ခ်စ္ရတဲ့သူတို႕ကိုလြမ္းမိတယ္

နွင္း၀တ္ရည္

ဒီရက္ထဲေနသိပ္မေကာင္းေတာ့အိမ္မွာနားေနတံုး၊ရင္ထဲကစကားေလးေတြကိုဘေလာ့ေပၚတင္ခ်င္ေနမိပါရဲ့...။တကယ္ေတာ့ရင္ထဲမွာေရး
စရာေတြက ေတာ္ေတာ္ေတာ့အမ်ားသားပါ။ေနမေကာင္းျဖစ္တာပဲ ေက်းဇူးတင္ရဦးမယ္ထင္ပါရဲ့..။


မနွစ္ကဒီဇင္ဘာလက၊ကၽြန္မတို႕သားအဖမံုရြာကိုေရာက္ခဲ့ပါတယ္..။ကၽြန္မေဖေဖကတရားျပျပီးအလွဴလွဴတတ္ေလေတာ့၊ကၽြန္မကလဲအေဖ
သြားေလရာကိုလိုက္ရတာပါပဲ..။ကၽြန္မကေတာ့ပါးပါးကမံုရြာကိုသြားရမယ္ဆိုေတာ့သြားဖို႕ျငင္းမိပါတယ္..။အမွန္တိုင္းေျပာရရင္မနွစ္က
(၁၂)လပိုင္းမွာ၊ကၽြန္မေတာ္ေတာ္ကိုစိတ္မေကာင္းျဖစ္စရာတစ္ခုကိုၾကံဳေတြ႔ေနရခ်ိန္ပါ..။ဒါေၾကာင့္ဘယ္မွလဲသိပ္မသြားခ်င္ပါဘူး..။
ဒါေပမဲ့သမီးရယ္..လိုက္ခဲ့ပါ..ဆိုေတာ့လည္းလိုက္သြားျဖစ္တာပါပဲ..။မႏၱေလးကိုေလယာဥ္နဲ႕သြားျပီးမွ၊မံုရြာကိုကားနဲ႕ဆက္သြားရပါ
တယ္..။မံုရြာေရာက္ျပီးေတာ့ဘုတလင္ကိုဆက္သြားရျပန္ပါတယ္..။ဘုတလင္ကေနရြာလမ္းေလးတစ္ခုကို၊ဆက္သြားျပီးမွလမ္းကကား
လံုး၀ဆက္မသြားနိုင္ေတာ့ေအာင္ဆိုးေနေတာ့တာပါပဲ..။ရြာလမ္းထိပ္မွာလာေစာင့္ေနတဲ့ရြာသားေတြကလဲကားဆက္သြားမရလို႔အားနာ
စြာနဲ႕ေယာက္ယက္ခတ္ေနတာေပါ့..။ကၽြန္မကလဲေနပူပူမွာကားေပၚကဆင္းျပီး၊ကားသြားမရတာေစာေစာကၾကိဳမေျပာထားလို႕ေဒါပြေန
မိတာေပါ့(သူတို႕မ်ားၾကိဳေျပာထားရင္ဟိုက္စကီးေလးဘာေလးငွားလာလို႕ရတာေေပါ့..ေနာ့)။သူတို႕ကလဲကၽြန္မေဖေဖကိုအားနာနာနဲ႕
ႏြားလွည္းစီစဥ္ပါတယ္..။ကၽြန္မေဖေဖကလမ္းေလွ်ာက္တာသိပ္၀ါသနာပါေလေတာ့၊ရြာထဲထိလမ္းေလွ်ာက္မယ္ဆိုတာၾကီးပဲေျပာေနေတာ့
ကၽြန္မမွာဘုရားတေနရပါတယ္..။လမ္းေလွ်ာက္ရင္(၇)မိုင္ေလာက္ေလွ်ာက္ရတယ္ဆိုေတာ့မွပဲ၊ကၽြန္မေဖေဖကႏြားလွည္းစီးဖို႕သေဘာ
တူပါေတာ့တယ္..။ကၽြန္မမွာေတာ့တစ္ခါမွမစီးဖူးတဲ့ႏြားလွည္းေပၚကေန၊ဖုန္တေထာင္းေထာင္းထေနတဲ့ရြာျမင္ကြင္းကိုေငးျပီးဘာမွန္းမ
သိပဲလြမ္းေနမိပါတယ္..။ၾကားရြာကေလးေတြကိုျဖတ္သန္းသြားျပီးေတာ့၊သိပ္မၾကာခင္မွာပဲရြာကေလးတစ္ရြာကိုေတြ႕ရပါတယ္..ရြာက
ေလးနာမည္ကမံုထူးေက်းရြာတဲ့..။
သူတို႕ရြာကေလးကတကယ့္ေသးေသးေလးပါ။အိမ္ေျခက(၃၆)အိမ္ပဲရွိတာပါတဲ့..။အရင္ကဆိုရင္အိမ္ေျခ(၁၉)
အိမ္ပဲရွိတဲ့ရြာကေလးပါလို႕ရြာခံလူကရွင္းျပပါတယ္..။ကၽြန္မအရင္ဆံုးျမင္ရတာကေတာ့တံတားတစ္ခုပါ..။တံတားကအုတ္နဲ႕အခိုင္အမာ
လုပ္ထားတာျဖစ္ျပီး၊သူတို႕၇ြာသားေတြပဲ၀ိုင္း၀န္းစုေပါင္းလုပ္အားေပးထားၾကတဲ့အေၾကာင္းကိုလဲေျပာျပပါတယ္..။ရြာလမ္းကလဲခပ္က်ယ္
က်ယ္ေလး၊ျဖစ္ျပီးတစ္လမ္းလံုးဟာရွင္းသန္႕ေနတာပါပဲ..။ရြာလယ္ေလာက္မွအုတ္ကန္အၾကီးၾကီးတစ္ခုေတြ႕ရျပီး၊ေရကိုအၾကိဳက္လာခပ္လို႕ရ
ေအာင္စီမံထားၾကပါတယ္..။ေနာက္ထပ္ထူးဆန္းတာကတစ္ရြာလံုးမွာဓာတ္တိုင္ေတြရွိတာပါပဲ..သူတို႕ဘာသာလုပ္ထားတာျဖစ္
တာမို႕သစ္သားတိုင္ေတြပါပဲ..။တစ္ရြာလံုးကိုလွည္းျဖတ္လာတာခဏေလးပါ..ရြာကေလးကေသးေသးေလးကိုးး.။သူတို႕ရြာဘုန္း
ၾကီးေက်ာင္းကိုေရာက္ေတာ့ ကၽြန္မလန္႕သြားမိတယ္..ရြာေသးေသးေလးနဲ႕မလိုက္ေအာင္ခမ္းနားတဲ့ေက်ာင္းၾကီးကိုေတြ႕လိုက္ရတာ
ပါ.။တစ္ရြာလံုးမွာသူေ႒းမရွိပါဘူး..အားလံုးလက္လုပ္လက္စားေတြျဖစ္ၾကျပီး ရိုးသားတဲ့အညာသူအညာသားမ်ားျဖစ္ၾကတဲ့အျပင္
ေလာဘလဲၾကီးၾကပံုမရွိပါဘူး..။ရြာေက်ာင္းၾကီးကိုသူတို႕လုပ္အားထဲကစုျပီးလွဴဒါန္းၾကတာပါတဲ့..။ပန္းရံအတတ္တတ္တဲ့သူကသူ႕
ရဲ့ပညာကိုလွဴပါတယ္..ပန္းပုတတ္တဲ့သူကပန္းပုကိုထုလုပ္ပါတယ္..။ဒီလိုနဲ႕ကၽြန္မဟာထူးဆန္းတဲ့ေနရာေလးတစ္ခုကိုေရာက္ရွိခဲ့
ပါတယ္..။

မနက္မိုးလင္းတာနဲ႕ တစ္ရြာလံုးကဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကဧည့္သည္မ်ားျဖစ္တဲ့ကၽြန္မတို႕စားဖို႕သူတို႕တတ္နိုင္တာေလးေတြလာပို႕ၾကပါ
တယ္..ကၽြန္မတို႕သားအဖကလဲေရာက္ေလရာမွာ တရားစခန္းတစ္ပတ္လံုးစာအတြက္ဆြမ္းလွဴေနၾကမို႕ သူတို႕ရြာကေလးကိုလဲလွဴ
ေပးပါတယ္..။သူတို႕ကလဲကၽြန္မတို႕လွဴတာထက္ကို စံုေအာင္လာလာလွဴၾကတာပါပဲ..။ကၽြန္မကငယ္ငယ္ကတည္းကပဲဆိုရင္ပဲျပဳတ္
ကလြဲရင္ ဘယ္ပဲမွကိုမၾကိဳက္တာပါ.။အညာဆိုေတာ့ ငါေတာ့ေန႕တိုင္းပဲဟင္းစားၾကျပီဟဲ့ဆိုျပီး စိတ္မ်ားညစ္လိုက္တာအလြန္ပါပဲ..။
ဒါေပမဲ့ပဲၾကမ္းသုတ္ကိုေတာ့ကၽြန္မကသိပ္ၾကိဳက္ပါတယ္..ကၽြန္မမ်ားတစ္ခုခုကိုၾကိဳက္ရင္ ဘယ္ေတာ့မွမရိုးတတ္ပါဘူး..။မံုထူးမွာ
ေနတံုးရက္ေတြမွာ ကၽြန္မေန႕တိုင္းပဲၾကမ္းသုတ္ကိုစားလြန္းလို႕ သူတို႕ခမ်ာလဲကၽြန္မကိုအံ့ၾသလို႕ေပါ့..။အဲ့ေလာက္ပဲဟင္းမၾကိဳက္တဲ့
ကၽြန္မဟာတစ္ေန႕တစ္ေန႕၊သူတို႕လာပို႕တဲ့ပဲဟင္းမ်ိဳးစံုကို၊ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ၾကီးကိုစားျဖစ္တာပါပဲ..မ်က္လံုးမွိတ္ျပီးဟင္းခတ္လိုက္ပါ..
ပဲကို သင္မလြဲေစရပါလို႕ဆိုရေလာက္ေအာင္ပဲမ်ိဳးစံုပါပဲ..။ကၽြန္မကပဲဟင္းေတြကိုမၾကိဳက္ေပမဲ့၊သူတို႕ရဲ့ျဖဴစင္တဲ့ေမတၱာကိုသိပ္ခ်စ္တာ
ပါပဲ..ေမတၱာတရားဆိုတာကို သိပ္အေလးအနက္ထားေလေတာ့..ဟင္းခြက္ကေလးကိုလင္ပန္းနဲ႕ တင္ျပီးအျပံဳးေတြနဲ႕လာတတ္တဲ့
သူတို႕ဟင္းေတြကိုကၽြန္မမ်က္နွာမလႊဲရက္ပါဘူး..။ကၽြန္မတို႕မ်ားသူတို႕ဟင္းခြက္ကေလးကိုမခတ္ရင္ မ်က္နွာေလးေတြညိဳလို႕ေပါ့..။
တစ္ေန႕တစ္ေန႕ ဟင္းခြက္ကေလးေတြကို လင္ပန္းနဲ႕ပို႕ေနတဲ့သူကေလးေတြက..ရြာကကေလးေလးေတြပါ..။လူၾကီးေတြကေတာ့
ကၽြန္မတို႕လွဴထားတဲ့ေငြနဲ႕ ခ်က္ၾကျပဳတ္ၾကေပါ့..။ျမန္မာျပည္ကရြာတစ္ခ်ိဳ႕ကို ကၽြန္မေရာက္ဖူးေပမဲ့ဒီေလာက္ျဖဴစင္ရိုးသားတဲ့ရြာက
ေလးမ်ိဳးကိုကၽြန္မမျမင္ဖူးခဲ့ပါဘူး..။မနက္မိုးလင္းရင္လူတိုင္းဟာ၊ေယာဂီေတြအာရုဏ္ဆြမ္းအတြက္လာေရာက္ခ်က္ျပဳတ္ၾကပါတယ္.။
ေယာဂီေတြစားျပီးရင္ သူတို႕တစ္ရြာလံုးဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေအာက္က ေျမျပင္မွာခံုေတြ၀ိုင္းဖြဲ႕ျပီးစားၾကပါရဲ့..။စခန္းရက္သာျပီးသြားပါ
တယ္..ဘယ္သူမွအစားအတြက္ျငင္းခုန္တာမေတြ႔မိသလို..ဘယ္သူကမွပိုလို႕အိမ္ကိုယူပါဆိုတာေတာင္မယူၾကပါဘူး..။ဟင္းေတြ
ခ်က္ျပဳတ္ျပီးရင္ ေက်ာင္းေအာက္ကစားဖိုေခ်ာင္မွာ ဒီတိုင္းပဲအုပ္ထားေပမဲ့..ဘယ္ကေလး..ဘယ္လူၾကီးကမွယူမစားၾကသလို..
ထမင္းစားၾကမယ္ဆိုရင္လဲ..ဦးရီးစားပါ..အေဒၚစားပါနဲ႕..စားေကာင္းတာမွန္သမွ်ကို တစ္ေယာက္ပန္းကန္ထဲတစ္ေယာက္ေပ်ာ္
ေပ်ာ္ၾကီးထည့္ေပးေနၾကတာကိုျမင္ရေလေတာ့ကၽြန္မျဖင့္ထူးဆန္းေနမိပါရဲ့..။ကေလးေလးေတြအားလံုးဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာလာ
ေတာ့ေပမဲ့ ဘယ္ကေလးကမွလဲယူမစားပါဘူး..။အဆံုးသျဖင့္..ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းထဲမွာ ေပါမ်ားေနတဲ့ဘယ္ေခြးတစ္ေကာင္ကမွလဲ
ဟင္းခြက္ေတြကိုမလွန္ေလွာပါဘူး..။သူတို႕မီးဖိုေခ်ာင္က ဘုန္းၾကီေက်ာင္းထိပ္မွာျဖစ္ျပီးဘုန္းၾကီးေက်ာင္းထဲ၀င္တာနဲ႕ မီးဖိုေခ်ာင္ကို
အရင္ေရာက္တာပါ..။တစ္ရြာလံုးအင္မတန္စည္းကမ္းရွိၾကပါတယ္..။
သူတို႕ရြာကေလးမွာညတိုင္း ရြာကမိန္းခေလးေတြကပရိတ္ၾကီး..ဓမၼစၾကာ..ပ႒ါန္းေဒသနာေတာ္ၾကီး..စသျဖင့္ရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္ၾက
ပါတယ္..။ေနာက္ထပ္ထူးဆန္းတာတစ္ခုကေတာ့ မံုထူးရြာကေလးမွာထန္းရည္ဆိုင္၊အရက္ဆိုင္ဆိုတာလံုး၀မရွိပါဘူး..။တစ္ရြာ
လံုးလူၾကီးလူငယ္ေတြအားလံုး ဘာသာေရးကိုေလးေလးစားစားရွိၾကတာပါပဲ..။

ရြာကေလးမွာထံုးစံအတိုင္းကေလးေတြနဲ႕ ကၽြန္မကအဖြဲ႕က်တာပါပဲ..။သူတို႕ေလးေတြကစကားေျပာရင္ သူတို႕ကိုယ္သူတို႕က်ဳပ္လို႕
သံုးတတ္ပါတယ္..။ကၽြန္မနားထဲမွာေတာ့ နည္းနည္းရိုင္းေနသလိုပါပဲ..။ကေလးေတြကို ကၽြန္မကလဲကၽြန္မစားဖို႕သယ္လာတဲ့ရိကၡာ
ေတြကိုထုတ္ေကၽြးနဲ႕ အရမ္းအဖြဲ႕က်ေနတာေပါ့..။ကေလးေလးတစ္ေယာက္နာမည္ကနွင္း၀တ္ရည္တဲ့..။ကၽြန္မကေတာ့ခ်စ္စနိုးနဲ႕
နွင္း၀တ္ရည္ေသာင္းလို႕သူ႕ကိုေခၚပါတယ္..။သူက(၄)နွစ္ပဲရွိပါေသးတယ္..။ရြာေရာက္ျပီးတတိေျမာက္ရက္မွာနွင္း၀တ္ရည္က
(သူကေက်ာင္းမတက္ရေသးေတာ့ တစ္ေနကုန္ကၽြန္မနားမွာရွိေနတတ္ပါတယ္)ကၽြန္မကိုစေျပာလာပါတယ္..။က်ဳပ္တို႕အိမ္ကနီးနီး
ေလး..လိုက္လည္ပါတဲ့..။ကၽြန္မလက္ကိုသူ႕လက္ေသးေသးေလးနဲ႔တြဲျပီး သူ႕အိမ္ကိုေခၚသြားခဲ့ပါတယ္..။လမ္းမွာရြာထဲကအမ်ိဳး
သမီးၾကီးတစ္ေယာက္က..နွင္း၀တ္ရည္..သမီးအေမမရွိဘူး..ဧည့္သည္ကိုဘာလို႕အိမ္ေခၚသြားမွာလဲ..အားနာစရာ..လို႕ေျပာ
လာေတာ့..အာဂမေလးကအေမမရွိလဲက်ဳပ္ရွိတယ္ဆိုျပီး ကၽြန္မလက္ကိုဆြဲေခၚတာပါ..။သူ႕အိမ္ကေလးေရာက္ေတာ့ေသာ့ခတ္ထား
တာေပါ့..။သူ႕ေဖေဖကမႏၱေလးျမိဳ႕ေပၚမွာ ရြာကေစာင္ေတြကိုသြားေရာင္းေနတာမို႕အိမ္မွာမရွိပါဘူး..။သူကေလးကအိမ္ေသာ့ဘယ္
မွာရွိတယ္ဆိုတာသိျပီး၊ေသာ့ေတြဘာေတြဖြင့္ေပးပါတယ္..ျပီးေတာ့မွအိမ္ေရွ႕ကခံုေလးမွာ၊ကၽြန္မကိုခဏထိုင္ေစပါတယ္..။သူကေတာ့
ဟိုရွာဒီရွာနဲ႕နို႕ဆီခြက္တစ္ခုကိုေကာက္လာပါတယ္..။ျပီးေတာ့မွနို႕ဆီခြက္နဲ႕ဘာပဲမွန္းမသိတဲ့ပဲတစ္ဘူးကိုယူျပီးျပန္ထြက္လာပါတယ္.။
ျပီးေတာ့မွကၽြန္မကိုမမလာဆိုျပီး၊ကၽြန္မလက္ကိုဆြဲေခၚပါတယ္..။ဘယ္ကိုသြားမွန္းမသိေတာ့၊ကၽြန္မလဲလိုက္လာတာေပါ့..။မုန္႕ေတြ
ေရာင္းတဲ့ဆိုင္ေရာက္ေတာ့၊ဆိုင္ရွင္ကိုနို႕ဆီဗူးနဲ႕ထည့္ထားတဲ့ပဲကိုေပးျပီး၊မမၾကိဳက္တာစားလို႕ေျပာပါေတာ့တယ္..။သူတို႕ဓေလ့ကမုန္႕
ကိုေငြနဲ႕မ၀ယ္ပဲ..ပဲနဲ႕လဲတာကိုးး..။ဘာမွမသိတဲ့ကၽြန္မမွာေတာ ့ရယ္ခ်င္လိုက္တာ..ကေလးေသးေသးေလးတစ္ေယာက္ကကၽြန္မ
ကိုပဲတစ္ဗူးနဲ႕မုန္႔၀ယ္ေကၽြးေနတာကိုး။ကၽြန္မတစ္သက္တာလံုးမွာ မုန္႕ကိုပဲနဲ႕လဲျပီး ကေလးေလးတစ္ေယာက္၀ယ္ေကၽြးတာကိုစား
ခဲ့ရတဲ့ခံစားမွဳကိုမၾကံဳခဲ့ဖူးေလေတာ့ သိပ္ကိုအံ့ၾသေနမိတာပါ။ကၽြန္မလဲဘာမုန္႕ယူရမွန္းမသိဘူးကြလို႕ဆိုေတာ့ သူကေလးကပဲမုန္႕
နွစ္ခုယူျပီးကၽြန္မတစ္ခုသူတစ္ခုယူလာတာေပါ့..ဆိုင္ရွင္ေတြကေတာ့၊ကၽြန္မကိုအားနာေနတာေပါ့..။ကၽြန္မျဖင့္သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့
ကေလးေလးေတြရဲ့ေမတၱာကိုက်က္သီးထမိပါရဲ့..။

သူတို႕ကေလးေတြေက်ာင္းကျပန္လာရင္ ကၽြန္မအတြက္ဇီးသီးေတြခူးလာ..ပန္းေတြခူးလာၾကပါတယ္..။ကၽြန္မကလဲသူတို႕ကိုမနက္
တိုင္းမုန္႕ဖိုးေပးျပီးမွ ေက်ာင္းသြားခိုင္းတာမို႕..သူတို႕ေက်ာင္းသြားခါနီးတိုင္း၊ကၽြန္မကိုလာနွဳတ္ဆက္ၾကပါတယ္..။ထမင္းဗူးႏြမ္းႏြမ္း
ေလးေတြအ၀တ္ႏြမ္းႏြမ္းေလးေတြ၀တ္ထားၾကတဲ့ သူတို႕ကေလးေတြအားလံုးကိုကၽြန္မသိပ္ခ်စ္ရပါတယ္..။ညဘက္ဆိုရင္ရြာလမ္းရဲ့
ခံုတန္းမွာကၽြန္မတို႕အုပ္စုလိုက္ထိုင္ျပီး၊သူတို႕ကကၽြန္မကိုသီခ်င္းဆိုျပၾကပါတယ္..။ရယ္ရတာကသူတို႕တစ္ရြာလံုးက..ကေလးေတြ
ရတဲ့သီခ်င္းကဟန္ထြန္းရဲ့..အရင္ကဇာတ္လမ္းေလး..တဲ့..။တစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္ဒီသီခ်င္းကိုဆိုျပၾကေလရဲ့..။
ညဘက္ဆိုရင္ကၽြန္မအျမဲၾကည့္တတ္တာာၾကယ္ေတြစံုေနတဲ့ေကာင္းကင္ၾကီးကိုပါ..။ၾကယ္ကေလးေတြတလက္လက္ၾကားကလမင္း
ၾကီးကိုကၽြန္မကသိပ္ခ်စ္ပါတယ္..။သူတို႕မ်ားသီခ်င္းဆိုရင္တျခားသီခ်င္းဆိုၾကပါလားလို႕ေျပာမိရင္..က်ဳပ္တို႕ကဒီသီခ်င္းပဲရတာ
မမရဲ့လို႕ေျပာၾကပါေလေရာ..။ၾကယ္ေလးေတြတလက္လက္ၾကားကလေရာင္ေအာက္မွာ၊ဒီသီခ်င္းသံၾကားရေတာ့ကၽြန္မရင္ထဲမွာစိတ္
မေကာင္းျဖစ္မိပါရဲ့..။ကေလးေလးတစ္ေယာက္ဆိုေနတာကို၊နားေထာင္ရင္းကၽြန္မမ်က္ရည္အလိုလိုက်မိလာတယ္..။မ်က္ရည္က်လာ
တာကိုသိေပမဲ့..ၾကယ္ေတြကိုေငးၾကည့္ေနတံုးမွာ..တဟီးဟီးနဲ႕အက်ယ္ၾကီးထျပီးငိုသံၾကားရတယ္..ေနာက္ေတာ့ကေလး(၃)
ေယာက္ေလာက္တျပိဳင္တည္းထငိုေနၾကတာကိုးး။ကၽြန္မမွာလဲအလန္႕တၾကားထခုန္မိတာပါပဲ..။ဘာျဖစ္တာလဲလို႕သူတို႕ကိုကပ်ာ
ကယာေမးမိတယ္..။ဘာေကာင္မ်ားကိုက္သလဲေပါ့..။ဘာလို႕ငိုတာလဲကေလးတို႕ရယ္လို႕ေမးေတာ့လည္းမမငိုလို႕ငိုတာတဲ့..။
ကၽြန္မရင္ထဲကိုအင္မတန္ကိုထူးဆန္းတဲ့ရင္ခုန္မွဳတစ္ခုစီးဆင္းသြားတယ္..။အဲ့ဒါေမတၱာေပါ့..။

ကၽြန္မသူတို႕ရြာကေလးမွာေနတံုးမွာ၊သိပ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနခ်ိန္ျဖစ္ေနေပမဲ့..သူတို႕ေလးေတြ..သူတို႕တစ္ရြာလံုးရဲ့ျဖဴစင္ရိုးသားလြန္း
တဲ့ေမတၱာေၾကာင့္ကၽြန္မအငိုတိတ္ခဲ့ရတယ္..။ကၽြန္မကိုသူတို႕ေပးခဲ့တဲ့ျဖဴစင္တဲ့သူတို႕ရဲ့ေမတၱာကိုကၽြန္မေတြးၾကည့္ရင္..ခုထိကိုေႏြး
ေထြးေနတံုးပါပဲ..။

ကၽြန္မတို႕မျပန္ခင္တစ္ရက္မွာ၊သူတို႕ေလးေတြကၽြန္မကိုလက္ေဆာင္ေတြလာေပးၾကပါတယ္..ကၽြန္မသိပ္ၾကိဳက္တဲ့ပဲျခမ္းေတြေပါ့..။
ေနာက္ေတာ့သူတို႕ကိုယ္တိုင္ခူးလာတဲ့ဇီးသီးေတြ..ပ်ားရည္ေတြ..ေနာက္သနပ္ခါးေတြ..။ကၽြန္မေဖေဖကေတာ့သူတို႕ကိုကၽြန္မေန
တဲ့အခန္းေပါက္၀ကေနစေနပါတယ္..။ဒါေတြဘဘကိုေပးဖို႕ယူလာတာလား..သူတို႕ေလးေတြကလဲအရမ္းပြင့္လင္းရိုးသားၾကပါတယ္
ဘဘအတြက္မဟုတ္ဘူး..မမအတြက္တဲ့..။

ကၽြန္မျပန္မဲ့ရက္မွာ၊သူတို႕ေက်ာင္းမတက္ၾကပဲခြင့္ယူၾကပါတယ္..။ေနာက္ေတာ့..အားလံုးမ်က္ရည္ေတြေတြက်လို႕ေပါ့..။
ကၽြန္မကိုသူတို႕ကိုမွာလိုက္ၾကပါတယ္..။က်ဳပ္တို႕ကိုသတိရေနပါတဲ့..။ကၽြန္မလဲအျမဲသူတို႕ကိုသတိရေနပါတယ္..။သူတို႕
ရြာကေလးလို၊ရြာကေလးတစ္ရြာျမန္မာျပည္မွာရွိေနတာကိုကၽြန္မအျမဲလြမ္းေနမွာပါလို႕ကၽြန္မလဲေျပာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ကၽြန္မ
အရင္တံုးကစာေတြမွာဖတ္ဖူးပါတယ္..ရြာဓေလ့ေတြ..။ရြာေတြကိုလဲကၽြန္မေရာက္ဖူးပါတယ္..။ဒါေပမဲ့မံုထူးရြာကေလးကို
ကၽြန္မအခ်စ္ဆံုးပါသိပ္ကိုျဖဴစင္တဲ့သူတို႕ရဲ့ေမတၱာနဲ႕..သိပ္ကိုျမတ္နိုးစရာေကာင္းတဲ့သူတို႕ရဲ့ခ်စ္ျခင္းေတြကို..ကၽြန္မျဖင့္..
ကၽြန္မသြားေလရာကိုယူလာခ်င္လိုက္တာ..။


သူတို႕ဆိုထားတဲ့ဟန္ထြန္းသီခ်င္းေလးကိုအသံဖိုင္ကူးခဲ့တာမို႕ကၽြန္မမၾကာခဏနားေထာင္ျဖစ္ပါတယ္..ျပီးေတာ့သိပ္ကို
ျဖဴစင္တဲ့အျပံဳးေလးေတြနဲ႔..ေမတၱာေတြနဲ႕ျပည့္၀ေနတဲ့မ်က္လံုးေလးေတြကိုသိပ္ကိုလြမ္းမိပါေတာ့တယ္..။