုသို.ျဖစ္ျခင္းကိုစဥ္းစားလိုက္သည္ရွိေသာ္ယခုေခတ္တြင္ထိုပံုကေလးမ်ိဳးတို.ကိုမေျပာေတာ့ဘဲသိုး
ေဆာင္းပံုျပင္၊ဒ႑ရီမ်ားျဖစ္ၾကေသာေဒးဗစ္နွင့္ေဂၚလီယက္တို.ပံု၊အင္ဒရိုးကီးလ္နွင့္ျခေသၤ့ပံုစသည္တို.ကိုသာေျပာ
ဆိုေနၾကျခင္းေၾကာင့္တစ္ေၾကာင္း၊ေရႊယုန္နွင့္ေရႊက်ား၊ေၾကာင္အိုၾကီးနွင့္ၾကြက္မကေလးစေသာပံုမ်ားမွာေျပာရ
ဖန္မ်ား၊ၾကားရဖန္မ်ားသျဖင့္၊ေျပာသူေရာ၊ၾကားသူပါရိုး၍ေနေသာေၾကာင့္တစ္ေၾကာင္းတျဖည္းျဖည္းတိမ္ေကာ
လာျခင္းပင္ျဖစ္ေပမည္ဟုေတြးေတာမိေပသည္။
ဆက္ရန္
No comments:
Post a Comment
စကားလံုးေလးေတြအတြက္အထူးေက်းဇူးတင္ပါတယ္ေနာ္