အလိမ္၀ိဇၨာေနေအး(၄)

ဦးေနေအးမွာေတာ့ေဒးဒရဲ၊ဖ်ာပံု၊ဘိုကေလး၊မအူပင္၊ေက်ာ္ဇံ၊ေမာ္လျမိဳင္ကၽြန္းျမိဳ.ေတြမွာ၊ဗလဲ့ဘတို.နွင့္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါး
ပါးလိုက္တမ္း၊ေျပးတမ္းကစားေနရသည္။ဗလဲ့ဘတို.ကရွာမေတြ.သည့္အဆံုး၊ပ်ံေလတဲ့ငွက္ခါးနားလာသည့္၊အခ်ိန္
ထိက်ိဳက္လတ္ကျပန္ေစာင့္ေနသည္။ယင္းသည့္အေျခအေန၌အခ်ိန္ကုန္၊ေငြကုန္လာသည့္ဦးေနေအးမွာ၊ေျပးစရာ
မရွိ၊ပ်ံစရာလည္းေငြမရွိေတာ့သည့္အတြက္၊က်ိဳက္လတ္ကိုပင္ျပန္နားရေခ်ေတာ့မည္။သို.ေသာ္ဗလဲ့ဘကက်ိဳက္
လတ္မွာက်န္းမာခ်မ္းသာစြာရွိေန၍ေတာ့၊ဦးေနေအးမလြယ္။တကယ္ေတာ၊့ဦးေနေအးကဇာတိ။ဗလဲ့ဘက၊အရပ္
တစ္ပါးကကပ္ပါး။သြားခ်င္းသြားလွ်င္ဗလဲ့ဘသာက်ိဳက္လတ္ကခြာရမည္။ကဲ-ဦးေနေအး။ျဖည္းျဖည္းသာၾကံေပ
ေရာ့။

"ဖြားသင္ရယ္-နင္နဲ.ငါတို.ဟာတစ္ရပ္ထဲေန၊တစ္ေရထဲေသာက္။ငါ့မ်က္စိေအာက္မွာနင္ၾကီးလာတာပါ။ပုပု၀၀
ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးေရေဆးငါးလို၊နင္ကအသားမည္းမည္းဗိုက္ရြဲရြဲ၊နားေပါက္က်ယ္က်ယ္ခ်စ္တီးလူလည္လို၊မယားငယ္
လို၊ရြက္ပုန္းသီးေနရတာအသည္းနာစရာေကာင္းလိုက္တာဟယ္။နင္တကယ္ပဲကြမ္းေသြးတဗ်စ္ဗ်စ္ၾကီးကိုခ်စ္
ေနတာလား"

ဦးေနေအးကက်ိဳက္လတ္ကို တိတ္တခိုးျပန္လာျပီး၊မဖြားသင္ကို မ်က္ရယ္ခံ ထိုးလိုက္သည္။

"နံနံေစာ္ေစာ္၊ခ်စ္တီးကုလားကို၊ဘယ္လက္ခံခ်င္ပါ့မလဲကိုေနေအးရယ္၊ကၽြန္မအိမ္ကိုနွစ္ေထာင္နဲ.အေပါင္ဆံုး
ထားတာ။ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မလဲ.။စားဖို.က တစ္လသံုးဆယ္ေထာက္ေနေသးတယ္။ကၽြန္မလဲရွက္ေတာ့ ရွက္သားေပါ့"

"ဒီမွာမဖြားသင္-နင့္အိမ္ဂရံအေပါင္စာခ်ဳပ္လဲ နင္ျပန္ရမယ္။ေငြပိုလဲ ငါးရာေလာက္ေနာက္ထပ္ရဦးမယ္ဆိုရင္
ငါေျပာတာ နင္လုပ္မလား"

"အမယ္ေလး-အိမ္ဂရံသာျပန္ရမယ္ဆိုရင္ ေငြငါးရာေတာင္မပါခ်င္ေနပါေစေတာ္၊ဘယ္လိုလုပ္ရမွာလဲ
သူ.ကိုေတာ့ မသတ္၀ံ့ဘူးေနာ္..."

"ဟဲ့-သူ.သတ္လို. သူ.မွာရွိတဲ့စာခ်ဳပ္ျပန္ရပါေတာ့မလား။ငါေျပာမွာက ရာဇ၀တ္မွဳျဖစ္မယ့္ဟာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး"

"ဒါျဖင့္ေျပာ....ဦးေနေအးကနွစ္ကိုယ္ၾကားထဲ ေျပာလိုက္ရာ မဖြားသင္က ခြက္ထိုးခြက္လန္ ရယ္ပါေတာ့သည္။"

"ကဲ-ငါေျပာတာ လြယ္လြယ္ကေလး မဟုတ္လား"

"အင္း..အင္း၊သူ.နားေပါက္ၾကီးနဲ.ဆိုေတာ့"ဟုေျပာျပီး ဆက္ရယ္လိုက္ျပန္သည္။

ညရွစ္နာရီေလာက္ဆိုလွ်င္မဖြားသင္ေနသည့္၊ရပ္ကြက္မွာလူသြားလူလာစဲျပီ။ထိုအခ်ိန္ကားဗလဲ့ဘေဆာင္ေတာ္
ကူးခ်ိန္တည္း။ဆယ္နာရီဆိုလွ်င္ဗလဲ့ဘျပန္ရသည္။မျပန္၍မျဖစ္။သူ.အထက္ကသူေ႒းခ်စ္တီးၾကီးမ်ားကို၊ေၾကာက္
ရသည္။လက္ေအာက္ငယ္သား၊စာေရးစာခ်ီ၊ခ်စ္တီးမ်ားေလာက္ေတာ့၊ဗလဲ့ဘကသိမ္းသြင္းထားနိုင္သည္။သိသာ
သိေစ။မျမင္ေစနွင့္။အဲ-ရုပ္ရွင္တို.လို၊ဘုရားပြဲတို.လိုရွိလွ်င္ေတာ့တစ္ဆယ့္နွစ္နာရီေလာက္အထိ၊ေနနိုင္ပါ၏။

မဖြားသင္ကမုန္.ဟင္းခါးေခါက္ဆြဲ၊ေကၽြးလွ်င္စားသည္။ပဲဟင္းနွင့္ငါးပိေၾကာ္ကိုအလြန္ခံတြင္းေတြ.ေသာဟူ၏။ဘိ
လပ္ရည္၊ေကာ္ဖီနွင့္ျပဳစုသည့္အခါလည္းရွိသည္။မဖြားသင္အေပၚ၊ဗလဲ့ဘေကာင္းရွာသည္မွာ၊ဒါကေလးေတြေၾကာင့္
လဲအပါအ၀င္ထင္ရဲ့။စူရတီၾကက္ေသြးေရာင္လံုခ်ည္ကေလးမ်ား၊တာဖက္တာ၊အစကေလးမ်ားရွန္တဘက္ကေလး
မ်ားယူလာေပးသည္လည္းရွိသည္။လစဥ္မွာေတာ့ေငြဒဂၤါး၊အျပားသံုးဆယ္တိတိ။

"အရာ(ကိုကို)ကၽြန္မဆ ီမလာတာ ေလးငါးရက္၊ရွိေနျပီေနာ္"

ဟုမဖြားသင္က၊ကလူလိုက္သည္။ဤသို.ေျပာရင္းဗလဲ့ဘ၏၊လက္သန္းလံုးေလာက္က်ယ္ေသာ၊နားေပါက္ၾကီးေတြ
ကိုျမင္၍ဦးေနေအးစကားကိုသတိရကာ၊ခိုးခိုးခစ္ခစ္ရယ္လိုက္မိသည္။

"အရာ၊ဘာျဖစ္လို.မလာသလဲသိလား၊အရာမွာေငြအခက္အခဲရွိေနျပီတစ္ေထာင္ေလာက္စာရင္းကြာေနတယ္။
အရာအားၾကီးစိတ္ညစ္ရတယ္။ထမင္းမစားနိုင္ဘူး။"

"စိတ္ညစ္ရင္ ဖြားသင္ဆီ လာေပါ့၊ဒီကို လာရင္အရာ ေပ်ာ္တယ္မဟုတ္လား အရာ"

ဤသို.အိပ္ခန္းထဲမွာယွဥ္တြဲမိၾကပါျပီ။ဗလဲ့ဘကစိတ္ေမာလူေမာပက္လက္ေနလ်က္။မဖြားသင္ကတီတီတာ
တာသာယာခ်စ္တင္းဆိုလ်က္။လက္ကေခါင္းကိုပြတ္ေပးသည္။မ်က္နွာကိုလည္းသပ္ေပးသည္။ထို.ေနာက
္ေတာ့နားေပါက္ၾကီး၊မဖြားသင္ကနားေပါက္ထဲသို.၊သူ.လက္သန္းေလးထိုးသြင္း ကစားရင္း-

"အရာ-ငယ္ငယ္ကနားကပ္အၾကီးၾကီး၀တ္ရတယ္၊ထင္တယ္ဟုတ္လားဟုကႏြဲ.ကရေမးေနသည္ကိုဗလဲ့ဘက
အရသာခံရင္းခံရင္း ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္၏။"

"အခုေတာ့ နားကပ္ မ၀တ္ေတာ့ဘူးလား"

"အခု လူကၾကီးလာျပီပဲ"

"လူကၾကီးလာရင္ နားကပ္လဲ ၾကီးၾကီးပန္ေပါ့၊ကဲ-ကၽြန္မပန္ေပးမယ္"

ဗလဲ့ဘအဖို.ေတာ့၊ေအးစက္စက္ပစၥည္းတစ္ခု၏၊အေတြ.အထိကိုခံလိုက္ရျပီးေခ်ာက္ဆိုေသာအသံသာၾကားလိုက္
ရသည္။ကမန္းကတန္းနားကို၊စမ္းလိုက္ေတာ့ သံုးလက္မေလာက္၊ ေသာ့ခေလာက္တစ္ခု။

ဗလဲ့ဘေငါက္ကနဲ ထထိုင္လိုက္ျပီးအၾကီးအက်ယ္ေဒါသျဖစ္ပါေလေတာ့သည္။

"မဖြားသင္-နင္ဘယ့္နွယ္လုပ္လိုက္တာလဲ၊ဒါမေကာင္းဘူး၊အားၾကီးမေကာင္းဘူး၊ျမန္ျမန္ျဖဳတ္၊ျမန္ျမန္ျဖဳတ္"

(ဟုတ္မဟုတ္္ေတာ့မသိ။ခ်စ္တီးအမ်ိဳးၾကီးသူတို.မွာ၊အေနွာင္အဖြဲ.တစ္ခုခုကို ခံရလွ်င္ဇာတ္ပ်က္သည္ဟု
ၾကားဖူးသည္။)

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္အျမင္မေတာ္၊ဆင္ေတာ္နွင့္ခေလာက္ျဖစ္ေနသည္ကေတာ့၊ဗလဲ့ဘမွာလက္ငင္း။ေသာ့ခေလာက္က
ေလး၍နားေပါက္ကပိုျပီးတြဲရြဲက်ေနသည္။အစကက်ီစယ္သည္ထင္ေသာ္လည္း၊မဖြားသင္ကအိပ္ရာေပၚကထေျပး
ေသာေၾကာင့္၊ဗလဲ့ဘမွာ မ်က္စိမ်က္နွာ ပ်က္လာသည္။

ၾကာေတာ့ငိုမဲ့မဲ့ျဖစ္လာသည္။အိပ္ရာေဘးကမွန္ကေလးယူၾကည့္လိုက္သည္။အလားလားလား။ရာမဘုရားကယ္
ေတာ္မူပါ။သီတာေရာ၊လကၡဏေရာ၊ဟနုမာန္ပါကယ္ေတာ္မူၾကပါ။ေခါင္းတံုးတိုတို၊မ်က္လံုးျပဴးျပဴး၊ပါးစပ္က်ယ္
က်ယ္မွာနားတစ္ဖက္ကဂ်ာမနီလုပ္ေသာ့ခေလာက္ၾကီးတန္းလန္း။ဗလဲ့ဘကေခ်ာ့မရေသာ၊ဖြားသင္ကိုလိုက္ဖမ္း
သည္။ဖြားသင္ကေရွာင္ရင္းေျပးရင္း...

ဆက္ရန္
္