ကၽြန္မေရးတဲ့သူ.ဘ၀လူထုဦးလွ(၃)

သူက၁၉၃၃ကစျပီး၊ၾကီးပြားေရးမဂၢဇင္းကို(၁၉၄၁)ခုနွစ္အထိထုတ္ေ၀တယ္။၁၉၄၆ခုနွစ္ကစျပီး၁၉၅၆ခုနွစ္အထိလူ
ထုဂ်ာနယ္ကိုထုတ္ေ၀တယ္။၁၉၄၆ခုနွစ္ကစျပီးဇဴလိုင္လ၇ရက္၁၉၆၇ခုႏွစ္အထိလူထုသတင္းစာကိုထုတ္ေ၀တယ္။
၁၉၃၈ခုကစျပီး၊ေသတစ္ပန္သက္ဆံုးၾကီးပြားေရးနဲ.လူထုစာအုပ္တိုက္ကိုထုတ္ေ၀သြားပါတယ္။

ၾကီးပြားေရးမဂၢဇင္းမွာကၽြန္မကအေပ်ာ္တမ္းအေနနဲ.ကိုယ္ေရးခ်င္တဲအခါ၀င္ေရးတယ္။ခင္လွ၀င္းတို.၊ျမမဥၨဴတို.
ဆိုတာၾကီးပြားေရးကကၽြန္မကေလာင္နာမည္ေတြေပါ့။ခင္လွ၀င္းကေတာ့ေနရူး၏ေထာင္တြင္းမွသမီးအင္ဒီရာ
သို.ေပးစာPrison Letters for India Ghandi by Jawahalul NehruဆိုျပီးAsiaမဂၢဇင္းမွာေဖာ္ျပခဲ့တဲ့စာေတြ
ကိုဦးလွကၾကီးပြားေရးမွာပထမခင္လွ၀င္းနာမည္နဲ.ဘာသာျပန္ျပီးထည့္ပါတယ္။သူနဲ.ကၽြန္မအသိမိတ္ေဆြျဖစ္
ၾကတဲ့အခါ၊ကၽြန္မလုပ္ပါဆိုျပီး၊သူ.နာမည္ကိုပါကၽြန္မကိုေပးလို.ကၽြန္မကဆက္လုပ္တဲ့အလုပ္ပါ။သူဘာသာျပန္
တာက၂လ၊၃လပဲရွိပါဦးမယ္။ျမမဥၨဴကေလာင္နာမည္ကိုေတာ့၀တၳဳတိုကေလးေတြၾကီးပြားေရးမွာ၊ကၽြန္မေရးတဲ့
အခါသံုးတဲ့ကေလာင္နာမည္ပါ။

ကၽြန္မတို.ရဲ့တစ္သက္လံုးလုပ္ငန္းကပံုနွိပ္တိုက္နဲ.အဲဒါေတြရိုက္ထုတ္တဲ့လုပ္ငန္းပါ။ဒါေပမယ့္မဂၢဇင္းေရာ၊ဂ်ာ
နယ္ေရာ၊သတင္းစာေရာကစီးပြားေရးလုပ္ငန္းၾကီးေတြမဟုတ္ပါဘူး။အလုပ္သမားကိုအခ်ိန္တိုင္ရင္၊လခရွင္း
ဖို.၊စကၠဴ၀ယ္ဖို.၊တျခားလိုအပ္ရာရာမွာသံုးဖို.ေငြေရးေၾကးေရး၊အားလံုးကိုကၽြန္မကတာ၀န္ယူရပါတယ္။

ဂ်ာနယ္နဲ.သတင္းစာမွာလည္းသတင္းစာလွဳပ္ရွားေနေသာကမၻာေရးရာမ်ားဆိုတဲ့အခန္းကိုေန.တိုင္းေရးခဲ့ပါ
တယ္။က်န္တာအားလံုးကဦးလွတာ၀န္ယူလုပ္တာေတြပါ။

သူနဲ့ကၽြန္မတစ္သက္လံုးေပါင္းသင္းလာတဲ့အခါ၊သူကပိုက္ဆံလံုး၀မကိုင္ပါဘူး။ေသာ့လည္းမကိုင္ဘူး။အိမ္မွာပိုက္
ဆံမရွိတာလည္းမသိပါဘူး။သူ.အလုပ္အတြက္အားလံုးပူစရာ၊ပင္စရာမွန္သမွ်ကၽြန္မကပူရတယ္။အခ်ိန္တိုင္လို.
စကၠဴဖိုးမရွိမွာ၊အခ်ိန္တိုင္လို.အလုပ္သမားခေပးစရာမရွိမွာလည္းကၽြန္မပူရတာပဲ။သူ.ကိုလည္းအရာရာေျပာျပျပီး
စိတ္ဆင္းရဲမခံေတာ့ပါဘူး။ေျပာလို.လည္းသူၾကံဖန္တတ္မွာမွမဟုတ္ပဲ။ျပီးေတာ့သူေရာ၊ကၽြန္မပါသူမ်ားအေၾကြးနဲ.
အလုပ္လုပ္ရမွာကိုေၾကာက္ၾကတယ္။ဥပမာဆိုပါေတာ့-ကၽြန္မတို.မွာအတြင္းပစၥည္းကေပါင္နွံေရာင္းခ်စရာမရွိလို.
ေနအိမ္တိုက္တာကိုေပါင္ျပီး၊အလုပ္လုပ္မလားေမးရင္ဦးလွလည္းမၾကိဳက္ဘူး။ကၽြန္မလည္းမၾကိဳက္ဘူး။အဲဒီလိုအ
လုပ္မ်ိဳးကျမတ္မွာစြန္းမွာကို၊မသံုးရမစြဲရရင္ရွိပေစ၊သူမ်ားအေၾကြးယူထားျပီးေအးေနတတ္တဲ့အစားမ်ိဳးမဟုတ္ၾက
ဘူး။ဒါမွစိတ္ခ်င္းတူတာလည္းနွစ္ေယာက္လံုးစိတ္ခ်မ္းသာရပါတယ္။

ေငြေရးေၾကးေရးဆိုတာကလည္း၊ကၽြန္မလူစြမ္းေကာင္းလြန္းလို.ေတာ့မဟုတ္ဘူး။နဂါးေဒၚဦးနဲ.ညီအစ္မအရင္း
ေတာ္ၾကေတာ့၊ကၽြန္မအစ္မကသူ.နဂါးေဆးလိပ္လုပ္ငန္းကေဆးလိပ္လုပ္ငန္းကေဆးလိပ္တံဆိပ္ရိုက္တဲ့အလုပ္
ကိုကၽြန္မကိုလံုးလံုးေပးပါတယ္။သူတို.ေဆးလိပ္စေထာင္တာ၁၉၃၈ခုနွစ္ပါ။ကၽြန္မၾကီးပြားေရးပံုနွိပ္တိုက္မႏၱေလး
ကို၁၉၃၉ခုနွစ္မွာေျပာင္းေရႊ.လာပါတယ္။အဲဒီကတည္းကတံဆိပ္ရိုက္ေပးတဲ့တာ၀န္ကိုကၽြန္မကယူပါတယ္။

နဂါးေဆးလိပ္ခံုကဒီနိုင္ငံမွာအၾကီးဆံုးေဆးလိပ္ခံုျဖစ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။အလုပ္သမား၅၀၀၀ေက်ာ္ရွိတာပါ။ဒီေဆးလိပ္ခံု
ကသံုးတဲ့၊တံဆိပ္မွန္သမွ်ကိုမမဦးကကၽြန္မဆီမွာပဲအပ္ပါတယ္။သူဒုတိယအိမ္ေထာင္ျပဳေတာ့အဲဒီအိမ္ေထာင္ကဒီ
ေဆးလိပ္ေဆးလိပ္တံဆိပ္ရိုက္တဲ့အလုပ္ကိုသူတို.နဂါးတိုက္မွာပဲ၊စက္ေတြ၀ယ္ျပီးသူကဦးစီးရိုက္ဖို.စိတ္ကူးပါေသး
တယ္။ဒါေပမယ့္ကၽြန္မအစ္မကသူ.ကိုအရိုက္မခိုင္းပဲကၽြန္မကိုပဲတစ္သက္လံုးတာ၀န္ေပးပါတယ္။

နဂါးကေဆးလိပ္ခံုၾကီးျဖစ္ေလေတာ့၊ဒီအတြက္တံဆိပ္ရိုက္ေပးရတဲ့အလုပ္ရတယ္ဆိုတာ၊အိမ္ေထာင္ၾကီးတစ္ခု
ေကာင္းေကာင္းစားနိုင္၊ေနနိုင္မွာေပါ့။ကၽြန္မကအဲဒီကရတဲ့စီးပြားေရးနဲ.သတင္းစာဂ်ာနယ္ဘက္ကလိုသမွ်ကိုသံုး
တယ္။အစိုးရကေၾကာ္ျငာမေပးလို.၊သူေ႒းလုပ္ငန္းေတြကေၾကာ္ျငာမေပးလို၊ကၽြန္မတို.သတင္းစာအက်ပ္အတည္း
သိပ္ျဖစ္ရမွာျဖစ္ေပမယ့္၊မမဦးေက်းဇူးေၾကာင့္ကၽြန္မတို.ဣေျႏၵမပ်က္ခဲ့လွဘူး။အာမခံတင္ဦးဆိုလည္းတင္နိုင္တာ
ပဲ။

ကၽြန္မတို.ပံုနွိပ္လုပ္ငန္းကၾကီးပြားေရးနဲ.၊လူထုစာနယ္ဇင္းကိုရိုက္ေနတဲ့အျပင္Job Printingလို.ေခၚတဲ့အလုပ္မ်ိဳး
စံုကသံုးတဲ့၊ပံုနွိပ္လုပ္ငန္းေတြကိုလည္းလက္ခံလုပ္ကိုင္တယ္ေလ။အဲဒီအလုပ္မ်ိဳးကၽြန္မကလုပ္တတ္တယ္။အဲဒီ
ေတာ့စာနယ္ဇင္းဘက္ကလိုတာကို၊ဒီဘက္ကေနျပီးခုေပးတာေပါ့။ကၽြန္မကအိမ္ေထာင္မျပဳခင္ကစကၠဴဆိုင္ထြက္
သူမဟုတ္လား။

အဲဒီေတာ့ကၽြန္မတာ၀န္ကအိမ္ေထာင္ထိန္း၊သားသမီး၅ေယာက္ကိုအေမ့နို.တိုက္ေမြးရတဲ့တာ၀န္ရယ္၊လုပ္ငန္း
လည္ပတ္ဖို.တာ၀န္ရယ္၊ေရးခ်င္တာေလးရွိရင္ေရးလိုက္သားလိုက္တာေတြရယ္ပဲေပါ့။ဦးလွကေတာ့မဂၢဇင္းတစ္
ေစာင္လံုးအခ်ိန္မိထြက္နိုင္ဖို.၊ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္လံုးအခ်ိန္မီထြက္နိုင္ဖို.၊သတင္းစာေန.တိုင္းမွန္မွန္ထြက္နိုင္ဖို.
အားလံုးသူလုပ္ရတယ္။စာေရးဆရာ၊သတင္းေထာက္၊ပန္းခ်ီဆရာေတြနဲ.လိုတာမွန္သမွ်သူလုပ္တာခ်ည္းပါ။သူ
နဲ.ကၽြန္မသတင္းစာထုတ္ၾကေတာ့ကၽြန္မကနံနက္၈နာရီကစျပီး၊ည၁၁နာရီထိပဲလုပ္နိုင္တယ္။၁၁နာရီျပည့္ရင္
အေပၚတက္အိပ္တာပါ။ဦးလွကကၽြန္မတက္သြားျပီးတဲ့ေနာက္၁၂နာရီ၊၁ခ်က္အထိမ်က္နွာဖံုးေဖာင္စက္ေပၚတင္
တာကိုေစာင့္ျပီးမွအိပ္တာပါ။မီးပ်က္လို.စက္ရိုက္သံၾကီးေတြ၊တဒိန္းဒိန္းျမည္ေနရာက၊ေအာင္ထပ္ကရပ္သြားရင္
အေပၚထပ္မွာအိပ္ေနတဲ့ဦးလွကလန္.နိုးတာတဲ့။စက္သံမၾကားလို.။နိုးေတာ့ေအာက္ဆင္းေမးရင္မီးပ်က္သြားလို.
ဆရာလို.သတင္းေပးတာတဲ့။ကားနဲ.မီးျပင္သမားကိုျမိဳ.ထဲလိုက္ရွာျပီး၊ခ်က္ခ်င္းမီးျပန္ရေအာင္အလုပ္ခိုင္းရတယ္။
ဒါမွမနက္လင္းေတာ့သတင္းစာကရထား၊ကား၊ေလယာဥ္ကိုမီေအာင္ထြက္နိုင္မွာဟုတ္လား။

သတင္းစာကေဖာင္အစံုရိုက္ျပီးခ်ိန္က၄နာရီခြဲဆိုပါေတာ့။အဲဒီအခ်ိန္မွာဦးလွကအိပ္ရာထဲကထျပီးသတင္းစာကို
ယူၾကည့္ေသးတယ္။အမွားအယြင္းကင္းရဲ့လား။အေရးယူနိုင္တဲ့ဟာမ်ိဳးပါသလား။သူ.စိတ္ထဲေအးသြားမွျပန္အိပ္
တဲ့သူပါ။ကၽြန္မကသူ.လိုအိပ္ပ်က္မခံနိုင္ဘူး။အအိပ္ေတာ့စံုမက္တယ္။တစ္ေန.အနည္းဆံုး၇နာ၇ီေလာက္ေတာ့
အိပ္ခ်င္တယ္။အဲဒီေတာ့သူ.ေသာက၊သူ.ဒုကၡမ်ိဳးကိုကၽြန္မ၊မယူနိုင္ဘူး။

ေတာ္လွန္ေရးအစိုးရတက္လာေတာ့ပုဂၢလိသတင္းစာေတြအားလံုးဟာ၁၉၆၂ခုနွစ္ေနာက္ပိုင္းမွာပိတ္ၾကရတယ္။
ကၽြန္မတို.သတင္းစာတစ္ေစာင္ပဲထီးတည္းက်န္ရစ္တယ္။

ကၽြန္မတို.သတင္းစာဟာအဲဒီအခ်ိန္ကသတင္းစာထုတ္ေ၀ခြင့္ကိုတစ္နွစ္မွာ။တစ္ၾကိမ္အစိုးရဆီစာတင္ျပီးေတာင္း
ဆိုထုတ္ေ၀ရပါတယ္။၁၉၆၇ခုနွစ္ဇူလိုင္လ၇ရက္ေန.ေရာက္ေတာ့၊လူထုသတင္းစာကိုအသစ္ထပ္မံထုတ္ေ၀ခြင့္
မျပဳေတာ့ဖို.ရံုးကအမိန္.က်လာပါတယ္။အဲဒီေတာ့မွသတင္းစာပိတ္လိုက္ရပါတယ္။

သတင္းစာလုပ္ရတာဟာဘယ္အလုပ္နဲ.မွမတူဘူး။ဦးလွအလြန္ပင္ပန္းတဲ့အလုပ္ပါ။နို.ေပမယ့္နွစ္၂၀ေက်ာ္လုပ္ခဲ့
ရတယ္။ခုလိုမလုပ္ရေတာ့လည္းပင္ပန္းခဲ့ရတာကေလးေတြကိုလြမ္းလို.၊သတိရလို.။