Saturday, May 31, 2008
ကၽြန္မၾကံဳခဲ့ရတဲ့မုန္တိုင္းရဲ့ေနာက္ကြယ္မွာ
တကယ္ေတာ့စာမေရးခ်င္ေလာက္ေအာင္စိတ္ပင္ပန္းေနခဲ့တာပါ။သူငယ္ခ်င္းတီးနဲ႔ေတြ႔လို႔ကၽြန္မ
ကအျဖစ္အပ်က္တခ်ိဳ႔ကိုေျပာျပထားပါတယ္။သူ႔ဘေလာ့မွာတင္လိုက္ေတာ့စီေဘာက္မွာသူ႔ခမ်ာ
လာလာဆဲတာခံရတာကိုစိတ္မေကာင္းစြာပဲေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ဒီလိုအျဖစ္အပ်က္မ်ိဳးေတြကို
ျမန္မာျပည္မွာလည္းကၽြန္မေတြ႔ခဲ့၊ၾကံဳခဲ့ရပါတယ္။အလွဴပစၥည္းေတြကိုစစ္အစိုးရဂိုေဒါင္ေတြမွာ
ကိုယ္တိုင္ေတြ႔ခဲ့ရ၊လွဴတဲ့ပစၥည္းေတြကိုရ.ယ.ကေတြ၊ၾကံံံ႔ခိုင္ေရးေတြကကိုယ့္မ်က္စိေရွ႔တင္
ခိုးယူေနၾကတာေတြကိုကၽြန္မရင္နာစြာနဲ႔ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။အဆိုးဆံုးကေတာ့ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့
ရြာေတြကရ.ယ.ကေတြကိုယ္တိုင္ကရြာသားေတြကိုခြဲေ၀ေပးျခင္းမရွိတာေတြပါပဲ။ကၽြန္မပထ
မတစ္ေခါက္ဧရာ၀တီတိုင္းကိုသြားခဲ့စဥ္ကဘိုကေလးအနီးပတ္၀န္းက်င္ရြာတစ္ခ်ိဳ႔ကိုပဲျဖစ္ပါ
တယ္။ဒုတိယတစ္ေခါက္ကေတာ့ဘိုကေလးမွာ(၅)ရက္ေလာက္ေနျပီးပဲ့ေတာင္ငွားျပီးပင္လယ္
ျပင္ဘက္ကခပ္ေ၀းေ၀းရြာေတြကိုထြက္လွဴခဲ့ပါတယ္။ပဲ့ေတာင္ၾကီးေပၚကိုတစ္ေန႔ကိုဆန္အိတ္
၁၀၀ေက်ာ္တင္ျပီးတျခား ဆီ၊ဆား၊မုန္႔မ်ိဳးစံု၊ငါးပိေထာင္းဗူး၊ငါးေသတၱာ၊ေခါက္ဆြဲမ်ိဳးစံု၊ျခင္ေထာင္
ေစာင္၊ေရခြက္၊စတီးပန္းကန္ဆိုက္စံု၊ေရဗံုး၊ေရသန္႔ေဆး၊ဖေယာင္းတိုင္၊မီးျခစ္၊ျခင္ေဆးေခြ၊သၾကား
လံုး၊မိုးကာဖ်င္လိပ္၊မိုးကာဖ်င္အိတ္၊ကေလး၀တ္၊လူၾကီး၀တ္၊မိန္းမ၀တ္၊ထဘီ၊ပုဆိုး၊အိုးခြက္၊သၾကား
စသျဖင့္အမ်ိဳးစံုေအာင္တင္ယူသြားခဲ့ပါတယ္။ရြာတစ္ရြာကိုေရာက္တာနဲ႔ေယာက်ာၤး၊မိန္းမ၊ကေလး၊
သက္ၾကီးရြယ္အိုသတ္သတ္စီေနေစပါတယ္။ျပီးရင္ေတာ့လူတစ္ကိုယ္စာစံုလင္ေအာင္ေ၀ေပးရပါ
တယ္။ကၽြန္မသြားခဲ့တဲ့ရြာေတြဟာဘိုကေလးကေနသြားရင္အနည္းဆံုးေရစုန္နဲ႔သြားခဲ့တာေတာင္မွ
(၄)နာရီေလာက္သြားရတဲ့ေနရာေတြျဖစ္ပါတယ္။ဒါေၾကာင့္လဲရြာတစ္ရြာထဲမွာအခ်ိန္အၾကာၾကီး
ကၽြန္မတို႔မေပးနိုင္ခဲ့ပါဘူး။ပစၥည္းအမ်ိဳးကမ်ားေလေတာ့ေ၀ရတာၾကန္႔ၾကာတဲ့ဆန္နဲ႔ဆီကိုကၽြန္မတို႔
ကရြာသူရြာသားေတြေရွ႔မွာစုပံုထားျပီးရြာလူၾကီးမ်ားကိုေ၀ေစပါတယ္။ကၽြန္မတို႔ကေတာ့ေနာက္တစ္
ရြာကိုခရီးဆက္ၾကပါတယ္။ဒီလိုဆံုးျဖတ္တိုင္းမွာကၽြန္မလက္ကိုျဖစ္ေစ၊ကၽြန္မအက်ီၤစေလးကိုျဖစ္ေစ
အမ်ိဳးသမီးတစ္ခ်ိဳ႔ကလာလာဆြဲျပီးကၽြန္မတို႔ကိုပစၥည္းေတြကိုဒီလိုမထားခဲ့ပါနဲ႔၊တစ္ခါတည္းေ၀သြားခဲ့
ပါေနာ္လို႔ေတာင္းပန္ၾကပါတယ္။ဒီလိုအခါတိုင္းမွာကၽြန္မရင္ထဲမွာသိပ္ကိုမြန္းၾကပ္ျပီးသက္ျပင္းေမာ
ၾကီးကိုခ်မိရတာပါပဲ။ကဲ..တစ္ခါတည္းေ၀မယ္လို႔ခပ္ျမန္ျမန္ဆံုးျဖတ္ျပီးကိုယ္တိုင္ေ၀ခဲ့ရတာမ်ားပါ
တယ္။ဒါဟာရြာတိုင္းေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ဒါေပမဲ့ရြာတိုင္းေလာက္နီးနီးပါပဲ။
စစ္အစိုးရကေၾကာ္ညာလိုက္တဲ့ကယ္ဆယ္ေရးလုပ္ငန္းေတြျပီးပါျပီဆိုတဲ့ေန႔ဟာကၽြန္မဘိုကေလးကို
ေရာက္တဲ့ေန႔ျဖစ္ပါတယ္။ကၽြန္မေရာက္ခဲ့တဲ့ရြာေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာအစိုးရဆီကအကူအညီ
ကိုဆန္တစ္ေစ့ေတာင္မရေသးၾကပါဘူး။ကၽြန္မရင္ကိုနာျပီးရင္းနာေစတဲ့အျဖစ္ေတြကေတာ့တန္းစီ
ျပီးအကူအညီပစၥည္းေတြကိုေစာင့္ယူေနတဲ့ရြာသားေတြဟာစိတ္ဓာတ္ပိုင္းဆိုင္ရာသိပ္ကိုက်ဆင္း
ေနတာပါပဲ။ပစၥည္းရျပီးျပီလားဆိုရင္ေတာင္မ်က္လံုးၾကီးေတြျပဴးျပီးျပန္ၾကည့္ေနတာေတြ၊ကၽြန္မတို႔
ကိုၾကည့္ျပီးအေမ့သမီးကိုသတိရလိုက္တာဆိုျပီးလာလာဖက္ငိုတာေတြ၊ညည္းေဒၚၾကီးအေလာင္း
ကိုေတာင္ျပန္မရပါဘူးသမီးရယ္၊ညည္းဦးၾကီးအေလာင္းကိုေန႔တိုင္းသြားရွာတယ္လို႔ငိုယိုေျပာေန
တာေတြ..ကၽြန္မရင္ထဲမွာဘယ္ေတာ့မွမေမ့နိုင္ေလာက္ေအာင္နာၾကည္း၀မ္းနည္းခဲ့ရပါတယ္။
တစ္ခါမွမျမင္ဖူးခဲ့တဲ့သူတို႔ကိုရင္ခြင္ထဲမွာထားျပီးအင္မတန္သနားတတ္တဲ့ကၽြန္မဟာသူတို႔နဲ႔ေရာ
ျပီးငိုခဲ့ရပါတယ္။ကၽြန္မလဲအေဒၚတို႔၊ဦးၾကီးတို႔နဲ႔ဘ၀တူပါ၊မေန႔ကမွကၽြန္မေမေမရက္လည္ျပီးတာပါ
လို႔သူတို႔ကိုေျပာျပရပါတယ္။ေလတိုက္တာနဲ႔လွိဳင္းရွိတဲ့ဒီေနရာေတြမွာကၽြန္မလွိဳင္းမူးလို႔ေန႔တိုင္း
အန္ရပါတယ္။ဘိုကေလးျမိဳ႔ကိုျပန္ေရာက္ရင္ေဆးသြားထိုးျပီး၊ေနာက္ေန႔ေတြအတြက္အင္အား
ေမြးရပါတယ္။မ်က္လံုးေတြမွိတ္လိုက္တိုင္းမွာတရိပ္ရိပ္မူးျပီးလွိဳင္းစီးေနရသလိုခံစားေနရတဲ့ဒီ
ေ၀ဒနာထက္ကၽြန္မသိပ္ခ်စ္တ့ဲျမန္မာျပည္သူျပည္သားေတြကိုကၽြန္မကိုယ္တိုင္အားမေပးနိုင္မွာ
ကိုကၽြန္မစိတ္ပူမိပါတယ္။
ကၽြန္မတို႔ပုဆိုးအသစ္(၁)ထည္၊အေဟာင္း(၂)ထည္ေလာက္နဲ႔လူတိုင္းကိုလွဴပါတယ္။ကၽြန္မလွဴ
ထားတဲ့ပုဆိုးအသစ္၊ထဘီအသစ္ေလးေတြကိုေျမၾကီးေပၚမွာခင္းထားၾကျပီး၊ဆန္ေတြ၊ပစၥည္းမ်ိဳးစံု
ကိုကၽြန္မကပုဆိုး၊ထဘီေလးေတြေပၚတင္ေပးရပါတယ္။ပစၥည္းတစ္ခုကိုပုဆိုး၊ထဘီေလးေပၚကိုတင္
လိုက္ရတိုင္းကၽြန္မမ်က္ရည္က်ခ်င္မိပါတယ္။ငါတို႔ျမန္မာရယ္လို႔ဇာတိမာန္အင္မတန္ရွိၾကတဲ့ကၽြန္မ
တို႔ျမန္မာျပည္သူျပည္သားေတြဟာလမ္းေဘးမွာသူေတာင္းစားေတြလိုပုဆိုးေလးခင္းျပီးေပးသမွ်ကို
ေမွ်ာ္ေနၾကရတဲ့အျဖစ္ဟာကၽြန္မရင္ကိုသိပ္ကိုနာၾကည္းေစပါတယ္။စစ္အစိုးရဆီကဘာအကူအညီမွ
မရပါဘူးလို႔သူတို႔ေတြကခပ္ေအးေအးေျပာနိုင္ေပမဲ့၊ဂိုေဒါင္ေတြမွာ၊ေစ်းေတြမွာကၽြန္မကိုယ္တိုင္ေတြ႔ခဲ့
ရတဲ့ကယ္ဆယ္ေရးပစၥည္းေတြေၾကာင့္ကၽြန္မကေတာ့ခပ္ေအးေအးမေျပာနိုင္ခဲ့ပါဘူး။ပစၥည္းေတြရွိေန
ပါတယ္၊ေနာက္ကိုအမ်ားၾကီးေရာက္လာမွာပါလို႔မေရာက္လာနိုင္တာသိရက္နဲ႔သူတို႔ကိုကၽြန္မရင္နာနာ
နဲ႔ညာေျပာခဲ့ရပါတယ္။ရြာေတြမွာကၽြန္မေမးခဲ့မိတဲ့ေမးခြန္းတစ္ခုကေတာ့မုန္တိုင္းျဖစ္မွာမသိၾကဘူး
လားဆိုတဲ့ေမးခြန္းပါ။ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာမသိၾကပါဘူး။သူတို႔ဆီမွာေရဒီယိုမရွိဘူးလို႔ဆိုၾကပါရဲ့။
ေရဒီယိုရွိေပမဲ့ေလတိုက္နွုန္း၅၀ေလာက္ပဲရွိတယ္လို႔ေျပာထားျပီး၊ေလေတြမိုးေတြစတိုက္မွတစ္နာရီ
၁၅၀နွဳန္းေျပာေတာ့ေသတာေပါ့၊မခ်ိမဆန္႔ေသတာေပါ့လို႔ငိုျပီးေျပာၾကပါတယ္။စစ္အစိုးရဟာမုန္တိုင္း
မတိုက္ခင္မွာသတိေပးတာကိုေသခ်ာမလုပ္ခဲ့ပါဘူး။မုန္တိုင္းျပီးလို႔လူေတြအမ်ားၾကီးေသျပီးတာေတာင္
ကယ္ဆယ္ေရးသေဘာၤေတြကခ်က္ခ်င္းမေရာက္ပဲနွစ္ရက္ေက်ာ္မွသေဘာၤေတြေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။
အခုလက္ရွိလဲဒုကၡေရာက္ေနသူေတြအတြက္ဘာတစ္ခုမွထိထိေရာက္ေရာက္မကူညီခဲ့ပါဘူး။ကၽြန္မေျပာ
ခ်င္တဲ့ထိထိေရာက္ေရာက္ဆိုတာကဒီလိုပါ။ကၽြန္မသြားလွဴခဲ့တဲ့ပစၥည္းမ်ိဳးစံုကိုမဆိုထားနဲ႔၊ပဲ့ေတာင္ငွားခ
တစ္ေန႔ကိုျမန္မာေငြငါးေသာင္းက်ပါတယ္။ဆီဖိုးမပါေသးပါဘူး။ကၽြန္မသြားလွူတဲ့ပစၥည္းေတြကလည္းဘယ္
အဖြဲ႔အစည္း၊ဘယ္မ်က္နွာစိမ္းရဲ့အကူအညီမွမရယူခဲ့ပါဘူး။ကၽြန္မတို႔မိသားစု၊ကၽြန္မေဖေဖရဲ့တပည့္မ်ားနဲ႔
ကၽြန္မေမေမရဲ့နာေရးအလွဴေငြေတြကိုသြားေရာက္လွဴဒါန္းခဲ့တာပါ။ဒီလိုပစၥည္းမ်ိဳးစံုကိုကၽြန္မတို႔ဘယ္နွစ္
ေခါက္မ်ားသြားေရာက္လွဴနိုင္မွာပါလဲ။ကၽြန္မတို႔လွဴတဲ့ပမာဏဟာရြာသူရြာသားေတြအတြက္နွစ္ရက္စာ
ရိကၡာေလာက္ပဲရွိပါတယ္။ဒီတစ္ေခါက္တင္သိန္း(၅၈၀)ေက်ာ္ပါတယ္။ရြာေတြကိုေရာက္ဖို႔တင္လမ္းမွာ
(၄)နာရီေက်ာ္ေလာက္ၾကာတဲ့အတြက္ခရီးကလဲမတြင္လွပါဘူး။ကၽြန္မရြာေပါင္း၂၀၀ေက်ာ္ေလာက္ကို
ေရာက္ခဲ့ေပမဲ့ကၽြန္မတို႔မေရာက္ခဲ့တဲ့ရြာေတြကေတာ့အမ်ားၾကီးရွိေနပါတယ္။စစ္အစိုးရအေနနဲ႔ထိထိ
ေရာက္ေရာက္လွဴဒါန္းလိုရင္၊ရဟတ္ယာဥ္ေလးနဲ႔သြားလိုက္ပစၥည္းေလးေတြခ်ေပးလိုက္ရံုပါပဲ။ရဟတ္
ယာဥ္ဆိုလို႔ဟာသေလးတစ္ပိုဒ္ေတာ့ေျပာခ်င္ပါရဲ့။ဘိုကေလးျမိဳ႔၊အ.ထ.က(၁)ကဒုကၡသည္အေမၾကီး
တစ္ေယာက္ရဲ့အေတြ႔အၾကံဳေလးပါ။တစ္ရက္ေတာ့ဘိုကေလးျမိဳ႔ေပၚကဒုကၡည္ေတြကိုကြင္းျပင္ၾကီးမွာစု
ေနေစပါသတဲ့။ျပီးေတာ့ဗီဒီယိုေတြရိုက္ပါသတဲ့။သိပ္မၾကာခင္ပဲရဟတ္ယာဥ္တစ္စင္းမိုးေပၚကေနပ်ံလာ
ျပီးဒုကၡသည္ေတြကိုလက္ျပပါသတဲ့။ဒုကၡညည္ေတြကလဲ၀မ္းသာအားရလက္ျပၾကပါသတဲ့။ျပီးေတာ့ရဟတ္
ယာဥ္ၾကီးေပၚကေနပစၥည္းေတြကိုၾကဲခ်ေလေတာ့၀မ္းသာအားရေကာက္ယူၾကတာ၊လူေတြမ်ားေတာင္နင္းမိ
ၾကကုန္သတဲ့။ရဟတ္ယာဥ္ၾကီးေပၚကေနၾကဲခ်ေပးတာကေတာ့ယမ္ယမ္ေခါက္ဆြဲေတြဆိုပဲ။အထုပ္ေရကေတာ့
(၂၃)ထုပ္တဲ့။ၾကားလို႔ေကာင္းၾကရဲဲ့။
(ျမန္မာျပည္၊ဧရာ၀တီတိုင္း၊ဘိုကေလးျမိဳ႔နယ္မွအခ်က္အလက္မ်ားကိုကၽြန္မတြင္စာရြက္အေထာက္အထား၊
ဓာတ္ပံုအေထာက္အထား၊ဗီဒီယိုအေထာက္အထားမ်ားပါရွိပါတယ္။မယံုၾကည္နိုင္သူမ်ားရွိပါကLovelycherry
702@gmail.com)ကိုလာေရာက္စံုစမ္းေမးျမန္းနိုင္ပါေၾကာင္း။စစ္အစိုးရယုတ္မာပံုနွင့္ပတ္သတ္၍ေရွ႔ဆက္ျပီး
အမွန္တရားမ်ားကိုေဖာ္ထုတ္သြားမည္ျဖစ္ပါေၾကာင္း)
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
If im in the situation of the owner of this blog. I dont know how to post this kind of topic. he has a nice idea.
ReplyDeleteမေမေရ.. အမွန္တရားက တစ္ခ်ိန္က်ရင္ေတာ့ အႏိုင္ရလိမ့္မယ္လို႕ ယူဆပါတယ္။
ReplyDeleteစိတ္မေကာင္းတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။
You make me cry. You are a hero. I am very proud of you, Li'l Sister.
ReplyDeleteစကားလံုးေတြ ေပ်ာက္ဆုံးေနတယ္။ ညီမလို သိမ္ေမြ႔ႏူးညံ့သူတစ္ေယာက္ကေတာင္ အခုလို အမွန္ေတြ ေျပာေနၿပီဆိုေတာ့ တကယ့္ ျဖစ္ရပ္အမွန္က ဒီထက္အမ်ားႀကီးပိုဆိုးမွာပါ။ ညီမအတြက္ ဂုဏ္ယူတယ္။ အလွဴအတန္းေတြအတြက္ သာဓုပါ ညီမရယ္။ ကံကံ၏အက်ိဳးေၾကာင့္ ဒုကၡသည္ေတြ အျမန္ဆံုး ဒုကၡမွကင္းေ၀းၾကပါေစ။
ReplyDeleteပုိ႕စ္ေတြ ဖတ္ၿပီး ငိုလိုက္ရတာ ေမရယ္...
ReplyDeleteမခံစားႏုိင္ေတာ့ဘူး ။
တကယ့္ကို ယုတ္မာလြန္းလွတယ္..
ကံအက်ိဳးေပးမယ္ ဆုိေပမယ့္ ခုထိ ဘာလို႕ မေပးေသးလဲ မသိပါဘူးကြယ္..
ျပည္သူေတြအတြက္ ေရရွည္အလႈလုပ္ႏုိင္ဖုိ႕ စုစည္းၾကရဦးမယ္..
အစ္မအတြက္ တစ္ကယ္ဘဲ ဂုဏ္ယူမိပါတယ္။
ReplyDeleteကေလးေတြ အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ တစ္ခုခုေတာ့ လုပ္ေပးမွ ျဖစ္မွာပါ။ ၁ ေယာက္အား နဲ႕ မရတာကေတာ့ ေသခ်ာတယ္ ဗ်ာ။
ReplyDelete