အလြမ္းမ်ားစြာနဲ.

ဒီေန့..................။

ဒီေန.အိမ္ကိုသိပ္လြမ္းမိတယ္။အထူးသျဖင့္မားမားကိုပါ။ေခါင္းစဥ္ေလးတပ္လိုက္တာနဲ.မ်က္ရည္ေတြကက်လာ
လို.စာေရးတာခဏခဏရပ္ျပီး၊မ်က္ရည္သုတ္ေနမိတယ္။ကၽြန္မနဲ.ကၽြန္မအေမကသိပ္ကိုကြဲလြဲခဲ့ၾကတာပါ။ဆရာ
ေတာ္ဦးေဇာတိကစာထဲကလိုပါပဲမိဘနဲ.ျပႆနာတစ္ခုခုျဖစ္ရရင္သိပ္ကိုစိတ္ထဲမွာနာက်င္ထိခိုက္ရပါတယ္။
ကၽြန္မအေမရဲ့မိဘေတြကတရုတ္ျပည္မၾကီးကျမန္မာျပည္ကိုေရာက္လာၾကတဲ့တရုတ္စစ္စစ္ၾကီးေတြေပါ့။မားမား
ကလဲတရုတ္စစ္စစ္ေပါ့။ကၽြန္မငယ္ငယ္ကေက်ာင္းမတက္ခ်င္ဘူးလို.ေျပာရင္၊မားမားကနင္ကျမန္မာစိတ္၀င္ေန
ေတာ့ပ်င္းတာေပါ့လို.ေျပာတတ္ပါတယ္။ဒီစကားအေျပာခံရလိုက္ရရင္ကၽြန္မကသိပ္ကိုနာတာပါ။ငယ္ငယ္က
တည္းကျမန္မာျပည္မွာေမြး၊ျမန္မာ့ေရကိုေသာက္ျပီးျမန္မာသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ.တူတူၾကီးျပင္းခဲ့ရေတာ့၊ကိုယ့္ကို
ကိုယ္ျမန္မာလို.ရင္ထဲမွာစြဲနစ္ေနေအာင္ခံယူထားတဲ့သူမို.ျမန္မာကိုထိရင္အသဲခိုက္ေအာင္နာတတ္ပါတယ္။မိ
သားစုထဲမွာ(ကၽြန္မကေတာ့ကံေကာင္းစြာလို.ခံယူထားပါတယ္)အသားအညိုဆံုးျဖစ္တဲ့အျပင္၊ျမန္မာရုပ္ကလဲ
ေပါက္ေလေတာ့၊ေဆြမ်ိဳးေပါက္ေဖာ္ေတြၾကားမွာက်ီးမည္းေလးတစ္ေကာင္ျဖစ္ခဲ့ရတာပါ။သိၾကတဲ့အတိုင္းတရုတ္
လူမ်ိဳးဆိုတာက၊လူမ်ိဳးသိပ္ခ်စ္ၾက၊လူမ်ိဳးစြဲလဲသိပ္ၾကီးၾကေလေတာ့၊အိမ္မွာျပႆနာတက္တိုင္းကၽြန္မကပါေနၾက
ေပါ.။တစ္ဦးတည္းေသာသမီးေပမဲ့၊ငယ္ငယ္ကတည္းကဘာေၾကာင့္မွန္းမသိပဲ၊တိုင္းျပည္ကိုသိပ္ခ်စ္သလို၊ဘာသာ
ကိုသိပ္ျမတ္နိုးခဲ့တာပါ။တရုတ္ေတြရဲ့ထံုးစံအတိုင္းနွစ္သစ္ကူးရင္ဘ၀ကူးသြားတဲ့ဘိုးေဘးေတြကိုကန္ေတာ့ၾကတာ
ကိုး။ဗုဒၶဘာသာကိုျမတ္နိုးယံုၾကည္သက္၀င္လာတဲ့ကၽြန္မကေတာ့ထံုးတမ္းအစဥ္အလာေတြကိုေတာ္လွန္ခဲ့ပါတယ္။
ေမတၱာပို.အမွ်ေ၀ျခင္းကလြဲလို.ဘာတစ္ခုကမွ၊ေသဆံုးသြားသူေတြကိုမကူညီနိုင္ပါဘူး။ဒီလိုမတူညီတဲ့ကြာဟမွဳေတြ
ၾကားမွာမားမားကကၽြန္မကိုငယ္ငယ္ကတည္းကမၾကာခဏဆူခဲ့၊ပူခဲ့ရတာခ်ည္းပါပဲ။ကၽြန္မေၾကာင့္သူ.ခမ်ာငိုခဲ့ရ
ခ်ည္းပါပဲ။ငယ္ငယ္တံုးကမိဘေတြကခ်စ္စနိုးနဲ.ပါးပါးနဲ.မားမားဘယ္သူ.ပိုခ်စ္သလဲေမးရင္၊ပါးပါးကိုပိုခ်စ္တယ္လို.
အားမနာတမ္းေျဖတတ္တာကၽြန္မပါပဲ။
ဒီလိုနဲ့...........။

ကၽြန္မတို.သားအမိၾကားမွာတင္းမာမွဳေတြ၊ခ်စ္ခင္မွဳေတြနဲ.ကၽြန္မအရြယ္ေရာက္ခဲ့ရပါတယ္။မားမားကေတာ့မိဘ
ေတြရွိတဲ့ဒီနိုင္ငံကိုထြက္လာခဲ့ျပီး၊ကၽြန္မတို.ကိုျမန္မာျပည္မွာထားထားခဲ့ပါတယ္။မာမားျမန္မာျပည္ကိုမၾကာမၾကာ
ျပန္လာေပမဲ့၊ကၽြန္မတို.ေမာင္နွမ(၃)ေယာက္ဟာအိမ္အေဖာ္ေတြ၊ေခြးေလး၊ေၾကာင္ေလးေတြကိုခ်စ္ခင္တြယ္တာ
ျပီးေနခဲ့ၾကရေတာ့၊ေမာင္နွမေတြသိပ္ခ်စ္ၾကပါတယ္။မားမားကေတာ့ဒီမွာ(၁၀)စုနွစ္တစ္ခုေက်ာ္ေလာက္ေနေန
ခဲ့ျပီး၊ကၽြန္မသီလရွင္၀တ္ျခင္းကိုျမတ္ျမတ္နိုးနိုးစြဲလန္းသြားမွန္းသိသြားတဲ့အခ်ိန္တစ္ခုမွာျမန္မာျပည္ကိုျပန္ေရာက္
လာခဲ့ပါတယ္။ဒီအခ်ိန္မွာကၽြန္မကရိပ္သာစခန္းေတြ၀င္ေနတတ္သလို၊ေက်ာင္းပိတ္တာနဲ.သီလရွင္၀တ္၀တ္ေန
ေတာ့၊မားမားကဒီကိုအတင္းေခၚလာခဲ့တာေပါ့။နိုင္ငံျခားကိုထြက္လာခ်ိန္ကသီလရွင္လူထြက္ကတံုးေလးနဲ့ကၽြန္မ
က၊ကၽြန္မသိပ္ျမတ္နိုးတဲ့မဟာဂႏၶာရံုဆရာေတာ္ၾကီးရဲ့တစ္ဘ၀သာသနာစာအုပ္ၾကီးရယ္၊ဘုရားဆင္းတုေတာ္ရယ္
ကိုေပြ.ျပီးေယာင္ခ်ာခ်ာနဲ.ေပါ့။ကၽြန္မက်င္လည္ခဲ့တဲ့ဘ၀ေလးတစ္ခုနဲ.သိပ္ကြာျခားတဲ့ဘုရားရဟန္းဆိုတာကို
ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေရာက္မွသာဖူးခြင့္ရတဲ့နိုင္ငံတစ္ခုမွာ၊ကၽြန္မျမတ္နိုးေလးစားတဲ့တရားအသိေလးတစ္ခုနဲ.
မားမားစိတ္တိုင္းက်ေနေပးခဲ့ပါတယ္။ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေရာက္သြားလို.သံဃာေတာ္ေတြျမင္တိုင္းကၽြန္မငိုလြန္း
လို.၊ကၽြန္မအေမကကၽြန္မနဲ့ဘုန္းၾကီေက်ာင္းတူတူမသြားေတာ့တဲ့အထိကၽြန္မခံစားခ်က္ေတြျပင္းထန္ခဲ့တာပါ။
ျမန္မာျပည္ကိုခြဲခြာခဲ့တဲ့ငါးနွစ္ေက်ာ္(ယခုအထိ)ေသြးထဲမွာ၊နွလံုးသားထဲမွာဘာသာ၊သာသနာကိုျမတ္နိုးျခင္း
ေတြနဲ့စီးဆင္းေနတာပါ။ကၽြန္မတို.သားအမိတူတူေနခြင့္ရခဲ့တဲ့ကာလေလးတစ္ခုမွာ၊ကၽြန္မျမတ္နိုးတဲ့ရိပ္သာအ
ေၾကာင္း၊ရိုးသားျဖဴစင္လြန္းတဲ့ေက်းလက္ကျမန္မာျပည္သူအကိုအမေတြအေၾကာင္းမားမားကိုအိပ္ရာ၀င္ပံုျပင္
တစ္ခုလိုလိုေျပာေျပာျပခဲ့မိေတာ့၊သူလဲစိတ္၀င္စားလာတာေပါ့။တရားသံၾကားမွအိပ္ေပ်ာ္တတ္တဲ့ကၽြန္မကည
တိုင္းတရားနာျပီး၊တရားေလးမွတ္အိပ္ေတာ့၊သူလဲလိုက္လုပ္ၾကည့္တာေပါ့။တျဖည္းျဖည္းနဲ့သူသိပ္စိတ္၀င္စား
လာျပီးျမန္မာျပည္ကိုျပန္ဖို.ေျပာလာခဲ့ပါတယ္။ျမန္မာျပည္ကိုေန.စဥ္နဲ.အမွ်လြမ္းေနတတ္တဲ့၊ေကာင္းကင္မွာ
ေလယာဥ္ပ်ံပ်ံသြားတာျမင္ရင္တိုင္း၊ျပန္ခ်င္လြန္းလို.မ်က္ရည္ေတြ၀ဲ၀ဲလာတတ္တဲ့ကၽြန္မကမားမားကိုအရင္
ေပးျပန္ခဲ့ပါတယ္။ျပန္သြားျပီးတဲ့ေနာက္မွာ.....။


သိပ္မၾကာခင္မွာကၽြန္မအေမမွာရင္သားကင္ဆာျဖစ္ေနမွန္းသိလိုက္ရပါတယ္။တရားနဲ.ေပ်ာ္ေမြ.ေနတတ္တဲ့
ကၽြန္မဟာဘယ္လုိစိတ္မ်ိဳးနဲ့မွမေျဖနိုင္ေလာက္ေအာင္စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါတယ္။မားမားကိုတရားဓမၼနဲ.ကၽြန္မ
ကေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းျမင္ခ်င္ေလေတာ့၊ဘာမွမလုပ္ရေသးခင္မွာခုလိုေရာဂါဆိုးၾကီးျဖစ္သြားတာရင္နာလို.မဆံုး
နိုင္ေအာင္ျဖစ္ရပါတယ္။မားမားကသိပ္စိတ္ဓာတ္မာေက်ာတာပါ။ကင္ဆာျဖစ္ေနေပမဲ့စိတ္ဓာတ္လံုး၀မက်သြား
ပါဘူး။ဆရာ၀န္ကကင္ဆာဆဲလ္ကိုေက်ာက္ကပ္မွာေတြ.ရတယ္ဆိုတဲ့အခ်ိန္မွာအိမ္ကကၽြန္မကိုျပန္လာခဲ့ဖို.ေခၚ
ေနခဲ့ပါျပီ။ကၽြန္မေခါင္းမာမာနဲ.မျပန္ခဲ့ပါဘူး။ကၽြန္မအေမကိုမားမားေနေကာင္းသြားမွာပါလို.ဟန္ေဆာင္ေကာင္း
နိုင္ေလာက္ေအာင္မာေက်ာတဲ့အသဲနွလံုးတစ္ခုကၽြန္မမွာမရွိခဲ့ပါဘူး။ဖုန္းဆက္လိုက္တိုင္းမွာမားမားေနေကာင္း
တယ္လို.ေျပာသူကသူျဖစ္ေနျပီး၊တငိုထဲငိုေနရတာကကၽြန္မပါ။တယ္လီဖုန္းကိုကိုင္လိုက္ျပီးတိုင္းမွာရင္နာလြန္း
လို.ျပန္ျပန္ခ်ခဲ့ရတဲ့၊မေခၚရက္ခဲ့တဲ့၊ရင္မဆိုင္ရဲခဲ့ေန.ေတြဟာကၽြန္မတစ္ေယာက္ထဲသိတဲ့ခ်စ္ျခင္းတရားပါ။ပါးပါး
ကေတာ့သမီးက်င့္ၾကံအားထုတ္ထားတဲ့တရားေတြဘယ္ေရာက္ကုန္ျပီလဲလို.သနားၾကင္နာစြာနဲ့ေမးရွာပါတယ္။
ၾကားခဲ့ဖူးတဲ့ပံုျပင္တစ္ပိုဒ္လိုပဲဒါကေတာ့ငါ့အေမကိုးလို.ေျဖရမလိုပါပဲ။ကၽြန္မမွာယခုထိလဲဒီအမွန္တရားၾကီးကို
ရင္မဆိုင္ရဲေသးပါဘူး။ငယ္ငယ္ကတည္းကမိသားစုတကြဲတျပားဆီေနခဲ့ရတဲ့ကၽြန္မဘ၀မွာ၊မားမားနဲ့တူတူေန
ခြင့္မရတဲ့ကၽြန္မမွာမားမားကိုအဆံုးရွံဳးခံလိုက္ဖို.ခံနိုင္ရည္မရွိေသးပါဘူး။စာေလးနဲ.ေရးရံုေလာက္နဲ.၊ဒီအေၾကာင္း
ေလးေျပာရံုေလာက္နဲ.မ်က္ရည္ေပါက္ေပါက္က်တတ္တဲ့ကၽြန္မလိုစိတ္သိပ္ေပ်ာ့တဲ့ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္
ဟာကၽြန္မအေမကိုဘယ္လိုအင္အားနဲ.မ်ားအားေပးရမွာပါလဲ။ငယ္ငယ္ကတည္းကသူ.ကိုမခ်စ္ဘူးလို.ဂ်စ္ကန္
ကန္ေျပာတတ္တဲ့သူ.သမီးေလးဟာသူ.ကိုသိပ္ခ်စ္မွန္း၊သူ.ကိုဘ၀ထဲကအဆံုးရွံဳးမခံနိုင္ေလာက္ေအာင္တြယ္
တာမွန္းမားမားကိုသိေအာင္ေျပာျပခ်င္လိုက္တာ....။