Wednesday, February 27, 2008

၀ါသနာ

လူတိုင္းမွာ၀ါသနာကိုယ္စီရွိျကပါတယ္။တူေတာ့မတူျကပါဘူး။တခ်ိဳ.ကလဲေဘာလံုးကန္တာ၊တခ်ိဳ.ကလဲေဘာလံုးပြဲျကည့္
တာ၊စာဖတ္တာ၊သစ္ပင္စိုက္တာ.......။အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိျကပါရဲ့။တခ်ိဳ.မ်ားေတာ့ေျမြေမြးတာ၀ါသနာပါတာမ်ားေတာင္ရွိပါရဲ့။ကၽြန္မ
ကေတာ့၀ါသနာဆိုတာ၊ကိုယ့္အေသြးထဲအသားထဲကေတာင္းဆိုလာျပီး၊ဒါမွမလုပ္ရရင္မေနနိုင္ေလာက္ေအာင္စြဲလန္း
တာမ်ိဳးလို.ယူဆမိပါတယ္။ကၽြန္မဘ၀ထဲမွာစြဲစြဲလန္းလန္းနဲ.မလုပ္ရရင္မေနနိုင္ေလာက္ေအာင္၊အေသြးထဲအသားထဲက
ေတာင္းဆိုလို.လုပ္တာနွစ္ခုရွိပါတယ္။တစ္ခုကစာဖတ္ျခင္းပါ။ေနာက္တစ္ခုကေတာ့တရားထိုင္ျခင္းပါ။ဒီနွစ္ခုကိုကၽြန္မ
သိပ္ကိုျမတ္ျမတ္နိုးနိုးရွိသလို၊ဒီနွစ္ခုရဲ့အရိပ္ကလဲကၽြန္မဘ၀တစ္ခုလံုးကိုလႊမ္းမိုးထားတာပါ။




ကၽြန္မတို.အိမ္မွာကစာဖတ္သိပ္၀ါသနာပါျကပါတယ္။မိသားစု(၅)ေယာက္လံုး၀ါသနာပါျကသလို၊ဖတ္ျကတဲ့စာအမ်ိဳးအစား
ေတြကလဲကြာျကပါတယ္။ဒီေတာ့သူျကိုက္တာသူစုရင္းနဲ.အိမ္မွာစာအုပ္ဗီဒိုကိုယ္စီရွိလာျကပါတယ္။ကၽြန္မကေတာ့ကေလး
ဘ၀ကတည္းကကိုယ္ပိုင္စာျကည့္တိုက္ကေလးေထာင္ထားပါတယ္။စာအုပ္မ၀ယ္နိုင္တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ကိုယ့္လို၀ါသနာတူ
သူငယ္ခ်င္းေတြအတြက္ရည္ရြယ္ထားျပီးစာအုပ္မ်ိဳးစံုကိုစုတာပါပဲ။ငယ္ငယ္ကတည္းကစုခဲ့တာဆိုေတာ့၊ခုဆိုစာအုပ္ေတြဗီဒို
ျကီးေတြနဲ.အျပည့္ပါ။တစ္ေန.ျကရင္ေတာ့(စစ္အစိုးရအရိပ္ကလြတ္တဲ့ေနရာေလးတစ္ခုကို)ဒီစာအုပ္ေလးေတြကိုလွဳပစ္ခ်င္ပါ
တယ္။စာဆိုတာမ်ိဳးကဖတ္သူမ်ားေလေကာင္းေလမဟုတ္လား။ကၽြန္မအသက္(၈)နွစ္ေလာက္မွာပါးပါးကလယ္တီဆရာေတာ္
ဘုရားရဲ့စာေတြေပးဖတ္ေနပါျပီ။ဘာေျကာင့္ေပးဖတ္လဲဆိုတာမသိေပမဲ့၊ကၽြန္မကေတာ့စာမ်ိဳးစံုကိုျကိဳက္ေတာ့ဖတ္တာပါပဲ။
ငယ္ငယ္ကဆိုကၽြန္မကအမဲအူျပဳတ္သိပ္ျကိုက္ပါတယ္။အမဲသားဟင္းနဲ.နံျပားဆိုလဲခဏခဏစားပါတယ္။ပါးပါးကေတာ့အမဲ
သားမစားပါဘူး။ဒါေပမဲ့ကၽြန္မကိုလဲအမဲသားမစားရဘူးလို.မေျပာပါဘူး။လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားရဲ့ႏြားေမတၱာစာေလးကိုပဲ
ေပးဖတ္ပါတယ္။"မ်ိဳရက္ေပ့သူ.ခံတြင္း၊တို.လုပ္သည့္ထမင္းကို၊တို.ဟင္းလ်ာအသားနွင့္စားျကသည္ျဖစ္နဲကို၊တို.အသည္းနာ
လိုက္တာ"ဆိုတဲ့စာေလးကိုဖတ္ျပီးကၽြန္မရင္ထဲမွာစိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါတယ္။ဆရာေတာ္ျကီးကေရးထားတာအဓိပၸါယ္က
လည္းရွိ၊စာကလဲလွေလေတာ့ရင္ထဲထိကိုေရာက္သြားခဲ့တာပါ။စာစုေလးေပမဲ့ဖတ္လိုက္ျပီးရင္၊ထမင္းျဖဴျဖဴေလးနဲ.အမဲသား
ဟင္းကိုျမင္ေယာင္မိျပီး၊ေအာ္ကလီဆန္လာေလာက္ေအာင္ေရးဖြဲ.ထားတာပါ။အဲဒီ့စာစုေလးဖတ္ျပီးကတည္းကကၽြန္မအမဲ
သားကိုဘာေျကာင့္နဲ.မွမစားေတာ့ပါဘူး။အမဲသားဟင္းျမင္တိုင္းဒီစာေလးကိုသတိရရေနမိေလေတာ့၊စားခ်င္စိတ္ကိုမရွိ
ေတာ့တာပါ။ကေလာင္စြမ္းဟာတကယ္ကိုထက္တာပါ။


ကၽြန္မကစာဖတ္ရင္မိေခ်ာင္းလိုပဲျငိမ္ေနတတ္တာပါ။ကၽြန္မတို.ေမာင္နွမေတြစာဖတ္ျကရင္၊ကိုယ့္အခန္းတံခါးကိုယ္ပိတ္ျပီး၊
မီးေလာင္တာကလြဲရင္လာမေခၚျကနဲ.လို.မွာျပီးဖတ္ျကတာပါ။ကၽြန္မစာဖတ္ရင္လွဳပ္ကိုမလွဳပ္ေတာ့လုိ.၊အိမ္မွာေတာ့မိေခ်ာင္း
စာဖတ္နည္းဖတ္တယ္လို.စျကပါရဲ့။စာအုပ္ေကာင္းတစ္အုပ္ဖတ္မိရင္၊တကယ့္ကိုစိတ္ခ်မ္းသာရပါတယ္။စာသားေတြနဲ.ေျမာ
ပါသြားလိုက္တာဇာတ္ေကာင္ေတြကို၊ကိုယ္ကရင္းနွီးေနတာပါ။"ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး"ရဲ့"ေသြး"စာအုပ္ျကီးဟာတကယ္ကို
ေကာင္းတာပါ။ဒါေပမဲ့ကၽြန္မကေတာ့"သူလိုလူ"ပိုျကိုက္ပါတယ္။ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးကသူ.ခင္ပြန္းဂ်ာနယ္ေက်ာ္ဦးခ်စ္ေမာင္
အေျကာင္းကိုေရးထားတာသိပ္ကိုေကာင္းလြန္း၊အသက္၀င္လြန္းလို.ဦးခ်စ္ေမာင္ဆံုးသြားရတဲ့အခန္းေရာက္ေတာ့ကၽြန္မမွာရွိဳက္
ျကီးတငင္ငိုျပီးစိတ္မေကာင္းေတာ္ေတာ္ျဖစ္ရပါတယ္။သူတို.နွစ္ေယာက္ဘယ္လိုခ်စ္ျက၊အနစ္နာခံျကတာေတြအေသးစိတ္ကို
ဖြဖြေလးေရးဖြဲ.ထားျပီး၊လူကိုစာထဲဆြဲေခၚသြားေလေတာ့၊ကၽြန္မျဖင့္ရက္ေတာ္ေတာ္ျကာတဲ့အထိ၊ဒီအေျကာင္းေတြးေတြးျပီးစိတ္
မေကာင္းျဖစ္္ရပါတယ္။ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ဦးခ်စ္ေမာင္ကိုလဲေလးစားမိလြန္းလို.၊ငါမ်ားအိမ္ေထာင္ျပဳရင္၊ဒီလိုလူမ်ိဳးပဲရွာယူမွာလို.
အိမ္မွာတဖြဖြေျပာျဖစ္တဲ့အထိပါပဲ။ေနာက္နည္းနည္းျကာျပီးစာပိုဖတ္လာေတာ့၊ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးကဦးခ်စ္ေမာင္မရွိတဲ့
ေနာက္မွာ၊ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳမွန္းသူ.စာေလးေတြထဲမွာထည့္ေရးထားေတာ့၊စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရျပန္တယ္။ဘယ္ေလာက္မ်ား
လႊမ္းမိုးခဲ့လဲဆိုရင္ကၽြန္မဒီအေျကာင္းသိတဲ့အခ်ိန္မွာ(ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးကမရွိရွာေတာ့ပါဘူး)ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးရဲ့သား
ဦးမိုးဟိန္းကိုစာေရးျပီးေမးမလို.ေတာင္လုပ္ေသးပါရဲ့။စာေတြပိုဖတ္လာမွသူဘာေျကာင့္ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳရတယ္ဆိုတာသူ.
စာေလးေတြထဲေတြ.ရေတာ့မွ၊ေအာ္ဒီလိုကိုးလို.စိတ္ေက်နပ္ပါေတာ့တယ္။

ဆက္ရန္

No comments:

Post a Comment

စကားလံုးေလးေတြအတြက္အထူးေက်းဇူးတင္ပါတယ္ေနာ္